Zondag 22 september 2024

Retranchement: het halve dorp staat te koop, ik overdrijf niet. Het geeft me een gelukkig licht, treurig gevoel. Het zal wel het oude verhaal zijn: de bejaarde mensen gaan dood en voor de jonge generatie is er te weinig passend werk beschikbaar. En dan de vraagprijzen! Ongelofelijk. Voor een     bescheiden huisje, dat ooit een arbeiderswoning was, wordt bijna 1 miljoen gevraagd! (Funda, Molenstraat 8). De meeste huizen zitten tussen de 5 en 7 ton. Bedenk daarbij dat er een ernstig tekort aan huisartsen is, om over voldoende plaats in ziekenhuizen maar te zwijgen. Heel veel (West-) Zeeuws-Vlamingen maken gebruik van de gezondheidszorg in België. In Retranchement is ook geen enkele winkel meer, voor de kleinste aankoop moet je naar andere plaatsen om over scholen maar te zwijgen. Mocht je denken, daar wil ik wel wonen, dan heb ik nog een tip: er zijn aan de rand van het dorp 3 bouwkavels te koop voor € 2.275,-/m2. Ik dacht ‘Jezus wat een geld’, maar toen ik op internet keek, zag ik dat je in Amsterdam ongeveer aan de 7000 zit! Je begrijpt: wij huren al een tijdje en hebben geen idee meer! Dus ik zou zeggen: doen! Het wordt alleen maar meer waard.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hoewel, het ligt hoogstwaarschijnlijk allemaal onder zeeniveau en als de klimaataftakeling zo doorgaat, waar ik op reken, dan kan je beter zorgen dat je zo snel mogelijk op niveau gaat wonen en je huis hier verkoopt aan mensen die de ernst van de zaak nog niet (willen) inzien. Tot zover deze bemoedigende intro. 

Om half 8 staat Gerda op en ik kan je verzekeren, als er in zo’n buscamper één opstaat, dan is er voor de ander geen ontkomen meer aan. Ik ben een onwillige opstaander, maar je laat de ander natuurlijk niet doelloos in de omgedraaide stoel zitten tot jij eens denkt, kom..! Bij Gerda gaat het als volgt: ze wordt wakker met een paar heftige bewegingen, kijkt daarna direct op haar horloge, ritst dan het etui van de E-reader dicht, grist haar bril vanachter het gordijn, wurmt zich vrij uit de grote slaapzak en vraagt: “Zal ik de kachel aandoen?”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De nacht was heel stil en ook nu genieten we van de rust, ondanks een paar mensen die aankomen met een hond die niet blaft, een ploegende boer, achter wiens trekker de meeuwen en spreeuwen zwermen om zoveel mogelijk wormen te bemachtigen en wielrenners. De laatste komen af en toe in grote groepen van minstens 50 voorbij, waarvan de koploper met een schel fluitje of schreeuwend de commando’s doorgeeft; ik neem aan dat het hierbij gaat om o.a. links of rechts afslaan. Ik zeg ‘wielrenners’, maar er zijn ook veel vrouwen bij. 

Als we klaar zijn om te vertrekken, gaan we eerst koffie drinken boven op de dijk. Er staat weliswaar een verbodsbord, maar er is ruimte genoeg om daar langs te rijden, zoals we al veel auto’s hebben zien doen. Uitkijkend over de Westerschelde krijg ik ineens het gevoel of alles vanaf nu saai zal worden, alsof er, nu we hebben besloten naar huis te gaan, niks vermeldenswaardigs meer kan gebeuren. Tegelijkertijd vraag ik me af: zegt dat wat van ons en zo ja..wat dan?  

Om het toch een beetje spannend te maken, rijden we onderlangs de dijk naar Paal, daarbij de verbodsborden negerend; de weg is afgesloten. Nou…niet dus, we passeren gemakkelijk elke ‘afsluiting’. Op een groot bord staat dat de Kruispolder heringericht wordt en we treffen het waarschijnlijk dat het zondag is; alle werktuigen staan te dutten langs de weg. Vanaf hier heb je ook regelmatig de twee koeltorens van de kerncentrale bij Doel in beeld.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Onze tweede kop koffie drinken we bij de haven van Paal, waarvandaan heel veel prachtige oldtimers vertrekken, auto’s wel te verstaan, geen boten. Het is eb en de haven van Paal is dan één grote modderput. 

Zover het kan, rijden we daarna door langs de dijk en stoppen af en toe om te kijken wat er te zien valt. Voor de derde keer een lepelaar, veel scholeksters en een berg bergeenden, vogel van de dag. Waar de dijkweg ophoudt, moeten we rechtsaf de Petrusstraat in. Dit is geen straat, maar een landwegje. We willen nog een keer naar Doel. Sinds de kerncentrale daar is gesloten (2022) of misschien al eerder, is de plaats nagenoeg onbewoond en bijna elk pand voorzien van graffiti of iets wat daarop lijkt. Er zijn meerdere bezoekers die deze bijzondere plek komen bekijken, gelukkig niet al te veel. Een man heeft zijn glimmende zwarte Porsche geparkeerd voor gevels vol graffiti en maakt met zijn ‘ouderwetse’ fototoestel plus telelens, wel honderd foto’s van de auto in deze vervreemdende sfeer.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het terrein van de centrale zelf is ook te bezoeken. We rijden erheen, maar krijgen niet de indruk dat we hier iets spectaculairs gaan zien. Misschien onterecht, maar we keren om. 

Utrecht is verstopt, dus we nemen de route naar huis over Rotterdam. Met enige vertraging door de afgesloten Ring Zuid, zijn we ruim op tijd thuis om de auto leeg te halen en daarna bij DOK48 aan tafel te gaan voor ons thuiskomdiner. Helaas is hun heerlijke tonijngerecht van de kaart geveegd. We lijden er niet echt onder, de alternatieven smaken. 

Menu’s van de dag: kipsaté op oosterse wijze en bouillabaisse, beide met kleine bijgerechten. 

Het verhaal is klaar, we zitten heerlijk en ook rustig aan de tafel, die na 12 dagen nog aardig vertrouwd voelt. 

Tot later.