Zondag 14 mei 2023

‘t Is helemaal grijs vanochtend en het regent. We hadden een slechte nacht, vooral Gerda, die wel héél weinig sliep. Ze moest ook tobben over de omvormer. Ik werd wakker van twee hard pratende mannen, die na twaalven voorbij kwamen lopen en dat daarna nog minstens 4 keer herhaalden. 

Zeker de nachtelijke variant van die 10.000-stappen-loopjes, waar de dames vanmiddag mee bezig waren. 

Vanochtend begint die plaatselijke sport opnieuw, ondanks de regenbuien. De mensen die eraan meedoen, weten vast precies hoeveel stappen één rondje, beter gezegd vierkantje, telt. Alle wandelaars lopen op de stoep of op de rijbanen; er komt toch geen verkeer hier. Een jonge vrouw is de enige die de lege parkeerstroken langs de buitenrand volgt en ja, nu staat daar ineens één auto… Ze loopt demonstratief dicht langs onze bus en ‘snijdt’ hem daarna. Ik meen aan haar lichaamstaal te zien dat ze zich ergert. 

De regen striemt op het zonnepaneel, hopelijk hard genoeg om het stof van gisteren te laten verdwijnen. 

Op internet zien we dat er in Burgos een VW-dealer is, ook in campers. Misschien is het een goed idee om daar alvast naar toe te rijden. Dan morgenochtend eerst VW-Amersfoort bellen, advies vragen, horen wat ze eventueel voor ons kunnen doen en met die kennis naar de Burgos-dealer stappen. We klappen het zeiknatte dak dicht en vertrekken na de koffie richting Burgos in een temperatuur van 10,5°. In welk land we zijn? Spanje!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dikke brede bloeiende brembermen maken het weer een beetje goed. 

Onderweg krijg ik ineens een reactie van verkoper Richard uit Amersfoort, die ik had gevraagd om hun juiste noodnummer; gisteren werkte het niet. Het nummer blijkt hetzelfde te zijn gebleven en vandaag werkt het wel. Op een parkeerplaats in Los Arcos heb ik een goed gesprek met Rob, de eigenaar, die me zegt dat de omvormer natuurlijk kapot kan zijn, maar dat het ook een kapotte  zekering kan zijn, die er binnenin zit. Verder zijn er op nogal wat plaatsen losse omvormers te koop, zegt hij, die je in het dashboard plugt en waarmee in een mum van tijd je apparatuur wordt opgeladen. Kost niet veel. En tot slot…nu komt het: er blijken aan de zijkant van het keukenblok boven de omvormer nog 2 USB-aansluitingen te zitten, waaraan het zonnepaneel rechtstreeks de stroom levert. Dat wisten we niet! Wel dat er iets zit daar, maar we hebben er nooit behoefte aan gehad en bovendien kan je er moeilijk bij. We sluiten de iPad aan en…plong! hij laadt op!! 

Niks meer aan doen, voorlopig gaan we verder zonder omvormer. 

Intussen houdt de mooie middeleeuwse klokkentoren van het stadje een wedstrijd met de nachtegaal die vlak naast de auto zit, wie er de meest verschillende tonen binnen een bepaalde tijd kan produceren. 

Het is rond de middag en de temperatuur loopt snel op: 12,5° nu!! Dan wordt het voor Gerda bijna tijd voor de groene blouse.

Omdat we even willen opschieten richting kust, tikken we León in op de navigator. Het uiteindelijke doel is Playa Permenande bij La Caridad, waar we dierbare en ook hilarische herinneringen aan hebben. Voor vandaag is het te ver. 

Benieuwd hoe het er nu zal uitzien en ja, eigenlijk kan het alleen maar tegenvallen. Eind jaren tachtig lag er een weitje op de rotsen aan zee met erbij een klein bouwsel dat een kruising was tussen een schuur en een café. Er werd veel carajillo geschonken voor de dorpelingen, evenals plaatselijke cider, waarvan de flessen lagen te koelen in een smal stroompje, dat vanaf het land de zee inliep. De cider werd moeiteloos vanaf 1 meter hoogte in het glas gemikt en de baas van het café hakte met één klap de grote krabben doormidden, die vers uit zee kwamen. 

Je mocht je auto neer- en je tent opzetten en bij wijze van douche was er een lange metalen buis met gaten erin, waar ijskoud water uitliep. 

Onze bijbehorende verhalen voeren hier ook te ver; misschien iets voor bij een smakelijke maaltijd en een goed gevuld glas. 

We nemen een stuk snelweg erbij om wat op te schieten en bovendien, wat moet je anders in de regen? Op die autoweg heb je ook minder last van overstekend wild. Langs de secundaire wegen staat om de 100 meter een waarschuwingsbord voor over de weg springende herten, en niet voor niks! Als je niet constant op de rem trapte, zou je de paté zo van het asfalt kunnen schrapen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Waren er op de snelweg ook maar zoveel, dan bleef ik beter wakker misschien. De slechte nacht gaat zich wreken. 

Bij Villadiego houden we het voor gezien. Gerda ziet op internet heel goeie recensies m.b.t. overnachten in dit dorp, met name over ene Carlos, die iedereen welkom schijnt te heten en de overige bewoners worden ook geprezen. 

Het klopt: ik heb de handrem nog niet aangetrokken of Carlos komt aanlopen. Gerda opent de deur voor hem en hij gaat aan de slag met zijn vertaal-app. Ik doe alsof ik geen woord Spaans spreek omdat ik bang ben dat hij anders niet meer weggaat. Hij vertelt dat er morgen een soort ‘landbouw’feest is en vanavond om half 8 één of andere happening op het dorpsplein.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het is een sympathieke oude man, die ons ook op tijd weer alleen laat, niet na ons voorzien te hebben van een stapel uitgebreide papieren informatie over dit dorp en de regio. Het lijkt erop dat hij aan de overkant van deze parkeerplek woont. 

Gerda gaat op verkenning uit en komt thuis met de vogel van de dag: roodborsttapuit. 

Verder is het een mooi oud dorp, zegt ze, dus straks toch ook maar even kijken.

Menu van de dag: roerbak paprika’s, rest gevulde pasta van gisteren, gerookte zalm, knoflook. 

De campers zijn vertrokken, alleen de witte bebaarde Nederlander, we noemen hem Scherder, is nog over. 

Gerda had dus al een beetje rondgelopen en stelt voor dat we even op het dorpsplein gaan kijken naar de voorstelling die om half 8 begint. Goed idee, ik wil ook wel wat van deze plaats zien. Op het plein staat een soort veredelde poppenkast opgesteld, met een kasteelachtige uitstraling. In en om dit decor voeren twee acteurs een kindervoorstelling op, die het midden houdt tussen circus en  toneel. Het is leuk om tussen de dorpelingen te staan, alsof je er ineens een heel klein beetje bijhoort. 

Morgen wil ik nog wat meer zien o.a. de oude kerk, waarvan ik nu slechts van een afstand een glimp opving. Wel een mooie: een door de late zon beschenen versiering rond de toegangsdeur. 

Nu even snel het verhaal plaatsen en dan hopelijk een goeie nacht slapen. Het is 9°.