Donderdag 30 november 2023
Voor ons was het feest vannacht bij de Salle des Fêtes, de dorpelingen moeten nog even wachten. Geen gerucht of blaf te horen. Soms zijn er ‘s nachts wel eens wat onbestemde geluiden rond de bus, ik denk dan het zal wel één of ander nieuwsgierig dier zijn.
Eigenlijk heel fijn dat we niet op dat scheve terreintje stonden, want vanochtend is het daar een drukte van belang met auto’s, die komen en gaan. We houden het op ouders die hun kinderen naar school brengen, hoewel er ook een grote schoolbus rijdt. Dat zo’n klein dorp, krap 400 inwoners, een school heeft! We zouden echt in de weg hebben gestaan of…misschien andersom: wij zouden last van hen hebben gehad! 😉
En dan de kerk. Gisteravond hebben we ons niet eens afgevraagd of die geluid maakt, misschien omdat we toen al niks hoorden. Vannacht ook niet. God zij dank, want we staan er bovenop, bij wijze van spreken.
“Precies op het moment dat we wegreden”, zegt Ger, “schoof een vrouw in de feestzaal de gordijnen open en zwaaide naar ons”. Ik miste het omdat ik één en al oog ben voor Mapsje, die ons naar het goede pad moet leiden. Als we gedraaid zijn en op de hoger gelegen weg weer langs de zaal rijden, steek ik alsnog mijn hand op, en krijg een royale groet terug. Vind ik leuk dat iemand dat doet.
We vertrekken met zon om de route Amiens > Brussel op te pakken. Net buiten het dorp ligt een prachtig zachtglooiend landschap. Omdat het wordt beschenen door zonlicht dat iets is getemperd door een waas van nevel, lijkt het op fluweel. Als Gerda me erop attent maakt dat ik er ook een foto van kan maken (!), zijn we het allermooiste gedeelte alweer gepasseerd. Maar ik doe het wel, het is nog steeds de moeite waard.
Meer foto’s zijn er niet
Beetje fluweel toch?
Nog vóór we bij Amiens zijn, gaat de nevel over in mist, die niet dicht genoeg is voor de mistlampen; het is nog goed te doen en 3,5°. Ik reken erop dat we tot thuis dit soort weersomstandigheden houden en zeer waarschijnlijk nog regen erbij.
Zolang we in Frankrijk zijn, rijden we Péage, zo relaxed dat ik eindelijk eens aan een sudoku kan beginnen. Opletten of je al in België bent, hoeft niet: dat merk je vanzelf als je van het ene op het andere moment je banden bijna aan repen rijdt en dan heb ik het niet over de kasseistroken, maar over ‘gewone’ snelweg.
Mooi groen is niet lelijk
We doen wat Mapsje zegt: Brussel>Antwerpen>Breda>Utrecht, hoewel ik altijd moeite heb om over Utrecht te gaan, niet om de stad zelf, maar omdat het voor mij voelt alsof ik dan omrijd.
Nadat we op het parkeerterrein bij Hazeldonk heel nadrukkelijk terecht zijn gewezen door een boze Nederlander omdat we (expres) tegen de officiële rijrichting in het terrein verlieten, waarbij we elkaar makkelijk konden passeren, komen we al gauw in een file terecht. Nou…één..het houdt eigenlijk niet echt op. De A27 is een ramp, pas na Utrecht komt er wat ruimte tussen de auto’s, die hoe langer hoe meer wordt opgevuld met mist en daardoor valt het ons op hoe niet verlicht de snelwegen zijn. Het blijft wèl droog. Het laatste stuk bij Amsterdam is de mist echt dicht en is het zonder wegverlichting heel voorzichtig rijden.
Om een uur of zes zijn we thuis. Het eerste wat Gerda doet is naar DOK48 lopen, één van de restaurants aan onze kade, om een tafeltje te reserveren. Heerlijk vooruitzicht om daar te eten. Vlug de essentiële dingen uit de auto naar boven brengen en dan, hèhè, aan de wijn!
Menu van de dag: rauwe plakjes tonijn met ponzu, daikon, edamame, enoki en gepofte wilde rijst. Da’s ff schrikken hè!? Daarna neemt Gerda een gambagerecht en ik kabeljauwfilet.
Ik overwoog om kip te nemen, dan hadden we in elk geval nog een vogel van de dag gehad.
Als we bijna klaar zijn, loopt het cafégedeelte vol met voetbal- en barliefhebbers. DOK48 heeft een groot scherm hangen, en toen we hier pas woonden gingen we af en toe kijken als er bijzondere wedstrijden waren, je weet wel, zulke waarvoor mensen hun straten oranje versierden en wij meezongen met: ‘We zijn er weer bij en dat is prima, Viva Hollandia’..dat soort werk!
Tijdens onze maaltijd zat de eigenaar van de zaak met drie vrienden naast ons het Keezenspel te spelen, dat geeft een fijne herinnering.
En hoe lekker het eigen bed was..daar heb ik geen woorden genoeg meer voor over!
Graag tot de volgende reis. Dank voor al jullie meelezen en reacties, dat maakt het schrijven nog leuker dan het al is.
Het was weer een genoegen om met jullie deze “Tour de France” te maken. Bekende plekken kwamen weer voorbij en sowieso kan ik genieten van de ambiance in en rond de camper en de manier hoe jullie die beleven en soms zelfs trotseren. 😂
Camperaars onder elkaar snappen dat. Ik kijk weer uit naar jullie volgende reisavontuur maar dat zal nog wel even op zich laten wachten denk ik?
En dan nog even een ding waar ik (als man) weer op zit te wachten: wat was er nou mis, of niet, met jullie zonnepaneel.
Tja, je weet er alles van Gerard, van het camperleven. Toch voelt het nog dikwijls als een klein ‘wonder’ dat je zomaar overal kan rondrijden met je ‘huis’. En de volgende reis? Hopelijk aanstaand voorjaar. Over zonnepaneel hebben we intussen geappt, maar even voor de andere lezers, die benieuwd zijn: het systeem heeft volgens ons gewoon gewerkt. We denken dat het enige probleem is dat de verbinding tussen het Victronkastje en de app niet totstandkomt. We laten het nog controleren bij Campercentrum A’foort.