Vrijdag 25 mei 2018
Wat kunnen die ezels toch een rotherrrie maken! Ook heel vroeg vanochtend en het werden er steeds meer. Want voor dag en dauw hoorden we de dorpelingen al paaltjes in de grond slaan om de beesten voor de komende dag aan vast te binden.
Fijn dat we weer rijden en wel langs en over de rivier de Zarafshon. Later langs de Fon. Hier en daar zien we nog de sporen van forse landverschuivingen.
‘t Is genieten van mooie vergezichten, afgewisseld met kloof en rivier. Tunnels, heel veel korte en onverlicht. Maar ook de ‘tunnel des doods’, zo wordt ie genoemd. Net als de andere, tweebaans zonder middenstreep en een flinke diepe betonnen goot aan de zijkant. Het rijtje zwakke plafondlampjes, verdwijnt na een poos. Mis je niks aan. Aan de autoverlichting heb je ook niet veel, ‘t is net of het licht wordt geabsorbeerd door zoveel duisternis. Tot op het laatste moment kan je niet inschatten of je tegenligger een luxe auto is dan wel een vrachtwagen. En dat een kilometer of 5 lang. Gelukkig was er voor ons het spreekwoordelijke licht aan het einde!
Vóór de tunnel staat een lange rij vrachtwagens, die er in convooi doorheen gaan rijden, terwijl het overige verkeer wordt stilgelegd.
De weg krijgt op een gegeven moment wat beschadigingen, maar die stellen niks voor vergeleken met die in Oezbekistan.
Hoewel we het adres in de Garmin hebben gezet, moeten we in Dushanbe toch flink informeren waar Hostel ‘Hello Dushanbe’ staat. We zijn in de buurt, maar niemand kent het adres. Een receptionist van een ander hotel is zo aardig om hen op te bellen en ons daarna de juiste weg te wijzen. Dat wil hij trouwens alleen aan Gerda doen, want zij is de bestuurder. Hoe ik ook zeg dat dat niks uitmaakt en we allebei rijden, ontkom ik er niet aan om terug naar de auto te gaan en Gerda naar het hotel te sturen.
‘Hello Dushanbe’ is een grote ex-residentie met 18 kamers volgens de Bradt, die nu al uit elkaar valt, de Bradt dan. Nota bene nieuw gekocht.
Ze hebben het aardig georganiseerd bij het hostel. Voor USD 10,- p.p. kunnen we op een 5-persoons slaapkamer in een stapelbed. Dat willen we niet. We slapen in de auto, die in de tuin wordt geparkeerd en we gebruiken baddoeken, douche en WC.
Thee en oploskoffie in de keuken, zoveel je wilt. Ik denk dat je er ook mag koken. En het is allemaal aanmerkelijk schoner hier dan in Samarkand.
WiFi van lokale kwaliteit, helaas.
‘k Weet niet of we simkaarten zullen kopen. Er is zo weinig dekking onderweg dat het niet de moeite waard lijkt. Het moet dan maar met de hopelijk hier en daar aanwezige WiFi.
Nog even boodschappen doen in de buurt’super’, een paar van die lichtgroene, dunne paprikaatjes en wat kleine komkommers! Meer smaken hebben we niet.
‘t Is bloedheet; in de tuin is geen zuchtje wind. Gerda is bijna bevangen door de hitte zegt ze. We zijn qua hoogte weer terug naar zo’n 800 meter.
De enige plek waar het koel is, is in het hostel. In de hal bij de keuken staat een immense tafel, waar de gasten voornamelijk zitten te internetten. Zoals daar zijn: Nederlandse Petra, die heel geconcentreerd als een bezetene op een grote Dell laptop zit te tikken, omgeven door stapels paperassen. Rianne en Michiel, ook Nederlanders met een zuidelijk accent, al tien maanden onderweg de wereld over met openbaar vervoer, autohuur etc. Een Engels echtpaar met een Toyota jeep, die aan een hele grote reis bezig zijn, maar veel pech met de auto hebben en daardoor al weken vast zitten. Bovendien zijn ze zelf ook ziek geworden.
Qua opzet maakt Dushanbe een Russische indruk: brede straten, cultuurgebouwen met pilaren, een immens hoge gouden poort met een dito vrouwenbeeld er voor. Verder hoogbouw van een aparte architectuur, Gerda zegt:
“Het is net van dat blauwe Wedgewood!”
We hebben voor twee nachten geboekt en zien wel wat de dag van morgen brengt.
Goed weer van jullie te horen.
Wederzijds! Hoe varen jullie?
Die Wedgewoodarchitectuur effe fotograferen dames? Je maakt me nieuwsgierig.
Tja…te laat. We zagen het toen we binnenreden in de hectiek van het verkeer daar! En later komt het er niet van om terug te gaan. Lichtblauwe flats met van die witte suikerachtige versierselen..
I can well imagine driving through the 5km dark two way tunnel, not unlike our winding roads through the hills. No street lights and very narrow. The occasional white crosses on the side of the road indicate the spot where a person died in a road accident.
Do you have to buy a sim card every time you enter a different region?
Ja, voor elk land een nieuwe simkaart! Maar ze zijn niet zo duur… 🙂
Prachtig landschap, dat is pas genieten hoor.
Ja…. en afzien!