Vrijdag 9 juni 2023

Het is een erg drukke weg, waarlangs deze mensen wonen en in de daktent slapen, is geen optie. We blijken trouwens de enige bangeschijters te zijn in de omgeving; er komt niet één andere camper het terrein op met een paar bleke trillende mensen erin. Lekker rustig, dat wel. 

De enigen die zich op het terrein laten zien zijn papa en mama. Dat zit zo: binnen de omheining staat een heel nieuw uitziend huis, wit met een beetje grijs, zonder één vlekje erop, waarin een ouder echtpaar woont. Gisteravond zette de man de bruine afvalbakken buiten de poort. Onze conclusie was: morgen komen de vuilnismannen. Gerda baalde want de bruine is bedoeld om zakken in te doen en die moeten wij morgen kwijt! Nu leert onze ervaring dat in buitenlanden de vuilnis soms heel vroeg wordt opgehaald; ik geloof dat het Griekenland was, waar we om 5 uur al wakker werden van het gekleng en gebonk. 

Nog even over die mensen: we denken dat het de (schoon)ouders zijn van de vrouw die ons gisteren welkom heette en in een huis woont, dat net buiten de omheining staat. Want de man heeft ook de sleutel van een deur, waardoor hij zo haar tuin instapt. 

Goed, vanochtend om een uur of half acht horen we de vuilnisauto, dus onze zakzorgen verdwijnen. De vraag is alleen: wanneer haalt papa de vuilnisbakken weer op? In elk geval zijn ze vroeg genoeg wakker. Om een uur of acht komt mama in pyjama naar buiten en begint wat matten te schuren, even later komt papa, ook in pyjama en gaat na wat schijnbewegingen inderdaad de bruine bakken naar binnen halen. Gerda is wat ongerust over het feit dat hij ze niet op de plek zet waar hij ze gisteren heeft weggehaald en zegt: “Ik durf er niks in te gooien zolang ze daar staan”. “Komt goed”, is mijn mening, “die staan daar niet voor niks, er moet nog wat mee gedaan worden”. En jawel, na geruime tijd worden er aanstalten gemaakt om ze schoon te spuiten. Eerst probeert zij het, maar dat mislukt jammerlijk, waarna hij het overneemt en de bakken van binnen èn van buiten grondig reinigt. Wat we niet hadden voorzien is dat ze daarna ook vanbinnen moeten opdrogen en daartoe zet hij ze op hun kop neer, zodat we er nog steeds niks kunnen ingooien. Nu denken jullie misschien waarom maken die mensen, wij dus, zich zoveel zorgen over het weggooien van een vuilniszak, alsof er geen andere afvalbakken zijn! Dat komt omdat het onze toiletzakken zijn, waarmee we niet op pad willen. Het loopt goed af, net voor we klaar zijn om te vertrekken, komt hij de bakken omkeren. Zulke avonturen beleven wij al voor tienen! Dus jullie begrijpen nu misschien wat beter hoe wij soms afzien! 

Niemand zwaait ons uit als we de code intikken om het terrein te verlaten richting Bruxelles. Mochten we het bord met de sterren en ‘België’ gemist hebben, dan zouden we door de lelijke potholes en andere onverwachte beschadigingen in de (nota bene!) snelweg, begrijpen dat we bij de zuiderburen zijn beland. Echt schandalig, en dan druk ik me nog matig uit, om mensen zo te overvallen met een volledig vertyft wegdek. Arme banden! Kijk, in Kazachstan, om maar wat te noemen, is het erger, maar daar rij je in z’n tweede versnelling en kan je proberen de ellende te ontwijken en/of er heel langzaam overheen te gaan. 

Aan de andere kant denk ik weer, hoe kwalijk kan je het de Belgen nemen, als je langs een afslag komt met de naam ‘De verbrande brug’, even later een bord ziet staan dat je aanspoort om naar het ‘Witte Kinderbos’ te gaan en tot slot over het riviertje De Nete rijdt? 

Ik ga ook nooit meer mopperen over het feit dat er in het buitenland zo weinig parkeerplekken zijn om even te stoppen langs de weg. Toen we de grens met Nederland waren gepasseerd, wilden we even wat eten. Nergens een P. Tientallen kilometers moeten rijden tot we eindelijk de weg af konden. Het was een vrij grote parkeergelegenheid, met picknicktafels en geen enkele, ik herhaal: GEEN ENKELE prullenbak!! 

Vier uur, we zijn thuis. Zo vlug mogelijk alle noodzakelijke spullen uit de auto halen en dan direct de tv aan voor Roland-Garros, waar we ontzettend graag naar kijken. Tussendoor douchen, was draaien en andere dingen doen, die na zo’n reis moeten gebeuren. 

Koken? Ff niet! We eten bij ons buurrestaurant DOK48. Leuk om Michiel, de eigenaar, weer te zien en spreken. 

Menu van de dag: gamba’s met limoenmayonaise, tonijn met oosterse pasta en geroerbakte groenten, groene sla. 

Tot hier het slotverhaal. Ik ben altijd van plan om nog een soort epiloog te maken met een terugblik op het geheel van de reis, maar de ervaring leert dat dat er niet van komt. We gaan het zien! 

In elk geval jullie allemaal heel erg bedankt voor het lezen van de verhalen en jullie reacties erop. Het is heel fijn om te merken dat mensen het de moeite waard vinden om iets te zeggen over een verhaal waarop jij erg je best hebt gedaan. Weet dus dat het wordt gewaardeerd! 

Tot slot: we zitten (binnen) te eten bij DOK48 als er vanaf het terras een vrouw naar ons toe komt en zegt: “Ik zie jullie samen zo gezellig zitten eten en dan denk ik dat hoop ik later ook nog te kunnen doen met mijn vriendin”. Dit op een toon van: goh, die ouwetjes, wat schattig dat ze dit nog kunnen doen! Ik kan en wil hier nog graag een pagina mee vullen, maar dat doe ik (nu) niet… Op een avond met jullie aan tafel wil ik best vertellen wat mij hierin stoort. Voor de goede orde: haar vriendin is niet haar partner. 

Graag tot later!