Woensdag 17 november 2021

Vanochtend laten we ons naar de oude wijk Barrio Santa Cruz brengen. We hebben er geen speciaal doel, zomaar wat door de soms wel erg nauwe straatjes dwalen. Heerlijk en het is er niet druk. 

Wat ik gisteren vergat te zeggen, is dat er opvallend hoge ranke palmbomen in Sevilla staan, met name in de buurt van het water en ook nog eens met kaarsrechte dunne stammen. Gerda is ervan onder de indruk en met name van de schitteringen die door zon en wind van de hoge bladeren spatten. Voor haar is dat dé herinnering aan Sevilla. 

Voor we naar onze volgende bestemming gaan, nemen we nog een decafeetje op een terras. We zijn aangenaam verrast dat hier koffie zonder cafeïne te krijgen is, ik dacht misschien vinden Spanjaarden dat iets voor mietjes, maar ‘t is geen enkel probleem.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De Mercado de Triana staat nu op het programma. Het is een kwartiertje lopen, daar draaien we onze hand en voet niet voor om. We lazen dat de markt mooi bij het water is gelegen en wie weet kunnen we er even een kleinigheid nuttigen. Want…we hebben nog steeds geen koude manzanilla gedronken en er dus ook geen gekookte gamba’s bij gegeten. De markt is leuk, met de namen van de leveranciers nog in keramiek boven de winkeltjes. Maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat we in indrukwekkender overdekte markten zijn geweest. Geen probleem, het is toch altijd speciaal om er rond te lopen. We kiezen ervoor om in een van de straten in de buurt op een terras wat te nuttigen. Het wordt eindelijk een glas manzanilla, met elk een tapa; Gerda kiest voor ansjovis met iets van roomboter of zo…en ik voor tonijntartaar met onduidelijke dingen erbij. Geeft niks, we hebben er vertrouwen in. 

Na een poosje wordt het obligate mandje met verpakt brood en picos op tafel gezet, dat gewoon in rekening wordt gebracht ook al neem je er niks van. Volgens mij schuiven ze de hele dag door hetzelfde mandje voor een Euro of twee van het ene naar het andere tafeltje. Als je er niks voor wil betalen, moet je duidelijk zeggen dat je het niet wil zodat ze het weer meenemen en later ook nog de rekening controleren of het er echt niet opstaat. Doen we nu niet. Bijna tegelijk met het brood wordt een bordje neergezet, waarop een reepje brood ligt, niet groter dan 2 bij 11 cm. Op het brood ligt één (1!) ansjovisfilet uit blik met een stuk of vijf viseitjes erop en ernaast een eetlepel wakame. We zijn wat in verwarring; is dit nou een amuse of de tapa van Gerda, vanwege de ansjovis? We besluiten tot het eerste, zo’n kleine tapa hebben we nog nooit gehad. Een poosje wachten, waarna mijn tonijntapa wordt gebracht, alleen Gerda krijgt niks. Blijkt toch dat het reepje brood de tapa voor Gerda was! My God! En daar had ik nota bene ook nog een hap van genomen! Mijn tapa is wél genoeg, maar echt lekker vind ik het niet. Gerda heeft intussen ook tonijntartaar besteld en geniet er meer van dan ik. Eén en ander wordt opgevrolijkt door een zingende flamencogitarist zonder boventanden. Dat dan wel weer…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Terug over de brug met als doel Plaza de Encarnacíon, waar een paar moderne bouwwerken staan in de vorm van paddenstoelen. Als we er aankomen, weet ik het zeker; hier zijn we eerder geweest! Ik had het al geopperd tegen Ger, maar het zei haar niks. Wel zag we op onze oude kaart dat er bij Sevilla een ‘H’ stond getekend met ballpoint. Dat betekent dat wij daar ooit in een hotel hebben overnacht. Ach, het is niet erg. De zon schijnt en we hangen er lekker even rond. 

Derde doel: Plaza de España. Een plein in de vorm van een halve cirkel, met een mooi gebouw, water en veel tegelwerk. Ik moet toegeven dat ik er geen actieve herinnering meer aan had, tot we de hoek omkomen. “Hier zijn we ook geweest”, zeg ik. Ik weet het heel zeker en herinner me ook het tegelwerk dat met de verschillende provincies heeft te maken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Goed bezig wij! Hiervoor hebben we half Sevilla doorgelopen! Ik zeg het af en toe: je reist, ziet en beleeft vanalles, maar de helft vergeet je. Net als bij lezen. Weet je na een jaar nog precies wat er in al die boeken stond? Wat niet wil zeggen dat ik er niet van geniet en het anders zou willen. Ergens zullen al die ervaringen opgeslagen zijn, meespelen, je vormen…of nou ja…dat maak ik mezelf wijs. Voor hetzelfde geld zijn ze gewoon verdwenen. Soit. 

Wij verdwijnen ook en wel met de taxi naar het restaurant van gisteravond: Postiguillo. Het voelt al als een beetje thuiskomen, ze herkennen ons ook. En we eten bijna hetzelfde als gisteravond, je bent gewoontedier of je bent het niet. 

Lekker met de taxi naar huis, aan de thee met anis dulce en caramelchocolade. Jammie! 

Laatste nachtje Sevilla.