Zaterdag 22 juni 2019

Gisteren vergat ik te melden dat de 8° van eerder op de dag later is geëxplodeerd naar 17°! En ook vandaag is het zomer! Gerda vertrekt voor een ochtendwandeling, maar niet voordat ze in de gauwigheid een visarend heeft gespot: vogel van de dag!

Het café, dat eerst ‘West Beach’ heette en waar nu een ordinair bord ‘Ponderosa’ half overheen hangt, opent de deuren. De hondenbezitters gooien wederom massaal hun tennisballen uit de ballenwerpers en een man komt bij ons aan de deur zeggen dat hij niet teveel ui bij z’n hamburger wil. Ik heb ‘m niet meteen door, versta hem ook slecht. Het blijkt op ons hefdak te slaan, waardoor we net een hamburgertentje lijken. Daarna zegt hij dat mensen zijn humor vaak niet snappen! Juh!

Gerda heeft bijna tot aan de vuurtoren gelopen en had nog een gesprek over zeilen met een man die de plaatselijke zeilclub nieuw leven wil inblazen. Volgens mijnbouw ze graag meedoen! 

Nu we toch aan het inburgeren zijn, doen we ook de boodschappen in het dorp, want heel veel ruimte voor voorraad is er niet in de bus en je vergeet wel eens wat. Het is best een leuk dorp. Goeie slager weer, Coop-je… 😉 en dat de caissière daar niet weet dat je tweehonderd meter verderop verse vis kan kopen, vergeven we haar. Het zal haar wereld niet zijn, bovendien is het geen èchte viswinkel; meer een veredelde snackbar met de nadruk op vis. Het assortiment is klein en de ‘lemonsole’-filets springen er voor mij qua versheid uit. Ik denk dat die vis bij ons tongschar heet. Al rijdend zien we ook het ooststrand, lang niet zo leuk als waar wij stonden. Bovendien is het parkeerterrein klein met veel campers boven op elkaar, veel erger dan een camping.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We nemen witte wegjes naar Garmouth en Kingston, wat we heel aparte dorpen vinden. Door een loslopende hond, die te dicht bij komt en een vrouw die haar vriendje in de auto keihard op de speaker heeft, zodat we alles kunnen volgen, stellen we de lunch uit tot in onze volgende stop: Spey Bay, waar de gelijknamige rivier in zee uitmondt.

Tussendoor, in Mosstodloch is een vriendelijk geprijsd tankstation van Jet, ff bijtanken kan geen kwaad. Hoe kan je je vergissen! Gerda pakt de slang, begint te tanken en na een poosje roept ze: “Ooh!! Ik sta loodvrij te tanken!” Negen liter zit er al in. We weten het allebei: dit is niet best. Ger begint te overleggen met de baas, die direct zegt dat we niet de auto mogen starten omdat anders de motor in de prak draait. Waren we al bang voor. Wat moet gebeuren is het NKC-alarmnummer bellen. De paar keren dat we daar ooit een beroep op moesten doen, werden we heel goed geholpen. Ook nu. Als de medewerker alles heeft genoteerd, eindigt hij met de opmerking: “Dus u wordt door mijn collega teruggebeld zodra ze een berger hebben en weten hoe laat die bij u kan zijn”. Een berger?! Het zal toch niet zo zijn dat de auto verscheept moet worden? We stellen ons voor dat de tank leeggepompt wordt, misschien daarna nog schoongemaakt en dat er dan weer diesel in kan. Of zou dat leegpompen niet met een mobiel apparaat kunnen gebeuren? Intussen wordt hier vlakbij een boom omgezaagd, zodat we behalve het lawaai van auto’s en motoren die komen tanken, de hele tijd de takkeherrie van een kettingzaag aan ons hoofd hebben. Na een kwartier of vijf belt ene Connie uit het UK met excuses dat het niet vroeger lukt: tussen vijf en zes uur komt een man ons helpen. Op mijn vraag of het karwei hier ter plekke aangepakt kan worden, antwoordt ze gelukkig bevestigend. Dat scheelt!

De mensen van het tankstation zijn heel aardig, hoewel we drie pompen blokkeren. We mogen gebruik maken van hun privétoilet en ze komen ons koffie aanbieden.

Het wachten begint. Half zes: telefoon. Er is iemand onderweg, die over 45 minuten hier zal zijn. “Okay, thank you for calling”. Half zeven: telefoon. NKC SOS, Jochem: “We willen even informeren hoe alles is verlopen”. Als hij hoort dat we nog niemand hebben gezien, zegt hij toe er achteraan te gaan en mij terug te bellen. Hij vindt het ook lang duren. Hij belt niet terug en pas om kwart over zeven zie ik zijn sms, waarin hij meldt dat de hulpdienst over 15 tot 20 minuten zal arriveren. Die zijn intussen voorbij. Ik ben niet meer zo gewend aan sms, daarom had ik het niet eerder gezien en bovendien hadden ze gevraagd of ze me ook konden appen. Nadat ze m’n geboortedatum zagen, hebben ze misschien gedacht laten we maar overgaan op sms! 

 

 

 

 

 

 

 

 

En dan om een uur of half acht een zwarte bestelauto met oranje letters ‘Fuel Fixer’. Een Hongaar: geen wonder dat het zo lang duurde! Heel aardige man met een leuk verhaal, daar niet van, maar het klakkeloos geloven doen we niet. Is verder niet belangrijk, na twintig minuten is de tank leeggepompt, is er voor £30 schoonmaakmiddel ingegaan, voor £115 diesel en heeft de motor in z’n vrij een halve minuut of zo 3000 toeren gedraaid. De tweede startpoging lukt. 

Na de mensen van Jet-station nogmaals hartelijk te hebben bedankt en beloofd dat we ‘hem voortaan van Jetje zullen geven’, vertrekken we naar Spey Bay. Grootte gehucht, mooi gelegen bij de monding van de rivier met een klein soort zwin, heel veel keien, maar zonder plaats voor ons. 

Het lukt wèl een kilometer of wat terug bij een ander gehucht op platen beton in de bocht, een boerderij in de buurt en tussen de buien door warm avondlicht over het land. We weten niet zeker of we op privéterrein staan of niet, maar de man die langskomt met drie honden glimlacht. Koken en slapen!

En het geluk bij het ongeluk was dus dat we niet uit beleefdheid omdat we de pomp blokkeerden of uit stress of onnozelheid de auto hebben gestart met de loodvrije benzine er nog in!