Vrijdag 13 juni 2025

Gisteren: de eerste kachelloze avond. 

Vanochtend 7 uur. Buiten is het 13° op de 13e èn vrijdag. De zon heeft de auto al flink verwarmd, het is bladstil en wolkeloos. Binnen blijft de kachel uit. 

Er rijden al aardig wat Noren langs op weg naar hun werk denken we. Twee vrachtschepen komen aanvaren over het fjord en één ervan meert nog geen honderd meter bij ons vandaan aan. De vracht, die bestaat uit een soort korrelige aarde, wordt door twee vrachtauto’s, die af en aan rijden,  naar elders vervoerd. 

Verder wordt ons het gras voor de voeten weggemaaid door een robotmaaier, dat wil zeggen, het machientje werkt keurig zijn programma af, draait op tijd en zo, alleen het gras wordt er geen millimeter korter van; er blijven geen gemaaide ‘sporen’ achter bedoel ik. En zijn baas is weggereden, die kan de instellingen niet aanpassen. 

Tja, jullie horen het: we zijn eigenlijk gewoon onderdeel van de samenleving hier en houden de boel in de gaten! 😉

Gerda is voor het ontbijt twee onrijpe peren aan het schillen, altijd nog beter dan harde noten kraken, wat me dan weer aan Tsjaikovski doet denken. Zo, de dag is begonnen. 

Onze voorraad is aardig geslonken, er is hier een goeie KIWI dus eerst zorgen dat we tot maandag voorzien zijn. En laat je nou van de supermarkt zó de slijterij binnen kunnen lopen, die verleiding weerstaan we niet. 

De auto zwaar en de beurs licht zetten we onze weg voort over de 520 richting Sandeid, waarna de 46 het overneemt. Ons einddoel is Stavanger, hetzij vandaag, hetzij morgen. De route is lang niet zo spectaculair als gisteren; veel geslinger door het groen. Op ‘t laatst weer smalle stukken net als gisteren, maar met de tegenliggers redden we het nét. En warm dat het is: 23°! Het is bloedheet in de auto, Gerda wil zelfs de airco aan, wat ik met open portierramen kan verhinderen. Waarom? Ach flauwekul: zo van één warme dag en we kunnen alweer niet zonder airco.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Lunchen doen we bij de brug van Skjoldastraumen, waarna we via de 515 op de E39 komen. Er liggen op deze route nog een paar bruggen, de Frekasundbrug en de Ognasundbrug, allemaal over de Boknafjorden denken we. Plus weer de nodige tunnels, waarvan sommige levensgevaarlijk zijn; zeker als je van een zonnige weg komt, rijd je zó de duisternis in. De witte strepen zijn nauwelijks te zien en de verlichting (als je ‘t zo mag noemen) is veel te zwak. Bij andere tunnels werkt de verlichting net omgekeerd aan wat nodig is: aan het begin en het einde van de tunnels, waar daglicht nog een rol speelt, is de verlichting sterk en naarmate je de tunnel verder in rijdt en het dus donkerder wordt, neemt de sterkte en de hoeveelheid van de verlichting af. Dit in het kader van een dag niet geklaagd, is een dag niet geleefd. 

Intussen komen we tot de conclusie dat doorrijden naar Stavanger, inclusief veerboot, te lang gaat duren. Je kan er beter vroeg op de dag aankomen om nog een parkeerplek te vinden, denken we, dan laat in de middag. Dus we besluiten een overnachtingsplek te zoeken in de buurt van de vertrekplaats van de veerboot, die van Arsvågen naar Mortavika vaart.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zoeken op Park4Night levert een plek op in Føresvik, bij het water, dat wel, maar ook naast de Coop en een Thais restaurantje. Kortom…we gaan zelf ook nog even op zoek. Rondom en in het dorp vinden we niks geschikts en dan denkt Gerda er ineens aan dat ze een kerkje heeft gezien. Klopt: de Boknkerk met grote parkeerplaats en aansluitend nog een andere parkeerplaats waar vandaan iets wordt gedaan met wandelingen of kanoën denkt Gerda. 

Nou, daar staan we dan aan de muur van het oude kerkhof. Uitzicht op het fjord, wat verder weg dan bij de Coop, maar toch! Helemaal naar ons zin. 

Helaas, l’histoire se répète: er draait een Duitse witte camper het ruime, bijna lege terrein op en parkeert naast ons. Tussenruimte nog geen twee meter en ons uitzicht volledig tenietdoend. Wij begrijpen zoiets niet. Gerda is er weer snel bij, maar heeft geleerd! Ze gaat naar hun auto en zegt precies wat ze er van vindt, maar op een veel betere manier dan de vorige keer. Tot slot wijst ze hen op het aangrenzende terrein, dat ze aanprijst omdat daar water is, een wastafel en de mogelijkheid om een toiletcassette te legen. Hij begrijpt het, start direct de motor en ze hebben nu hun rijk alleen op het andere terrein.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Menu van de dag: pasta met tomatensaus en gehakt. Voorgesneden roerbakgroentes van de KIWI. Parmezaanse kaas. 

Gerda maakte een rondje in de omgeving, waar ze de graspieper hoorde en zag: vogel van de dag. 

Het valt mij op dat Noren van dubbele letters houden, zoals in woorden als buss, toalett en foss. 

De wind is behoorlijk aangewakkerd, de daktent klappert af en toe. 

Nog even terugkomend op de 13e: vandaag wordt kleinkind Rosalie zestien jaar, waardoor het woord kleinkind bijna niet meer van toepassing is. 

Morgen met de wind mee naar Stavanger. 

Benieuwd!