Woensdag 7 juni 2023

Bij deze titel moet ik denken aan mijn tijd als radiologisch laborante, hééél lang geleden. Daar werd gebruik gemaakt van lood omdat dat geen röntgenstralen doorlaat. Af en toe legde dan één van ons een stuk lood op de vloer met de woorden: ‘Ik leg nu echt het loodje’. 

In Frankrijk kunnen ze nog wat leren van de Spanjaarden en de Portugezen: de klokkentoren ‘s nachts op non-actief zetten. Ik denk dat we er een paar keer van wakker werden, maar gelukkig daarna weer snel insliepen. Verder hebben we een houtduivenkoor, dat voornamelijk minimalistische muziek ten gehore brengt en puttertjes, altijd leuk. Maar die waren al eens vogel van de dag, als ik het me goed herinner. 

Het lijkt alsof we wat meer wennen aan de geluiden bij het boven slapen. Aan het eind van een reis ben je eigenlijk aan alles gewend geraakt, wat met het leven in zo’n bus te maken heeft. Je hoeft de lade onder de bank niet meer drie keer open te trekken omdat je tóch telkens iets vergeet te pakken. Het heeft een heel hoog ‘eerst-denken-en-dan-doen-gehalte’. Soms vraagt Ger: “Wat doe je?” En dan is het antwoord: “O, ik zit even te denken of ik niks vergeet”.

Na de Lidl begint de rijdag. Nu rijden we bijna elke dag, maar vandaag is het ook bedoeld om een beetje op te schieten richting thuis, hoewel we niet een hele dag over autobanen willen racen. We kiezen secundaire wegen, die er hier over het algemeen goed bijliggen. Echt opschieten doet het natuurlijk niet; dan weer 50 in de bebouwde kom, dan weer 70, 80 of 90 en af en toe 110 op de vierbaans. Veel vrachtverkeer. 

De route is Angers, Laval en dan over Mayenne naar Alençon. Daarna de A28 op richting Rouen. We gaan de weg af bij Gacé om Park4Night te raadplegen. Dat heeft niet veel in de aanbieding en zin om 10 kilometer heen en morgen terug te rijden, hebben we niet. Na een kwartiertje kijken en zoeken, zegt Ger: “Zullen we naar het municipalletje gaan met die betaalpaal, dat is maar drie kilometer”. 

Dat doen we, rijden de eerste betaalpaal voorbij en van de tweede paal, net achter de slagbomen snappen we niks. Een behulpzame Engelsman ziet het aan en wijst ons op het machien dat we gemist hebben en dan komt alles goed. De Nederlanders, die direct na ons komen en ook e.e.a. over het hoofd zien, kunnen dan weer door ons van informatie worden voorzien, zo scheppen die dingen een band tussen de mensen! 🙄 

Het hele terrein van de municipal is scheef, niet te zuinig. We rijden een paar rondjes, proberen wat plaatsen uit en nemen genoegen met de beste die we tegenkomen. Keg onder een achterwiel en niks meer aan doen. Je vergeet ook vaak dat de bus wat scheef staat en als je dan plotseling opstaat of een onverwachte beweging maakt, moet je even pootje over doen om je evenwicht te bewaren.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De mensen op het terrein zijn rustig, hun honden wat minder, maar we gaan ervan uit dat we die vannacht niet gaan horen. De kerktoren en zijn klokken zijn wat verder weg dan die van afgelopen nacht, kortom: we hebben er vertrouwen in. 

Als we alleen snel(tol)wegen rijden en niet stoppen onderweg, doen we er nog 7 uur over om thuis te komen. Omdat we het niet leuk vinden om ‘s avonds aan te komen, heb ik zo’n vermoeden dat we nog één overnachting doen na deze en dan vrijdag in de loop van de dag arriveren op IJburg. 

Eerst maar eens zien hoe we de nacht zullen doorstaan met alles wat er op uit is om ons het leven zuur te maken! 😉 Want over muggen heb ik het nog niet gehad. 

Menu van de dag: verse tonijn met knoflook en sojasaus. Roerbak champignons en courgette.