Maandag 27 mei 2024
Om kwart over 8 gisteravond dachten we even dat er weer iemand met een bladblazer begon te loeien, wat in het donker toch heel onwaarschijnlijk was. Het duurde niet lang.
De enige geluidsoverlast vannacht kwam van het clubje zwerfhonden, dat blijkbaar dichtbij onze auto was en onder de ochtend vierstemmig met de imam meejankte. Je gelooft het niet, maar Gerda sliep er doorheen! Dat er daarná nog één hond een tijdje solo bleef blaffen in afwisseling met een soortgenoot in de verte, kreeg ze wel mee, gelukkig duurde ook dat niet lang.
We vinden dat we tot nu toe weinig last hebben gehad van de zwerfhonden onderweg, meestal hebben ze nauwelijks belangstelling voor ons. Vanochtend echter komen er vier op de bus af, die zich niet laten verjagen door Gerda, ze dreigen zelfs wat agressief te worden. Ik pak vlug de dazer voor haar en…het werkt!
Het is fris om half 7, even de kachel aan.
De eerste vogel die wordt gesignaleerd, is de ringmus. En er is gisteren nog een kleine auto met daktent en laddertje ernaartoe onder de bomen van het picknickbos komen staan.
Zo, jullie zijn weer op de hoogte.
Voorts zijn we heel blij om hier te zijn. Geen gezeik aan je hoofd, geen lawaai…rust en vrijheid. De poort is tot 9 uur dicht.
We vragen ons af of er vis leeft in het meer van Van. Meestal zie je vissers als je op een plek als deze staat, hier niet en in de sporadische kleine havens liggen geen vissersboten. Ik kan er niets over vinden op internet. Wel dat het meer geen natuurlijke uitgang heeft voor het water dat er uit de omliggende bergen instroomt. Het niveau blijft op peil door verdamping, waardoor het zoutgehalte van het water hoog is.
We willen verder langs het meer rijden en kiezen voor de westkant, omdat we tijdens een eerdere reis al eens een groot gedeelte van de oostkant deden èn omdat de Süphan Dagi (4434m hoog) aan deze kant ligt.
Dus over Ahlat naar Adilcevaz. Links van ons, landinwaarts, sneeuwtoppen, die op de kaart staan onder de naam Nemrut…vreemd. Aan de rechterkant heel mooie uitzichten op het meer. De blauwe lucht kleurt het water zoals je dat ziet op reclamefolders en verder mag het meer zijn wat het is, geen boten, geen eng vertier aan de oevers.
Onze tweede koffiepauze heeft een grote verrassing: de zwartkopgors! We hebben hem goed in de kijker en hij zingt de longen uit z’n lijf, wat een prachtige vogel! Van de dag! Onze lunchpauze is dicht bij het meer, een mooie verlaten plek, hoewel er allerlei lege en kapotte gebouwen staan. De verrassing hier is dat er, net op het moment dat ik wil plassen, een man op de fiets aan komt rijden. Eigenlijk is het geen verrassing: zodra wij ergens alleen zijn en ik ga op m’n hurken zitten, komt er iemand langs. Gerda daarentegen kan gaan zitten wanneer ze maar wil en hoe lang ze wil: lege zalen.
Jullie weten het nog niet, maar we hebben besloten om een sentimental journey te maken naar Dogubayazit en de Ararat. Daar keren we om. Maar we zijn nog onderweg, terwijl we steeds blijer worden met het landschap. De foto’s moeten voor zich spreken, hoewel het moeilijk blijft om wat we zien en wat ons beroert, op een foto precies zo over te brengen.
We zien behoorlijk wat in principe bijzondere vogels, waar Gerda helemaal van opspringt: een ongewone kievit, gele kwikstaart (de Balkansoort), meeuwen, eenden…
We passeren uitgestrekte lavavelden met op de achtergrond alweer sneeuwtoppen. Prachtige groene ‘kale’ grasglooiingen vol blikkerende metalen golfplaatdaken. Ineens zie ik een bord ‘2644m’, we zijn op de Tendirekpas. Niks van gemerkt dat we zo hoog waren, komt denk ik omdat we op een prachtige weg rijden, vierbaans en glad. Op het gras langs de weg ligt nog sneeuw!
Onderweg veel militair terrein, soldaten, legervoertuigen en controles. Tja, we rijden heel dicht langs de Iraanse grens. Wij worden één keer aangehouden en om onze paspoorten gevraagd. Nadat ze alleen het mijne hebben gezien, mogen we al verder gaan. Kijk…over vertrouwen uitstralen gesproken.
Op Park4Night wordt heel positief geschreven over ARK Hostel, waar ze ook een paar plekken voor campers hebben. We komen terecht op een heel leuke locatie, kleine binnenplaats, waar we nu samen staan met één andere auto (jeep met hefdak) en een motor, allebei Duits. Er verblijft ook een Rus, die met openbaar vervoer reist en net een maand in Afghanistan is geweest. In heel Turkije zijn we nog niet op zo’n verzorgde plaats geweest, een verademing! En het allermooiste: we hoeven maar opzij te kijken en we zien, zelfs vanuit de auto, de Ararat in volle glorie liggen! Het is nu bijna donker, maar alle wolken, die meestal om de top hangen, zijn weg. Ook de omliggende bergen mogen er zijn.
Terwijl ik dit schrijf, hoor ik de imam roepen en ik denk dat hij ons vannacht niet wakker gaat krijgen. Wat is het hier prachtig en fijn! Gerda heeft het goed gevoeld vanochtend toen ze zei dat het mooi zou zijn om afscheid van deze plaats te nemen. Dit gedeelte van Turkije ligt ons na aan het hart en maakt deze reis de moeite waard.
Trivialer zaken, zoals menu van de dag: restje van gisteren, aangevuld met meer groente… courgette, wortelen. We moeten het er nog over hebben. Tonijn uit blik? Ei?
Gereden kilometers: 272.
Ahhh, dat wordt dus toch wellicht nog een grens oversteken zie ik op Maps? Ben benieuwd waar jullie terecht komen. Maar voor nu ziet het er alvast schitterend uit.
Nou…we hadden al een besluit genomen Carry… En schitterend is het zeker!
Het doet me genoegen jullie zo blij en tevreden te zien. En als zelfs de imam je niet meer uit je humeur kan krijgen kan het niet meer stuk. En ach…. die honden vallen ook best mee. Does lief jullie 😚
Geen zorgen over ons hè! We kunnen het best aan en als ik kritisch schrijf, vergeet ik nooit dat er andere kanten van medailles zijn.
Zo fijn om dit te lezen, bekend terrein voor ons ook, met hele goede herinneringen. Super dat jullie daar ook zo genieten.
Zeker weten !
Are you sure those metal houses aren’t sheds? As a house they look a bit odd in the middle of the landscape. The photos look very nice so enjoy the beautiful area for as long as it is possible.
Misschien huizen en ook schuren Ruud, maar zeker ook huizen hoor!
Wauw, dat ziet er idd fantastisch uit. Nog een dagje extra blijven? Heerlijk voor jullie, het enthousiasme is voelbaar.
Wonderlijk dat er niemand op dat Bountystrand is. Als strandliefhebber zou ik daar wel zin in hebben. Het lijkt nog niet zo warm te zijn, hoe is de temperatuur? Geniet ervan dames
Zeker nog een dagje blijven! De temperaturen zijn goed te verdragen, max 25°. Vaak wat koeler met wind ook.
Ha!!..gelukkig nu een betere sfeer en kunnen jullie weer meer genieten. Benieuwd naar foto’s van de Ararat,
of komen jullie daar niet dichterbij?
Groet!
Echt dichtbij komen is moeilijk denk ik. Je kunt hem wel beklimmen, ook als leek… En…je kent me..niet teveel aantrekken van leed dat ik beschrijf. Ik zie ook altijd het licht!