Vrijdag 2 juni 2023
‘t Was een tijdje geleden, maar vannacht durfden we het weer aan om boven te slapen. Wegje met weinig verkeer, geen bebouwing in de buurt en dus geen blaffende honden. Ja, een paar camperaars hier hebben een hond bij zich, maar ‘s nachts hoor je die niet. De branding wel, alleen dat is een constante ruis, waar je niet wakker van wordt, misschien zelfs wel goed op (in)slaapt.
Hoe dan ook, het werkte!
Tegen negenen vanochtend klopt een oranje hesjesman aan om de tien euro op te halen. Als hij ziet dat we nog aan het ontbijten zijn, verontschuldigt hij zich en wil weggaan. Natuurlijk hoeft dat niet, maar het is wel heel beleefd van hem. Als iedereen heeft betaald, vertrekt hij niet maar blijft vanaf de lage heuvel naast ons, waarop ook campers staan, het geheel bekijken. Als ik met het teiltje afwassop naar buiten ga, hoor ik iemand roepen. Ik heb niet direct door dat hij het is, die vanuit de hoogte mijn aandacht probeert te trekken en me erop wijst, dat ik van de waterkraan, die op het terrein staat, gebruik kan maken. Service.
Ongeveer alle overnachters vertrekken en er zijn er bij die om die reden onder betaling van het parkeergeld proberen uit te komen; beetje flauw, als je hier de hele nacht stond. Gelukkig trapt hij er niet in.
Na ons vertrek rijden we vlak langs de kust, waar strak groene grasheuvels doorlopen tot aan het strand. Het is anders, maar voor mij net zo mooi als duinen.
In Comillas zien we een bord dat verwijst naar een oud kerkhof èn naar ‘gotische resten’. Het kerkhof zien we zonder bord ook liggen; een marmeren engel rijst er bovenuit en samen met de resten van oude muren nodigt het zeker uit om er te gaan kijken. Het is een fraai geheel. De gotische resten laten we rusten. Wel volgen we de borden Puerto en komen bij een kleinere haven dan we hadden verwacht, waar geen verse vis wordt verkocht, waar we op hadden gehoopt. Dan maar koffie bij Mirador del Mar, het enige restaurantje dat er staat. De koffie is lauw en er is niks zoets bij te koop, hoewel…ineens laat ze ons de menukaart zien en wijst twee ‘postres’ aan die we kunnen bestellen, één met iets van chocolade en de andere heet quesada. Gerda kiest de laatste, ik durf niet zo goed omdat ik kieskeuriger ben qua toetjes, maar zodra ik een hapje heb geproefd, neem ik er zelf ook één, heerlijk!
Verder doet het me heel goed dat de vrouw, die ons bedient, regelmatig verzucht dat ze zo’n last van de warmte heeft. De temperatuur is niet hoger dan 25° en terwijl het voor mij eigenlijk te warm is (geen wind), dacht ik: allemachtig Riet stel je niet aan zeg, voor de Spanjaarden is dit waarschijnlijk lekker koel weer.
We komen Comillas niet vlot uit, omleidingen en Maps die onvoldoende info heeft? De kustweg volgen, wil niet meer lukken en we gaan steeds verder het binnenland in. Op den duur rijden we constant door een soort bos en zee zien we helemaal niet meer. We zijn het zat en nemen lekker een stuk snelweg om Santander heen. Binnen de kortste keren zijn we bij Pedreña, waar we lunchen met zicht op het zoute water, Santander en in de verte een lang leeg strand. Vanaf hier kunnen we de kust weer volgen.
In Noja voert de weg ons direct langs zee en op een lange parkeerstrook zien we onverwacht enkele campers staan, die naar ons idee niet van dagjesmensen zijn. En als zij hier ‘s nachts blijven, kunnen wij dat ook. Het is een prachtige plek, de zee ligt op 50 meter afstand en het uitzicht is magnifiek. Twee van de campers komen uit Ierland, er staan tafels, stoelen en drinkbakken voor honden buiten, wat ons idee bevestigt. Jammer genoeg zijn ze niet ‘thuis’ zodat we geen verdere vragen kunnen stellen. Want: mag je hier staan en is de Guardia Civil al langs gereden? De parkeerplaatsen zijn door een muurtje gescheiden van het terrein van een hotel, maar dat is nog gesloten. Het lijkt ons verstandig om nog even te wachten met het hefdak en intussen kijken we alvast op Park4Night of die wat in de aanbieding hebben, mochten we hier weggestuurd worden.
De Ieren komen thuis, Gerda gaat informeren en komt met goed nieuws terug: ze staan er al 2 nachten, morgen gaan ze verder en de politie rijdt gewoon voorbij. Omhoog dat dak!!
Gerda verkent de buurt en zit lekker over het water uit te kijken, ik ook, maar dan tussen het schrijven door en binnen, want het zonlicht en de iPad verdragen elkaar niet echt.
Voor het eten gaat Ger nog te water en daarna drinken we samen buiten een glaasje Rioja. Hoe goed wil je ‘t hebben?
Het wordt hoe langer hoe drukker met Spanjaarden die een vrijdagavondboulevardje pikken. Hoewel we met de auto wat aandacht trekken, is het ook heel gezellig. De grootste trekpleister echter is de bril die schuin tegenover ons over zee uitkijkt. Honderden foto’s worden er bij gemaakt.
Menu van de dag: worstjes van de Spaanse slager, roerbak ui, knoflook, wortel, paprika en courgette.
Vogel van de dag: kleine zilverreigers boven zee van de kolonie op de rots.
Nog even over gisteren: ik las op internet dat de populaire Picos de Europa-wandelroute jaarlijks gelopen wordt door 300.000 mensen! Dus mocht je op zoek zijn naar wat aanspraak…!?
Tot slot: Noja en welnee…een beetje familie?
Morgen maar weer eens wat cultuur.