Dinsdag 7 november 2023

Zon, maar koud..koud!!! In tegenstelling tot gisteravond start de kachel direct. De gordijnen kunnen ook direct open, want de ramen zijn met deze kou dusdanig beslagen dat niemand ons ziet. En tegen de tijd dat het vocht verdampt is, zijn wij schoon en aangekleed. 

Je zou verwachten dat we hier alleen zijn, samen met dat ouwe witte campertje van gisteren dan. Nou…ik dénk het niet. 

De eersten zijn kinderen, met en zonder ouders, want er is hier een halte van de schoolbus. Daarna verschijnt de gemeentelijke reinigingsdienst om de lege flessen op te halen, wat wil je…wijnland. Gelukkig niet zo vroeg als gisterochtend in Bapaume. Voor de goede orde: die flessen waren niet van ons. Tussen alles door is het een va et vient van dorpelingen die hun afval brengen.  Schoon volkje. Verder is er een gemeenteman met een pick-up bezig de laadbak vol te gooien met gesnoeide takken die in rijen op het gras liggen. Het werkplezier straalt er niet af….tja, ‘t is afgezaagd werk. Als er een snelle collega komt helpen, past hij met tegenzin z’n tempo aan.

Met de camper van gisteren is blijkbaar iets aan de hand. Er komt een auto aangereden, waarvan de bestuurder meekijkt onder de motorkap. Een beetje vooruit rijden, een beetje achteruit, klep weer dicht, klaar. Tot slot arriveert er een gemeentewerker met een soort kettingzaag, die vol vuur een boom begint te snoeien. Ik zei het gisteren al, waar wij verschijnen, beginnen ze als idioten de omgeving te kuisen (West-Zeeuws-Vlaams voor schoonmaken). 

Afgezien van al deze ‘ellende’, waar we eigenlijk geen last van hebben, is er niet één lichtpuntje, maar wel honderden in de vorm van dauwdruppels die als Swarovskikristallen schitteren in het gras en waartussen een echtpaar zwarte roodstaart zich uitgebreid door ons laat bewonderen; vogel van de dag. 

Onze route van vandaag is vooralsnog simpel, zelfs Mapsje snapt het: naar de A10 en er niet meer vanaf. 

Van Bordeaux zelf krijgen we weinig mee, maar wat is het altijd indrukwekkend om vanaf de bruggen over de Dordogne en de Garonne uit te kijken. Ze zien er altijd zo stil uit of ze hun kracht verbergen. 

Zo gauw we op de A63 rijden, beginnen al gauw de naaldbomen en je weet weer hoe eindeloos deze weg ook vroeger al voelde, terwijl je eerst dacht ‘ah! Les Landes, nu zijn we er bijna!’ 

Fijn dat de bomen nu bijna allemaal verbrande stammen hebben, anders zou alles er wel héél erg hetzelfde uitzien. 

Voor we in Vieux-Boucau-les-Bains op zoek gaan naar de surfschool, waar Kick en zijn maten verblijven, moeten we echt even een paar essentiële boodschappen doen, willen we hier niet de hongerdood sterven of zo mager worden dat we niet meer opvallen tussen de dunne boomstammen. Supermarkt Casino! Er gaat vanalles mis. Wij hebben geen muntje voor de kar om de boodschappen naar de auto te brengen, groente en fruit hebben we niet gewogen, andere klanten zijn een betaalpas verloren, hebben geen ‘juiste’ barcodes etc., maar de caissière lost alles op. Ze rent met onze groenten terug de winkel in om die alsnog te wegen, lost met telefoontjes en collega’s de problemen van alle klanten op en dat alles zonder te laten merken dat ze er van baalt. Wat ze misschien ook niet doet.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Naar de surfschool, waarvan Sarine, de dochter van Gerda, haar een app met het adres heeft gestuurd. Zonder problemen rijden we er naar toe alleen…ja..geen gebouw te zien waarvan je denkt: dit is het, omdat er een naam opstaat bijvoorbeeld of eruitziet als een surfschool. 

Het lijkt slim om dan eerst maar een plek te vinden waar we vannacht kunnen staan. Valt niet mee, want aan de kust zijn ze allergisch, en terecht, voor campers die overal vrij willen staan. Via Park4Night komen we terecht bij een kerkhof, lekker rustig.

Gerda probeert dan Mathilde te bellen, de moeder van een jongen die in de groep zit van Kick en ook hier in Les Landes is. Zij is een contactpersoon voor ons. 

Even tussendoor: vanaf nu ga ik het verhaal inkorten, en niet proberen om geestig te zijn, want dan ben ik nog zeker een uur bezig en wordt het middernacht voor ik op bed lig. 

Dus: Mathilde zegt dat de wedstrijden morgen waarschijnlijk om half elf beginnen en dat ze surfen bij Seignosse voor het strand dat Plage des Bourdaines heet. 

Ook de naam van de plaats Hossegor valt, maar op de kaart zie ik dat het genoemde strand echt bij Seignosse hoort. Dus we besluiten om niet hier te overnachten, maar zo dicht mogelijk bij het strand waar we morgenochtend moeten en willen zijn.

We doen een rondje Air Camping (willen we niet staan..somber donker bos), gaan ff bij het strand voor morgen kijken, althans naar de duinen. Nergens mag je staan voor de nacht natuurlijk. Intussen regen en donkere luchten. Goed, waar slapen we? Onderweg zagen we langs een leuke weg een ruime parkeerplek, waar wat auto’s staan en één camperbus, van het ‘goede’ soort. 

We gaan eropaf, Gerda is weg van de lieve mooie jongen in de camperbus, die ons geruststelt en zegt dat we hier prima kunnen staan, de politie is bijna in winterslaap. En zo staan we hier heerlijk rustig. 

Menu van de dag: hetzelfde als gisteren. We hadden nog dezelfde ingrediënten liggen en die moeten eerst op. 

De lieverd van hiernaast stak nog even z’n mooie krullenhoofd door een raam van zijn camper en zei ‘mochten jullie iets nodig hebben, vraag het dan gerust’. 

De wind wakkert aan, af en toe wat regen. 

Intussen hebben we besloten om morgen na het opstaan, wassen en aankleden direct naar het strand te rijden waar de wedstrijden plaatsvinden. Afhankelijk van tijd, weer en weet ik wat allemaal kan Gerda precies doen wat ze wil en ik ook. Wanneer we ontbijten en hoe laat de wedstrijden beginnen, we zien het wel. We zijn erbij!