Dinsdag 26 oktober 2021

Ze weten ons te vinden: vanochtend werden we weer bijna ingebouwd. Dit keer geen jagers maar bouwers; het woord zegt het al. De ene groep mannen na de andere arriveert, allemaal met (bedrijfs)auto’s en zo groot is het terreintje niet. Het lijkt wel of er een aanbesteding is bij de tennisclub. Ze gaan gelukkig ook weer weg. 

Vannacht blafte alleen de buurhond even, verder stil. 

We proberen Waze zo in te stellen dat we geen snelwegen hoeven rijden, terwijl we voelen aankomen dat ze er toch weer voor zal kiezen. 

Er is ook iets wat we niet hebben gevoeld. Nadat we vertrokken zijn en een paar kilometers verder de doorgaande weg zijn opgedraaid, roept Gerda ineens: “Shit! De achterklep staat nog open!” 

Terwijl ze de auto met knipperlichten aan op een parallelstrook zet, trekken aan mijn geestesoog beelden voorbij van opengescheurde kledingdozen en beddengoed op de weg. En dan heb ik het niet eens over allerlei attributen die we voor de auto nodig hebben, gereedschap, oprijblokken enzovoort. Stel je voor dat dit alles her en der verspreid ligt tussen ons vertrekpunt en deze plek. Je gelooft het niet: er is helemaal niks uitgevallen! Kan je nagaan hoe goed wij inpakken. Of de Heere heeft zijn hand ervoor gehouden. Eén ding is zeker: wij kunnen beter inpakken dan wegwezen.

Er kruipen lage wolken over sommige heuveltoppen, die gelukkig zo langzaam gaan dat ze ons uitzicht niet belemmeren en we ze opgelucht achter ons laten, hoewel de lucht behoorlijk bewolkt is. Het is echter een licht soort bewolking en heel af en toe, als ze de rijen vergeten te sluiten, mag de zon een glimlach omlaag sturen. 

Bocairent. Eerst komen we bij de begraafplaats, die een indrukwekkende uitstraling heeft. Er staan aardig wat auto’s geparkeerd, waar we bij aansluiten. Want vanaf het pad naast het cementerio heb je een fantastisch uitzicht op het stadje. En dat liegt er niet om! Zo zie je het niet vaak. 

Op de begraafplaats in de buitenlucht, zowel als in de kapel die er bij staat zijn mondkapjes verplicht. Het valt ons telkens op hoe netjes bijna alle mensen zich daaraan houden. Kom daar in Nederland maar eens om. 

Al lopend door de dodenstraten, die prachtig verzorgd zijn, zien we dat er net een begrafenis heeft plaatsgevonden. De mensen staan nog na te praten en zijn heel lief voor elkaar. De sfeer die er hangt, maakt indruk. Ik vraag me alleen af hoe het heet wanneer de kist in een ruimte in de muur wordt geschoven. Teraardebestelling kan je het toch niet echt noemen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Even verderop rijden we over een antieke brug het dorp in. Kijken of er een winkel is, want gisteren vergaten we bier te kopen en zoals Gerda zelf zegt: “Ik heb elke dag bier nodig”. Grapje! 

Hoewel dit het nieuwere deel van het dorp is, zijn er onverwacht nauwe straten. Eén daarvan is niet alleen smal, maar ook erg steil en er zit een bocht van bijna 90° in, zodat ik niet kan zien wat daarná komt. Vooruit maar: in z’n één en gaan! Na de bocht wordt het nog steiler en…loopt het dood na zo’n 30 meter! Geen ruimte voor de bus om te draaien. Achteruitrijden is lastig omdat je in de auto niks ziet door je achterruit, maar met behulp van Gerda komen we goed weg. Dit is haar  nachtmerrie. Telkens als we zo’n dorp binnenrijden, is ze bang dat we onszelf klemrijden, terwijl ik dan steevast zeg: “Je kan altijd ergens keren”. 

Toch hebben we hier al verkeersborden doodlopende weg gezien. Misschien was het geld op. 

Nog geen vijf minuten later: een vrij brede straat, maar wel steil. Geen enkel probleem, totdat ik bovenaan uitkom op een voorrangsstraat, waar je pas op het allerlaatste moment ziet of er verkeer aankomt. Ja dus. Ik moet zo snel tussen het aankomende verkeer invoegen, dat het hellingtrekken moeilijk gaat, het voelt alsof de handrem de zware bus maar net houdt. We doen weer een truc. Ik rijd achteruit om een aanloopje te nemen en Ger staat bovenaan de helling. Zodra ik zonder te stoppen de voorrangsstraat op kan rijden, steekt ze haar hand op. Ja jongens en meisjes, als iemand verre reizen doet dan kan zij veel verhalen! 

Onderweg rijden we langs mooie rode aarde, beplant met olijf- en fruitbomen. Het verdere landschap is niet onaardig; nogal puntige, rotsachtige heuvels met weinig begroeiing. Ertussenin bouwgrond. Op een gegeven moment denkt Gerda water te zien en vraagt zich af waarom dat meer niet op de kaart staat. Het antwoord: omdat het zonnepanelen zijn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De route is Yecla, Jumilla, Caravaca de la Cruz. Daarvandaan naar de kust. 

We willen niet te laat stoppen met rijden en komen terecht in het dorpje Valentin. We zien dat er een riviertje langsloopt dus wie weet, is er een parkeerplek langs het water. Valt tegen, het riviertje zien we niet en de rest is ook niet heel aanlokkelijk. Toch vinden we net buiten het dorp wat oude, deels verlaten bebouwing met mogelijkheden om te parkeren. 

We lopen een rondje om een huis, omdat het wegje daar ook omheen loopt en zien een man staan roken. We wijzen een plek aan en hij zegt dat het geen probleem is als we daar vannacht blijven. Geregeld. Later komen er wel wat auto’s langs, die allemaal even naast ons stilhouden. Gerda gaat de eerste keer naar de chauffeur toe en legt hem uit wat onze bedoeling is. “Beetje strakke man, maar één nacht vindt hij goed”, zegt ze. Bij de volgende kijkers, steekt ze haar duim in de lucht, waarna ze verder rijden. We zijn niet onopgemerkt gebleven. 

Gerda heeft een eekhoorn over de elektriciteisdraden zien lopen en we hebben uilen gehoord. Na research op internet denkt Ger aan kerkuil. Vogel van de dag: bumperklever. 

Morgen naar de kust.