Maandag 13 mei 2024

Gisteren hadden we 186km. gereden. Door de drukte helemaal vergeten. En dat is niet het enige. Terwijl ik onderweg een foto van een monument maakte, nodigde een man ons uit om koffie te komen drinken in zijn tentje. Dat aanbod sloegen we af en daarna probeerde hij nog een paar andere voorstellen. Toen dat allemaal niks werd, zei hij in vrij goed Nederlands dat hij 12 jaar in Tilburg heeft gewerkt als vrachtwagenchauffeur. Gerda zei later dat het hem duidelijk ontroerde om dat aan ons te vertellen. 

En we zagen onderweg, deze keer heel duidelijk, 8 bijeneters naast elkaar op een draad zitten. 

Terug naar waar we nu zijn. Ook hier janken de honden massaal mee met de imam, we vinden dat heel geestig. 

Het is 12° en er hangt regen in de lucht, lekker laten hangen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gerda schilt elke ochtend bij het ontbijt een appel, dat is één van die kleine geneugten die bij ons leven in de bus horen. Vandaag niet, want ze zijn op. 

Er komen geen buren meer over de vloer vanochtend. Rest mij nog het maken van een paar ‘monumentale’ foto’s bij het dorpsplein en dan kunnen we vertrekken. Op het plein zijn de terrasjes goed bezet door alleen maar mannen; geen vrouw te zien…ja, een enkele met een boodschappentas! 

Onze eerste stop is in Balikesir bij de 5MMigros: boodschappen. Bij het woord Balikesir staat in het Turks alleen een punt op de laatste i. Begrijp ik niet. Door naar Simav en Usak. Ons eigenlijke doel is de streek rond Seyitgazi. Ik zag foto’s van andere reizigers, die er waren en dacht: dat is iets voor ons. 

Tijdens de lunchstop zien we mooie planten, we horen de hop en het krioelt van de bijeneters: bomen en struiken zitten er vol mee en ze scheren over onze hoofden heen. Vogel van de dag. 

Het landschap is wat minder saai dan gisteren, komt misschien door de heuvels die hoger zijn, zodat het geheel iets minder liefelijk oogt. Wat opvalt zijn veel velden met witte papavers. Afhankelijk van de hoeveelheid zon, beweegt de temperatuur zicht tussen de 15 en 20°.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij Usak stoppen we om op Park4Night te kijken, wat weinig zin heeft, er is bijna niks in de aanbieding en zeker niet iets aantrekkelijks. We doen het zelf wel. Deze stad vinden we te groot om er zelf in op zoek te gaan, dus kiezen we voor het eerste beste dorp na Usak. Dat is 12km. verderop en het heet Bozkus. 

Eerste indruk: overal heel veel ganzen met heel veel jongen, een echt boerendorp. We willen niet te dicht bij veel mensen en gaan gericht opzoek aan de randen. Daar is de bebouwing heel open, ik bedoel dan dat de huizen op afstand van elkaar staan en er is veel grasland, waarop hier en daar paarden, koeien en schapen lopen. Misschien klinkt het vreemd, maar we hebben het idee dat we niet in een al te armoedige zooi terecht moeten komen en na een tijdje in de rondte gereden te hebben, zien we een paar huizen staan, met veel grasland erbij, waar we ons prettig zouden kunnen voelen. Gerda parkeert de auto al resoluut op het gras (er zijn situaties waarin Gerda meer durft dan ik) en ik stuur haar er min of meer op uit om de bewoners van de huizen om toestemming te vragen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De twee vrouwen die naar buiten komen, spreken alleen Turks en ze lijken niet echt te begrijpen wat we met gebarentaal duidelijk proberen te maken. Gelukkig komt er uit één van de huizen een jonge man, die ons direct begrijpt en begint te roepen dat het prima is! Daar sta je dan..tussen de schapen! Er zijn ook twee lammeren waarbij de navelstreng nog niet is afgevallen. 

Even later stopt er een auto, waaruit een jonge vrouw stapt, die hier ook blijkt te wonen. Telefoon erbij, foto’s maken, bus bekijken…ze zijn helemaal door het dolle heen. Haar moeder en zoontje komen kijken evenals een vriendin die, naar later blijkt, verderop de koeien hoedt. Er wordt heel wat af vertaald met de telefoons. De vrouwen vragen naar onze leeftijd en als ze die horen, zijn ze even sprakeloos. Tussen alle hilariteit door probeer ik steeds zo duidelijk mogelijk te maken, dat we geheel en al zelfvoorzienend zijn. Dit om te voorkomen dat ze straks met thee en eten aan de deur staan. Ik heb de indruk dat de boodschap over komt. 

Als ze weg zijn, laten ze even later nog drie koeien naar buiten, die uit de kar naast ons hooi toegeworpen krijgen. 

Tot zover. 

Menu van de dag: groene asperges, rode paprika, köfte.
Morgen de rest, wie weet welk bezoek er nog aanklopt vanavond.