De dood of de … gladiolen?

Vrijdag 10 juni 2022

Gerda vindt het vaak zo kruidig ruiken in Griekenland en ook hier weer bij Beach Camping Poros. Als we langs het pad naar het strand hennepplanten zien staan, weet ze zeker dat de geur daar vandaan komt. Mogelijk is ze al een beetje high…

Tijdens het eten gisteravond schrok ik op van een speciaal geluid van mijn telefoon, het was een weeralarm, maar echt lezen deed ik het niet. Ik dacht dat komt later wel en ik besefte eigenlijk ook niet dat het een Grieks alarm betrof, en ging uit van een ‘verdwaald’ Nederlands bericht. Terug in de bus, kwam hetzelfde bericht binnen op Gerda’s telefoon. Zij bekeek het beter dan ik en toen bleek dat het om een waarschuwing ging voor onze regio. Hmm…dan de stoelen en de tafel toch maar opbergen. We hadden het even over beneden slapen, want als de regen op het tentdoek klettert, doe je geen oog dicht en als er onweer bijkomt al helemaal niet. Ger was echter minder bezorgd dan ik dus klommen we naar de zolder. 

Helaas, tegen vijven begint het serieus te bliksemen en donderen, terwijl de regen het hefdak striemt. Na een poosje ga ik beneden zitten, slapen gaat toch niet zolang dit lawaai voortduurt en nu ik toch op ben, ga ik ook maar even naar de wc, dan kan ik tegelijkertijd de zachte bodem  waarop we staan controleren; wie weet wat er, behalve uit de lucht, allemaal de heuvel af komt stromen. Wat ik zie, stelt me enigszins gerust. Tegen zessen wordt het rustiger, en daarna zijn we allebei nog tot tegen negenen in slaap gevallen. 

Tijdens het ontbijt zien we de buren wat radeloos rond hun bus scharrelen, met spullen heen en weer lopen en uiteindelijk de stroomkabel controleren. 

“O, ik snap het al”, zegt Ger, “de stroom is uitgevallen”. En jawel, ook bij ons is het ‘stroomlampje’ op het display uit. Voor ons is dat gelukkig geen probleem. Even later horen we dat het hele eiland zonder elektriciteit zit, wat volgens de campingbazin geen uitzondering is. En de zon? Die doet het nog en stuurt haar licht alweer gul tussen de boomkruinen door. 

We rekenen €40,- af voor twee nachten, meer contant geld hebben we niet. Het is eigenlijk 46, maar ze hebben zo graag cash, lijkt het, dat er geen enkel probleem wordt gemaakt.

Eindelijk weer kaal

Uitzicht naar de ene kant..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nu langs de westelijke route van het eiland terug naar Lefkáda. Omdat Gerda zich bezighield met de route heb ik er niet zo goed naar gekeken en de rit duurt veel langer dan ik me, nergens op gebaseerd, had voorgesteld. Constant klimmen en dalen, heftig bochtenwerk, groen links en rechts. En áls er iets van belang te zien is, zoals eindelijk weer een mooie kale berg plus een interessant uitzicht, dan kan je nergens stoppen. Een parkeerplek aanleggen langs een route om even wat te eten, drinken, fotograferen enz. daar hebben ze in dit land niet veel mee. Althans niet in de streken waar wij ons bewegen. Ja, bij Metéora, maar dan heb je het over supertoerisme. Het enige wat je kan doen is abrupt op goed geluk een stuk verbrede, onverharde berm induiken en hopen dat je niet over een hoge scherpe richel in een lelijke put duikt. 

Onderweg valt af en toe het internetsignaal weg, maar ik denk niet dat we daardoor in steeds  kleinere gehuchten terechtkomen, waar we dan ook nog helemaal doorheen moeten kronkelen. Dit kán niet de route zijn die we willen rijden. 

In de buurt van Karya worden we een wegje opgestuurd, waar de bus maar nét op past en waar ik vol gas in z’n één naar boven moet razen. Tijd voor twijfel of even gas terugnemen is er niet en de gedachte aan een tegenligger laat ik niet toe; ik kan toch niet opzij. Bijna helemaal bovenaan kan ik ook niet zien wat de beste keuze is, links- of rechtsaf. Er is maar één ding te doen: zorgen dat wij en de bus hier ongeschonden uitkomen. In de linker bocht staat een grote oleander en rechts is een puntige betonnen rand. Het is de dood of de oleander. Rechtsaf is in deze omstandigheden een niet te realiseren manoeuvre, dus vlieg ik in volle vaart door de oleander heen naar links. Dit alles gebeurt puur instinctief, tijd om iets te beredeneren heb ik absoluut niet. 

Ik blijf midden op straat staan, stap uit en laat naast de auto mijn frustratie de vrije loop; niet in z’n één zal ik maar zeggen! 

De richting die ons wordt gewezen, rijd ik absoluut niet verder; er klopt geen zak van! Gerda rijdt de auto achteruit een soort pleintje op en het wachten is op een levend wezen dat ons gewoon de weg naar Lefkáda kan vertellen. Dat komt in de vorm van een jonge vrouw, die Engels spreekt en ons duidelijk de route uitlegt. De navigatie gaat uit, we rijden op de richtingborden en waar die er niet zijn, gaan we pas verder als iemand ons de weg heeft gewezen. Zo zijn we in no time in Lefkáda.

Uitzicht naar de andere kant

Dreigend, maar mooi

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Daar is een immense haven met ontelbare jachten, ongelofelijk! En we passeren ook weer een gedeelte van de wetlands. Ook daar is niet één parkeergelegenheid om te genieten van de schoonheid ervan en misschien wat vogels te kijken. 

Langs Vónitsa rijden we richting Palairos, waar we een afslag nemen die, zoals we verwachten, naar de kust loopt. Heel veel ruimte aan zee, een kleine bar (hopelijk geen grote muziek!), wind, witte koppen op de Griekse golven en een kale berg. 

Ok, buien hangen dreigend, maar ook mooi, boven de bergen en volgens de meteo krijgen we nog regen. Soms vallen dingen mee. 

Een eind verderop staat een camper of vier, wij staan op afstand.

Gerda denk dat ze dwergaalscholvers laag over het water heeft zien vliegen. Ik denk dat ze gelijk heeft. Vogel van de dag.

Menu van de dag: pasta, roerbak komkommer, ui, knoflook, courgette, tomaat, sojasaus, gerookte zalm, nep-Parmezaanse kaas.

 

 

 

 

 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*
*
Website