Zaterdag 28 mei 2022

Lekker geslapen wel. Eén keer wakker van een krijsend vogelkabaal, misschien bonte kraaien die een fitty hadden. 

En dan volgt er een ochtend vol goede gaven..ongelofelijk! Eerst komt de vrouw, die we gisteravond spraken, naar ons toe met een plastic zak met vier eieren, een bakje grote olijven en een pot zelfgemaakte vijgenjam. Nou ja, je wordt er verlegen van toch? Daarbij nodigt ze ons nadrukkelijk uit om koffie bij haar thuis te komen drinken. We bedanken haar natuurlijk van ganser harte, maar we zorgen liever voor onze eigen koffie. Ze vertelt dat zij en haar man een oude ambulance willen ombouwen tot camper en daarna kijkt ze even in onze bus. 

Even later: er stopt een auto met een jong stel erin, dat ons wenkt. Als ik bij de auto ben, overhandigen ze me een doos vol versgeplukte kersen.

Weer wat later: een pick-up stopt met twee mannen erin, die onze aandacht trekken. Dit keer neem ik zoveel abrikozen in ontvangst als mijn handen kunnen dragen. Het lijkt of zijzelf er verlegener van zijn dan ik, zo bescheiden stellen ze zich op.

Nou, dit maak je niet vaak mee. Ja, in verschillende oosterse landen waar we waren, is het wel  gebruikelijk dat mensen je lekkernijen komen brengen en/of je uitnodigen om bij hen thuis te komen eten en zelfs slapen. Maar binnen Europa is dit voor ons de eerste keer. 

Voor ons vertrek willen we de aardige buurvrouw natuurlijk bedanken en we rijden even in de rondte om haar huis op te sporen. Waar zou ze wonen? Ineens zien we een man naar ons zwaaien en samen komen ze naar buiten. Blijkt dat de boomgaard aan de overkant van de straat hun eigendom is en haar man begint onstuitbaar voor ons handenvol kersen te plukken. Soms zo gehaast dat hij de bladeren erbij afrukt. Hij houdt niet op…hoe komen wij hier weg? Een tweede man komt aanlopen en begint mee te plukken. Hoe we ook aangeven dat het zo genoeg is, ze gaan maar door. We moeten bijna grof worden om dit te stoppen, maar dat willen we natuurlijk niet. We denken dat zij het wel begrijpt en maken aanstalten om afscheid te nemen. Voordat we daar aan toe komen, gaat ze op instigatie van haar man binnen nog twee grote potten perziken op sap voor ons halen. Handen schuddend zeggen we elkaar gedag en we zijn op de terugweg van harte welkom! 

Vandaag vertrekken we richting kust, ergens onder Thessaloniki, waar Carry en Gerard met hun camper aan zee staan. Bij Limani Litochoro om precies te zijn. We hebben hen via onze beider reisblogs leren kennen en elkaar intussen verschillende keren, tot wederzijds genoegen, ontmoet in Nederland. Dat gaat niet zó vanzelfsprekend omdat zij in Limburg wonen. Ach ja…dat moeten ze zelf maar weten! 😉 

Onderweg zien we toevallig een Lidl, dat is mooi meegenomen, hoewel ze ook hier in Griekenland nog steeds geen fatsoenlijke likeur hebben. Het wordt weer Amaretto.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ja en dan wil ik mijn verhaal van gisteren nog afmaken en publiceren. Daarvoor hebben we een schaduwrijke plek nodig, want in de zon is het niet uit te houden. Laten we nou een verlaten en verlopen kapelletje zien staan onder behoorlijk wat schaduwrijke bomen. Ik schrijf en Ger leest in ‘Hebben en Zijn’ van Dimitri Verhulst. We zagen hem, nog in Amsterdam, op tv praten over dit boek en dachten meteen: Hebben! 

Bij de kleine kapel staat buiten een nepgouden standaard waar je dunne kaarsjes in kan steken en branden, een ikoon op een houten paal en een waterkraan, waaromheen een mozaïek is gemaakt. Het meest uitdagende is een touw dat zomaar ergens lijkt te hangen, maar waarvan Gerda ziet dat het aan de kerkklok vastzit. De verleiding is er om even de klok te luiden, alleen….wij weten maar al te goed waar de klepel hangt. Bovendien horen we van dichtbij de wielewaal, dat geluid is mooi genoeg. 

We volgen de route die Gerard ons appte, kan niet fout. Toch wel, omdat zij van Google Maps niet praat op onze telefoon en ik te laat kijk, zodat we een afslag missen. Och, wat geeft het, het is heerlijk in de auto met de airco aan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Om een uur of vier zien we de zee voor ons liggen en de vrije ruimte daarbij is zo uitgestrekt dat we even goed in de rondte moeten kijken om de camperbus van Carry en Gerard te ontdekken. En ja hoor, daar zien we ze naar ons zwaaien. Wat een hartelijk welkom en wat een fantastische plek om met je bus te staan. Aan een kiezelstrand, heel verspreid een enkele camper, douches, afvalbakken en een zee vol met kleine vriendelijke golven, die als het ware de gezelligheid vertegenwoordigen, die we daarna met z’n vieren ervaren. 

Zij staan hier langer dan gepland omdat de hond van Carry, die altijd met hen meereist, ernstig ziek is geworden en al een paar keer bij een dierenkliniek is geweest. De medicijnen die hij nu krijgt, lijken te helpen, maar mogelijk wachten hem a.s. maandag nog verschillende medische onderzoeken. 

Een verrassing is dat zij voor ons een T-shirt hebben met de afbeelding van een VW-camperbus. Later komt dit zeker in beeld op het blog, maar nu is het te laat om het te fotograferen. Wij kunnen hen blij maken met de goede gaven die we vanochtend van de Grieken ontvingen. 

Het wordt een fijne namiddag met net genoeg wind om je goed bij te voelen. Zwemmen, wijnen, bieren en veel fruit eten. 

Vanaf de zee loop je zo naar een restaurant waar we ons de Griekse keuken prima laten smaken: 

Gefrituurde ansjovisjes, Griekse salades, tzatziki, nog een andere vis en varkensspiesjes. Van het huis krijgen we nog een heerlijk stukje cake met kersen toe. Wat een traktatie!

Weer bij de auto’s smaakt een Nederlandse kop thee met amaretto (!) helemaal niet gek.

Vogel van de dag: kuifleeuwerik.