Zaterdag 8 juni 2019

De koekoek is niet alleen vogel van de dag, maar ook van heel Schotland. Overal waar we uit de auto stappen, is het eerste wat we horen: de koekoek! In de nanacht is de eerste vogel die we horen: de koekoek. Vanochtend vloog er al om een uur of 5 eentje luid koekoekend rond. 

Ik moet mijn verhaal nog afmaken en Gerda wil graag op een leuke plek, waar wat te zien is, een beetje lezen of anderszins. Het wordt de haven van Gairloch. Terwijl ik nog een half uur bezig ben, vermaakt zij zich op de pier met het volgen van een zeilwedstrijd. 

Wat ik niet begrijp, is dat ik nergens verbinding krijg met internet via de simkaart van O2. Kijk, dat het bereik op sommige plaatsen slecht is of er helemaal niet is, begrijp ik. Maar in een bebouwde kom heb ik tot nu toe altijd signaal gehad. Waar we ook rijden en in welk dorp ik het ook probeer: geen ‘zuurstof’. “Als ik in Ullapool nog steeds niks kan, wil ik daar naar een O2-winkel”. Ger is het helemaal met me eens. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tijdens het eerste gedeelte van de route, over Poolewe en Aultbea, vinden we het landschap een beetje saai. De witte cirkeltjes op de kaart, die wij nog steeds aanzien voor echte dorpen, rij je zó voorbij; het zijn enkele verspreide huizen. ‘t Is dat er af en toe een, eveneens onopvallend, laag en verbleekt bord staat in de berm, anders zou je niet weten dat er een naam bij hoort. 

Met het verhaal op het blog zetten, wil ik niet wachten tot in Ullapool en we besluiten om bij de  eerstvolgende horecagelegenheid van de WiFi gebruik te maken. Dat is in Dundonnell in het gelijknamige hotel, beetje gedateerd, toch heeft het wel wat en het personeel is uiterst vriendelijk.  Intussen hoost het van de lucht. Het opspattende water van de auto’s, die zonder vaart te minderen voorbij razen door grote plassen, klettert naast ons tegen de ramen. Bosjes  doorweekte fietsers komen binnen en trekken uiteraard allemaal hun telefoon tevoorschijn. Het maakt het WiFi-signaal er niet sterker op, maar ik red het. 

Ok, thee op, blog klaar, op naar Ullapool. Intussen zit ik me suf te denken wat er eventueel fout gaat met die simkaart en de iPad. Ik kan twee dingen bedenken: 1) O2 heeft geen dekking in deze regio of 2) de GB’s zijn op. Alleen in het tweede geval kan ik me niet voorstellen dat er niet een melding op het scherm verschijnt dat je aan de laatste GB’s bezig bent. 

In Ullapool is O2 nog steeds dood; dan is er iets aan de hand. Op weg naar een parkeerplaats komen we langs de grote supermarkt Tesco, waar we informeren of er een O2-shop is in deze plaats of iets wat er op lijkt. We worden niet wijzer. Van Tesco naar de Tourist Info, waar een medewerker ons vertelt dat we met optie 1) te maken hebben: O2 heeft in heel Noordelijk Schotland geen dekking. We moeten hier de provider EE hebben. Zo! Ook ikzelf kom van schrik even zuurstof tekort. Zijn wíj even bij de beer gedaan door die aardige jongen met z’n vrouwenwhisky! ‘98% dekking’ heeft hij ons voorgelogen! Op aanraden van de Tourist Officemedewerker naar het Post Office voor een simkaart. Hebben ze niet en sturen ons terug naar Tesco. Daar hebben ze alleen 2GB voor telefoons. Maar….hetzelfde meisje van zonet, bedenkt nu ineens dat er schuin aan de overkant, ze kan het zó aanwijzen, een computershop zit, waar ze ons mogelijk kunnen helpen. En bedankt!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De winkel is op slot. Op de deur een papier met een telefoonnummer, waarop staat dat de eigenaar mogelijk in de buurt is en direct komt als je belt. Dat doe ik en wat blijkt? De man staat ongeveer naast ons op straat met iemand te praten. Hij is een beetje klein, intens bleek en heeft bruin licht krullend haar tot over zijn oren, erg beweeglijk en is niet mooi. Lang verhaal kort: hij heeft ten eerste vreselijk veel haast, want hij is bezig met een andere ‘job’. Blijkbaar heeft hij ergens in dit gebouw een ruimte waar hij die klus absoluut NU moet klaren. Hij beaamt dat we EE moeten hebben, maar ‘3’ kan ook, die dekken de hele kustlijn. Hijgend en nerveus stamelt hij iets van: “Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat ik 24 GB heb, hoeveel heeft u nodig? Als u over een half uur terug komt dan kan ik op uw simkaart kijken hoeveel u tot nu toe heeft gebruikt…ik ben hier tot vanavond elf uur of zelfs tot middernacht…nu moet ik alleen onmiddellijk de job afmaken”. Hij draait de deur weer op slot en weg is hij. De vrouw, waarmee hij stond te praten, zegt: “Oh, hij heeft het zo druk, heel Ullapool leunt op hem met hun internetproblemen”. Een half uur wachten, komt ons helemaal niet uit. Het is half zes geweest en we moeten nog even door om een slaapplek te zoeken. We kiezen er voorlopig voor om in het Noorden te leunen op WiFi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ullapool ziet er met z’n haven best gezellig uit, alleen ook hier weer veel toeristen en bijbehorende winkels met ‘pottery, gifts’ enz. Veel niet authentieke horecagelegenheden, die eveneens leunen op het toerisme. 

Verder rijdend proberen we bij een vuurtoren te komen in de hoop dat daar een parkeerplaats is. IJdele hoop; we kunnen er niet eens in de buurt komen. Verder door dus naar Ardmair, waar net voor een kleine camping aan zee een parkeerstrook is langs het strand. Hopelijk worden we niet weggestuurd. Volgens een stel vrouwen die in de buurt zitten, moeten we er gewoon blijven staan, geen probleem!

Veder maakten wij bij Ullapool vanmiddag een fout, die ons en ook anderen fataal had kunnen zijn. We meenden ons allebei te herinneren dat het Tourist Office net buiten de bebouwde kom lag. Toen dat een vergissing bleek, moesten we omkeren. Helemaal geconcentreerd op het vinden van dat Office, rijd ik op de rechter weghelft terug naar het dorp, terwijl om de bocht twee auto’s aankomen, die op tijd kunnen remmen! Je begrijpt dat we wat gebarentaal moesten incasseren! 

En een Hymer, die niet genoeg voor ons opzij gaat, noemen wij een ‘Eigenhymer’.