Donderdag 15 mei 2025

Het is donderdag 7 uur, buiten is het 9° en binnen doet Gerda de kachel aan. Ik lig nog lekker in bed tot zij is aangekleed. 

Gisteravond was er nog best behoorlijk wat grafbezoek. En in zijn ‘Pfarrheim’ ontving de pastoor tussen acht en negen uur nog enkele mensen voor….ja, voor wat? Tegen tienen was het wel zo’n beetje klaar met het weinige plaatselijke verkeer dat gebruik maakt van het landwegje. 

Ondanks de rust, sliepen we beneden in verband met het lawaai dat de vogels maken. We gingen ervan uit dat de pastoor de kerkklok ‘s nachts uitzet. Onze ervaring is dat dat in sommige landen de gewoonte is. Maar toen ik vannacht tussen 2 en half 5 wakker lag, bleek dat we ons vergist hadden. Voordeel: de klok maakt een vriendelijk geluid, daar lag ik niet wakker van en ik wist hoe laat het was. 

Vanochtend zijn er alweer vroeg bezoekers voor het kerkhof en ook wij nemen er een kijkje. Het zijn allemaal perfect verzorgde familiegraven en bij één graf staat met grote letters te lezen dat ze samen liggen te wachten op hun opstanding. Tot onze verrassing is de kerk open, hoewel de inhoud wat tegenvalt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nadat we de vink (vogel van de dag), die lekker in de zon aan het rondscharrelen is, gedag hebben gezegd, zetten we koers naar een snelweg met WIFI zodat de simkaart voor Duitsland geactiveerd kan worden. Het begin van onze route bestaat echter weer uit tweebaanswegen en bij tankstation Avia is geen WIFI. We moeten even terugrijden om het dan bij supermarkt Edeka te proberen, is het advies. Dat volgen we op en er is WIFI voor de klanten, alleen bij mij werkt het niet. Dat wil zeggen: het ‘laad-tekentje’ blijft maar draaien en zonder signaal kan ik de E-Sim niet activeren. De Aldi biedt geen WIFI, dus ook geen soelaas en we gaan verder richting autobaan. Voor we daar zijn, zien we reclame voor de McDonald’s, aha! En zie: goeie WIFI, waardoor de klus binnen no time is geklaard.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na een tijdje komen we op de A1, zodat we eindelijk al die vrachtwagens rechts kunnen laten liggen. Goed, af en toe een kwartiertje langzaam rijden, maar ‘t is lekker weer en we lunchen in de zon met 17,5°. 

Om een uur of vier zijn we ‘t zat en de eerste kanshebber voor een slaapplek is een kleine onverharde parkeerplek bij Grosshansdorf in een bos vlakbij een meertje. Wat is het er donker, ongezellig en uitzichtloos. De tweede plek ligt aan de rand van een vriendelijk ‘industrieterrein’, waar ook nog enkele mensen wonen en er is een schietclub lezen we. Hier ziet het er veel beter uit: ruim, zonnig en met uitzicht. Een wat stevige wind kan de pret niet drukken. Ook niet een grotere witte camper die een eindje verderop staat en die we vanuit onze auto niet kunnen zien omdat er wat aanhangwagens tussen ons in staan. 

Menu van de dag: sperziebonen, pasta met tonijn uit blik, ansjovis, knoflook en Parmezaanse kaas. 

Intussen arriveert de ene auto na de andere met leden van de schietclub, die grote tassen uit hun auto’s tillen waaruit we kunnen opmaken dat er niet met pistolen wordt geschoten. 

In de verte lacht de groene specht.