Vrijdag 29 oktober 2021
Groenlingen, zwarte spreeuwen, hops, kwikstaarten, tortel en zwarte roodstaarten! Ze komen zich allemaal wassen in dezelfde grote plas die is overgebleven na veel regen die wij hebben gemist. Behalve de hoppen dan, die hoeven niet in bad en wat zijn ze toch mooi! We kunnen ze niet vaak genoeg zien. Twee zwaluwen vliegen over.
We gaan eerst nog een eindje verder naar het Zuiden tot waar de vuurtoren staat op een rots onder de zelfde naam als het dorp: Cabo de Gata. Het kilometerslange, verlaten strand ligt rechts van ons, bijna direct naast de weg. Ertussenin is een ononderbroken parkeerstrook met om de honderd meter een strandopgang. Wat zal het hier in het hoogseizoen druk zijn!
Links van de weg zijn wat je bij ons ‘inlagen’ zou noemen; ondiepe waterplassen. Volgens de Engelsman van gisteren zouden er flamingo’s zijn. Dat gaan we op de terugweg controleren, want we rijden heen en weer.
We zijn vlugger bij de vuurtoren dan gedacht. Het is een mooi uitkijkpunt, toch had ik er meer van verwacht. De foto’s op internet zijn vast genomen op de allermooiste plaatsen waar je niet met de auto kan komen. Maar de zon schittert mooi op de zee en er zijn fotogenieke rotsen.
Op weg naar de vuurtoren ligt trouwens nog een soort klein dorp; Almadraba de Monteleva. Ik heb het niet gehad bij aardrijkskunde.
Gerda moet bij de sfeer van de dorpen hier denken aan Mexico. Logisch, want dat kennen we niet!
Op de terugweg zien we door de verrekijker inderdaad flamingo’s in het water staan.
De tweede bak koffie zit nog in de thermoskan en waar kan je die beter nemen dan op het strand. De wind is er wat frisser dan we hadden ingeschat, het zand is niet zo mooi van kleur als we hadden gewild, maar het is er heerlijk en vooral omdat er behalve wij niemand anders is.
Als de koffie op is, kondigt Gerda aan dat ze te water gaat. Het hing al lang boven de markt en nu is de kogel door de kerk! Ik doe nog even niet mee, zie op tegen het gedoe van uitkleden, badpak aan en vooral het stroeve aankleden met een vochtig lichaam. Verder ben ik altijd wat ongerust over onze waardevolle spullen. Zelfs op het lege strand laat ik de rugzakken niet onbeheerd staan, maar ook als ze in de auto stonden en ik in zee was, zou ik steeds opletten. Het belangrijkst blijft echter het aan- en uitkleedgedoe.
Dit terzijde: Ger geniet ervan dat ze in zee is geweest. Daar gaat het om en :”Ik hoef nu niet vies van mezelf te worden”, zegt ze.
Intussen is het twee uur geweest dus tijd voor de lunch. Die nuttigen we weer gezellig samen op een boomstammetje dat als omheining dient. En dan ineens knakkk! Het hout breekt en we tuimelen als in een tekenfilm met onze voeten omhoog achterover in het zand! Wat zal dat een idioot gezicht zijn geweest. Gerda’s beker met melk ligt in het zand en mijn laatste stuk brood met tomaat. Beetje stom ook om samen op dat stammetje te gaan zitten. Tijdens de koffie zag ik al dat er stukken van die afscheiding gebroken waren, maar de link met samen op één stuk hout zitten had ik niet gelegd.
We gaan naar Nijar, op internet omschreven als één van de mooiste witte dorpen in Spanje. Niet te missen dus en we zijn er nu toch vlakbij. Vanuit de verte en als we er binnenrijden, lijkt het echter niet zo bijzonder. Erdoorheen lopend, verandert onze indruk. Heel authentiek, mooi onderhouden, goed in de verf en zo. Hier en daar een winkeltje gericht op toeristen, niet storend. Plus een prachtige romaanse kerk. Omdat het dorp op een berghelling ligt, kijk je vanuit veel huizen zelfs op de zee bij Cabo de Gata! Mooi!
Het parkeerterrein waar we staan, is heel rustig, mooi gelegen ook met uitzicht op de bergen en naast een bloeiend aardappelveldje. Het is niet zo moeilijk om te bedenken dat we hier natuurlijk zouden kunnen blijven vannacht. Park4night kent het en er zijn goeie recensies. Iemand heeft bij de politie, die aan de overkant van de straat zit, toestemming gevraagd en gekregen. Dat lijkt ons niet zo’n gek idee; behalve onze bus, staan er nog drie campers en stel nou dat de Policía dat iets teveel van het goede vindt dan beroepen wij ons op de verkregen toestemming. Zo gezegd zo gedaan. Een erg aardige agent heeft maar een half woord nodig en hij begint al ‘no problemas’ te roepen. Nou…muchas graçias dan!
We gaan op de mooiste hoek staan, aan één kant vrij, uitzicht op de bergen en lekker in de zon. Het is hoe langer hoe warmer geworden vandaag, te warm om binnen te zitten zelfs met de deur en ramen open.
De drank gaat vloeien, alleen een tweede keer doorzakken hoeft niet!
Mondkapjes dragen, ik zeg het nog eens omdat het zo verschilt van wat we in Nederland meemaakten, is hier volledig geaccepteerd. Je wordt ook teruggestuurd in winkels als je zonder binnenkomt. Het overkwam mij bij een tankstation. Toen ik één stap in de winkel had gezet, riep de vrouw achter de kassa mij direct tot de orde.
Tot slot nog even de naam van de strandtent waar we gisteren aten: Chiri-bus staat er op een bord en het restaurant heet dan weer Chiringuito. Ik snap er niks van.
Hopelijk houdt de buurhond z’n kop vannacht.
Nou die mondkapjes zitten er hier ook vast weer aan te komen. A.s. dinsdag een persconferentie.
Ja, dat begrijpen we uit het nieuws op de telefoon!
Een zwemmer is een ruiter
Zwemmen is losbandig slapen in spartelend water,
is liefhebben met elke nog bruikbare porie,
is eindeloos vrij zijn en inwendig zegevieren.
En zwemmen is de eenzaamheid betasten met vingers,
is met armen en benen aloude geheimen vertellen
aan het altijd allesbegrijpende water.
Ik moet bekennen dat ik gek ben van het water.
Want in het water adem ik water, in het water
word ik een schepper die zijn schepping omhelst,
en in het water kan men nooit geheel alleen zijn
en toch nog eenzaam blijven.
Zwemmen is een beetje bijna heilig zijn.
Paul Snoek (1960)
Dit mooie gedicht wilde ik met je delen. Liefs van Anneke en Wijnie
Mooi! Gerda heeft je geappt!
En wat geweldig, die vogels!
Ja hè! Geweldig!
Het is weer lachen met die twee gevallen vrouwen. De foto’s getuigen weer wat jullie overdreven hebben En wat niet. De pontificale bekertjes melk op de stammetjes maakten het hilarische verhaal extra beeldend. Kortom ik heb weer zitten grinniken. Jullie lekker relaxen verder en ik ga nog even de omgeving verder verkennen via Google maps en Wikipedia en park4night.
Pas op jij hè met dat overdrijven! 😉 Gerda haar melk was wel omgevallen. Maar in de tijd die ik nodig had om de IPad uit de bus te pakken voor de foto, had zij al nieuwe melk ingeschonken en haar beker op de paal gezet. Zo, dan is dat weer rechtgezet!