Zondag 7 november 2021

In tegenstelling tot thuis, waar we blauwe kaas in de avond gebruiken, soms dan, eten we het hier bij het ontbijt. Gewoon bam! boterhammetje met Roquefort. Of Danish Blue, voor de broodnodige afwisseling. Aan de ‘gewone’ kazen, zoals we die thuis eten, zit hier veel te weinig smaak; zelfs de geitenkaas smaakt niet naar geit. 

De koereigers zijn waar ze horen; om en onder de koeien en daar komen de leeuweriken weer. Dit keer gokt Gerda toch op de Thekla leeuwerik omdat z’n kuifje wat aan de kleine kant is. Hij zou ook een iets korter snaveltje moeten hebben dan de kuifleeuwerik, maar helaas hebben we de snavel- en tenenmeter thuis laten liggen. Want ja…er is ook nog een kortteenleeuwerik! En wat heeft die voor tenen? Juist!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“Ik ben zélf net een kuifleeuwerik”, zegt ze, nadat ze zichzelf met haar ochtendkuif in de autoruit weerspiegeld zag. 

Ineens loopt er een zwarte stier voor de auto langs, zo’n echte van het stierenvechten. Het moet niet gekker worden! Al gauw wordt hij gevolgd door diverse koeien, die allemaal vrij behendig over het draad stappen, maar soms hun staart met geweld moeten losrukken als die ergens aan vast blijft zitten. Een enkeling inspecteert even het klaptafeltje dat de buren buiten hebben laten staan. 

Tja, de buren. Dat hebben we gisteravond wat onderschat of liever er helemaal niet bij nagedacht toen we hier gingen staan. Automatische gedachte: het is geen camper, dus staat ‘gewoon’ geparkeerd, dus gaat op een gegeven moment weg. Nogal suf, gezien het feit dat we tijdens de afgelopen weken met enige regelmaat mensen in een personenauto hebben zien slapen. Bovendien hebben we zelf ook geslapen in onze Renault Scenic tijdens een vakantie naar Kroatië en Albanië. En later nog eens in een gehuurdeToyota Prado tijdens ons bezoek aan Oman. In beide auto’s hadden we uiteraard geen gordijntjes, alleen wij sliepen om die reden niet bloot! De buren wel…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik heb niet de indruk dat zij last van onze aanwezigheid hebben, want hun Volkswagen stationcar zonder hefdak is natuurlijk zo verzet, er is plaats genoeg. Ik ben het die vlugger dan Gerda last heeft van gebrek aan privacy, zeker omdat onze schuifdeur aan hun kant zit. Ik zet me erover heen, het zijn zeker geen gluurders en we staan nou ook weer niet boven op elkaar. 

Nu ik het er over heb, bij de Albanese grens hebben we een douanier omgekocht met Euro’s. Omdat het een leaseauto was, hield hij, misschien terecht, vol dat het niet ónze auto was, die stond geloof ik niet op mijn naam of zoiets, en daarom mochten we het land niet binnen. Geld doet soms wonderen. 

Koffie in de zon, het wordt saai 😉 daarna naar het strand. We zien veel plevieren en weinig schelpen of mooie stenen. Geeft niet, het strand zelf is mooi en de temperatuur heerlijk! Toch komt er een moment dat ik afhaak, wanneer het aantal loslopende honden, dat op ons af komt rennen te groot wordt. Ik weet dat ik een bepaalde aantrekkelijkheid bezit, maar dat hoeft niet op deze  manier bevestigd te worden. Gerda vindt het ook niet leuk, maar loopt toch nog even alleen door. Als ze later terugkomt, zegt ze dat we precies in de hondenspits zaten; toen ik weg was, nam het aantal mensen met honden snel af. Ach ja, ik heb toch erg van het strand en de zee genoten. 

Na de lunch vertrekken we naar Zahara de los Atunes. Hoe vind je nou zo’n naam weer? Geweldig toch? Je kan er zó een heel sprookje bij bedenken. We zijn er eerder geweest; dit is echt ‘ons’ stukje Spanje (ik overdrijf, maar zo voelt het). 

Zahara, het komt me na zoveel jaren nog bekend voor al zou ik er de weg niet meer weten. Qua horeca is het zo te zien zeker ingesteld op toerisme, nu heerst er een gezellige zondagse drukte. Bij het strand zijn allemaal speciale parkeerplaatsen die nu gesloten zijn en waar borden duidelijk maken (tent met een streep erdoor) dat je er niet mag kamperen. Maar kamperen wij als we een nacht in de auto slapen? Dat is steeds de vraag. Er is wel een kerkhof met waterkraan, dus Gerda kan de jerrycan vullen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We raadplegen Park4night, alleen veel wijzer worden we er niet van. Er zijn niet echt suggesties bij, waarvan je zegt, top! Vier kilometer terug langs een kleine kustweg ligt Atlanterra, laten we maar eens kijken hoe het daar is. Hmm…valt tegen, je blijft steeds hoog boven het strand rijden en als we op den duur op een totaal kapotte weg terechtkomen met heel lelijke potholes, zijn we er klaar mee. Omdraaien en terug naar Zahara, waar we ons op een heel langgerekte, lege parkeerplaats evenwijdig aan het strand installeren. Waar de begroeiing niet te hoog is, zien we nog net de zee. 

De hele dag door zegt Gerda met enige regelmaat op doffe toon: “We hebben geen bier meer”. Ja, dat is zo. Gisteren vergeten te kopen. En nu staan we op ongeveer honderd meter van een terras, waar ze ongetwijfeld bier verkopen. Toevallig krijgt Gerda erg veel zin in op een terras zitten en tapas eten! Mogen jullie drie keer raden wat daarbij gedronken gaat worden! Maar…ze is zo reëel om toe te geven dat het een vreselijk ongezellig terras is en we gaan allebei aan een lekker koele Verdejo. 

Als we net bezig zijn met de voorbereidingen voor het koken, komen er van alle kanten groepen vogels aanvliegen die op het strand lijken te landen. Ger gaat vlug kijken en komt helemaal blij terug. Het zijn honderden koereigers, zegt ze, die allemaal landen in het hoge stevige riet of een soort bamboe, dat groeit tussen de parkeerplaats en het strand. Ze gaan niet op de grond zitten, maar wiegen zachtjes mee op de stevige stengels. Een soort slaapbos. 

De politie is al één keer langsgereden, maar vond het niet nodig om ons weg te sturen. Houen zo! 

La policía es tu mejor amigo!