Zaterdag 10 december 2022

Eindelijk is er dan de constante regen, zoals die was voorspeld voor ons totale verblijf hier.. hèhè. Fijn hoor, die eerste droge dagen, maar op den duur begin je je toch af te vragen waar je nou eigenlijk nog van op aan kan. 

Vandaag is de keuze gevallen op de wijk San Lorenzo, die ten oosten van station Termini ligt. We lezen dat het een studentenwijk is en daarom veel goedkope restaurants en bars heeft, maar ook dat het nu niet direct de beste wijk van de stad is; geen designwinkels bijvoorbeeld. Je vindt er wel  èchte Romeinen en de grootste begraafplaats van de stad: Cimitero del Verano. Kom maar op dan. O en hoe je echte Romeinen herkent? Ze hebben een zwaar accent en zijn direct doch vriendelijk. Misschien lijken ze een beetje op mij…:)) 

Onze metrokaartjes van gisteren zijn nog tot half twee geldig, dat redden we makkelijk. We kunnen zelfs nog uitstappen onderweg bij halte Spagna om de Spaanse Trappen te bekijken. Zoals gebruikelijk bij de bekende bezienswaardigheden in het centrum staat het Piazza de Spagna, waar de trappen beginnen, vol volk.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Leuk om de trappen te zien, maar ze beklimmen hoeft voor ons niet. Gelukkig komen we (lees:  Gerda) ook nog aan onze designtrekken vandaag, want rondom dit plein vind je winkels van zowat alle grote merken; Gucci, Chanel, Dior enz. Je kent het wel, veel geglim, handtassen waarmee je niet dood gevonden wil worden en damesschoenen waarop je niet vooruitkomt. Gerda kijkt er graag naar en fotografeert. 

Verder naar station Termini, waarvandaan we met de bus naar het Piazza de’ll Immacolata willen, want het is een behoorlijk eind lopen. Bij het busstation weet geen enkele chauffeur of politieagent waar dat plein ligt tot een locale dame ons bus 649 noemt. 

Eerst rijden we de goede kant op, maar op het moment dat de navigatie aangeeft dat we verder van ons doel afraken, stappen we uit en gaan te voet verder. En in plaats van naar het onbekende plein, besluiten we naar de Via dei Sardi te gaan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Er is overal veel en vaak ook mooie graffiti te zien en bij de straat die ik net noemde schijnt een bijzondere vrouwenschildering te zijn. Bovendien is het zeker niet de beste wijk van Rome, maar wel een heel leuke! 

De schildering blijkt de ‘murale contro il femminicidio’ te zijn van Elisa Caracciolo. In 2012 maakte ze een werk van 107 vrouwen, die allen verwijzen naar vrouwen die het jaar daarvoor door geweld waren omgekomen. Vrijwilligers knappen van tijd tot tijd het werk op en er worden dan ook figuren bijgeschilderd voor de nieuwe slachtoffers. Inmiddels zijn het er bijna 300. 

Van hieruit lopen we naar het Cimitero del Verano. Toch een kerkhof na onze teleurstelling bij de vorige begraafplaats en wel 83 hectaren groot. Er lopen zelfs wegen over met verkeersborden. Het heeft veel praalgraven van grote Italiaanse namen en er is het grote glazen graf van Clara Petacci, de maitresse van Mussolini. Het geheel ziet er prachtig uit en natuurlijk is het te groot om het allemaal te bekijken, in elk geval als je er niet uren wil rondlopen en dat willen we niet. 

Het graf van Clara vinden we niet en er is niemand om het aan te vragen. Lekker rustig. 

‘Echte’ bezienswaardigheden zijn er verder niet (of wij weten er niet van) en de kerken gaan pas weer om 16:00uur open. Tja, dan sturen ze je als het ware natuurlijk de kroeg in! 

Het wordt Bar dei Brutti, populair onder de studenten, waarschijnlijk vanwege de goedkope cocktails, staat er op onze site. O ja en ook dat de bar vanbinnen spuuglelijk is.

Natuurlijk proberen we een cocktail met sambuca, munt, limoen en…nog wat. Heerlijk! €4 per stuk. Is dat goedkoop? Vast wel. De jongens die het runnen, zijn heel aardig en wij vinden het interieur helemaal niet lelijk, integendeel zou ik zeggen: footsteps on the ceiling en boven het tv-scherm achter de bar prijkt in roze neon de leus ‘Please be naked’. Als ik studeerde, zou ik een jaarkaart nemen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We lopen door de vergane glorie terug, steeds versierd met graffiti en vragen ons af of we op weg naar huis het Pantheon nog kunnen halen en bekijken natuurlijk. Vijftig minuten lopen, is geen optie. De juiste bus uitzoeken, is lastig want niemand weet wat (of heeft er geen zin in), dus toch maar te voet aan de route beginnen dan. Ineens worden we ingehaald door lijn 70, die vlak voor ons stopt. We stappen in en vragen de chauffeur of hij naar het Pantheon gaat. De man negeert ons volkomen, maar een andere ‘gewone’ man doet wat de bestuurder hoort te doen en zegt ons op een vriendelijke manier dat deze bus inderdaad naar het Pantheon rijdt. Omdat de chauffeur zo vervelend doet, besluiten we om onze kaarten niet af te stempelen. Lekker puh! Diezelfde passagier geeft ons ook een seintje als we uit moeten stappen. Hoe simpel kan het zijn. 

We lopen langs het Pantheon naar het plein ervoor en zelfs deze zijkant van het gebouw maakt al indruk. Het Piazza della Rotonda, het plein voor het Pantheon, staat volgepakt met mensen, terwijl anderen in een lange wachtrij hopen of misschien weten dat ze binnengelaten zullen worden. 

Omdat het tijd wordt voor een bezoek aan een toilet, nemen we een glas wijn in een dichtbije bar, waar ze niet echt vriendelijk zijn. Met name helemaal panisch over de waterdruppels die onze paraplu’s mogelijk op hun meubilair (geverfd hout en kunstleer!) zouden kunnen achterlaten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Over water gesproken: eerder op de dag barstte een vreselijke stortbui los, zeg maar gerust een wolkbreuk. Omdat onze paraplu’s er niet tegen bestand waren, schuilden we onder de overkapping van één van de tankstations, die hier zomaar langs de straat staan. De bui liet veel grote diepe plassen na op straat en ook waterstromen op plaatsen met niveauverschil en dat zijn er best veel. Na een tijdje gingen Gerda’s schoenen lekken en liep ze met natte voeten. 

Na de wijn kijken we weer even bij het Pantheon en sluiten aan in de rij wachtenden tot een man ons vraagt of we een reservering hebben gemaakt. Nee. Hij zegt ons dat in deze rij alleen mensen staan met een reservering en dat ook voor morgen alle beschikbare kaarten zijn gereserveerd. Maandag zijn we weer welkom.

We gaan lopend naar huis en eten bij de ‘buren’, waar we al eerder waren. De ober lijkt een gat in de lucht te springen als hij ons herkent. Dat verandert als het restaurant volloopt en hij alleen in de bediening staat. Dat dat eigenlijk teveel is, kunnen wij zelfs zien. Eerst willen we nog wat bestellen, maar krijgen de kans niet en daarna besluiten we om af te rekenen en naar huis te gaan. Ook dat lukt niet, we krijgen hem niet ‘te pakken’. “Het wordt tijd voor de Spaanse truc”, zeg ik tegen Gerda, die gelijk begrijpt wat ik bedoel. In Spanje zijn we een keer zonder te betalen een restaurant, waar we hadden gegeten, uitgelopen. Niemand had het in de gaten. Ze hadden ons eindeloos genegeerd en we dachten als we onze jassen aantrekken en ervandoor gaan, komen ze wel. Niet dus. Het resultaat was dat we de dagen erna bijna niet meer langs het restaurant durfden te  lopen, bang dat er iemand op ons af zou stormen. 

Hier komt de ober direct op ons af als we opstaan en onze jassen pakken. De bestelling van limoncello en sambuca, die hij misloopt, plaatsen we bij ons hotel en zetten er op de kamer zelf een kop thee bij. Lekker relaxed. 

Menu’s van de dag: allebei pasta met tomaat en nog wat. De mijne met burrito en basilicum; één blaadje op de hele schaal pasta. Bij Gerda zaten er wat spekjes in. Als groente gegrilde pompoen, courgette en aubergine. 

Tot slot nog een onbegrijpelijk ding, in de orde van 5 rode mulballen voor twee personen: 

in veel metrostations moet je met gewone trappen naar boven en ga je met roltrappen naar beneden. 

Vogel van de dag: halsbandparkiet. Ik durf het bijna niet te zeggen.