Vrijdag 24 november 2023

Er hangt een niet al te dichte mist, en het regent, niet al te hard. Hoe grijs wil je ‘t hebben. Toen we gisteren hier arriveerden, hebben we geen foto van de auto gemaakt omdat we dachten misschien is er morgenochtend beter licht. Ger had nog wel het uitzicht op de dorpskerk vastgelegd en straks maak ik nog een lekker zielige foto van de auto. 

Vannacht lagen we allebei een tijd wakker, ik ben op den duur nog in slaap gevallen, maar Gerda niet. Beetje stressen over die steile toegang vol met steengruis, tot de doorgaande weg, waar je bovenaan eigenlijk niet kan stoppen, wordt het glad morgen enzovoort. Omdat er grote werkzaamheden aan de weg zijn in het dorp, lijkt het erop dat we geen keuze hebben in de manier waarop we Pinols kunnen verlaten, het moet steil omhoog. En draaien de voorwielen zich morgen niet lekker in de modder, zodat die werklui met hun shovel ons het weitje af moeten trekken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik heb vast wel eens verteld dat ik ooit, ter gelegenheid van een bezoek aan mijn moeder in Terneuzen, met één van onze vorige VW’s bij een boer in de wei stond. Na een nacht regen, heeft hij mij, dat wil zeggen de auto, die helemaal onder de modder zat van de slippende banden, met een trekker vlotgetrokken. 

In een ijskoud gebouwtje zijn ruime schone WC’s en wastafels. Alles waar koud water uit moet komen, werkt. 

Onze aftocht uit het dorp verloopt uiterst soepel; geen steile helling op, de wegwerkzaamheden zitten ons niet in de weg, er is een derde mogelijkheid zonder hindernissen en levensgevaar. In de heuvels is het minimaal 3°, geen ijzel en ruim voldoende zicht. Na een poosje stopt de regen, die toch al niks voorstelde en aan de horizon ‘breekt de lucht’, zoals Gerda opmerkt, er zijn zelfs openingen waardoor een blauwe kleur te zien is. Wat de dag verder mooi maakt, zijn alweer de herfstkleuren langs de route, die we rijden. Er is nu minder geel, oranje voert de boventoon, zelfs de bermen zijn oranje gekleurd doordat ze vol liggen met bladeren. Ook de varens doen royaal  mee in de oranjehype. En dan bedenk ik dat ik vóór ons vertrek uit Pinols vergeten ben om de zielige foto op de verzopen municipal (klein weitje) te maken. Soit. 

Na de Lidl, rijden we een tijd lang in de zon, dat hadden we ons vanochtend niet voor kunnen stellen. Het felle licht laat de veren glanzen van de mooie grote buizerd die een eindje met ons meevliegt en iets later kijken we tegen de lichte onderkanten aan van een clubje rode wouwen, die flink bijsturen met hun staarten; vogel van de dag.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dit alles geeft deze dag glans, ook al lijken er geen spectaculaire dingen te gebeuren. ‘t Is maar wat je daaronder verstaat. 

Over vogels gesproken: Gerda leest dat vogelend Nederland in de ban is van barmsijzen, die in noordelijker landen tekort aan zaden hebben. En nu ook pestvogels in Hoorn. Toen onze vriendin Barry lang geleden één van haar verjaardagen vierde op Texel, zagen we voor het eerst een pestvogel. Wat een prachtig dier! In mijn herinnering had het gesneeuwd en was de vogel dol op appel. 

O ja, we waren aan het rijden… vanaf Murat over St. Flour naar Aurillac. Hoewel de zon blijft schijnen, steken er indrukwekkende buienwolken hun kop op, die soms ook snel lijken te verdwijnen. Het is een graad of 7. 

Bij St-Paul-des-Landes stoppen we om op Park4Night te kijken, het is 4 uur geweest en om 5 uur gaat de zon onder. Er is niet veel in de aanbieding, voor ons zijn er 2 kanshebbers. Vijfhonderd meter verderop aan de rand van het dorp is een verharde parkeerplaats waar een paar campers mogen staan. Vijf kilometer uit de route zijn plaatsen bij een meer, waarbij onduidelijk blijft of de ondergrond verhard of onverhard is. We hebben geen zin in weer wakker liggen; als al de neerslag die in de donkere lucht zit, die we zien aankomen, vanavond en vannacht gaat vallen, dan willen we graag op asfalt staan. Dat doen we en de keuze valt niet tegen, het uitzicht is aan de ene kant nog best wat landelijk. Gerda vindt de boerenschuur, waar we op kijken, echt iets voor Permeke, de Belgische kunstenaar. “Wat zou die hier een prachtige tekening van hebben gemaakt”. Bovendien worden we beloond: tot tweemaal toe horen we een uil roepen! Gerda dacht al dat ze ze had zien vliegen toen ze de schuur fotografeerde.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Menu van de dag: runderhamburgers, roerbak prei, ui en gele paprika. Kaas na: Abondance. 

Ik mopperde terecht veel op Mapsje, nu een (klein) compliment. We gebruikten Waze vandaag, die ergens onderweg volledig de mist inging. We hadden het door en schakelden Maps in, die eerst ook verward was, maar het al gauw won van Waze door zich op een correcte manier te herstellen. Intussen volgden wij gewoon de borden Tulle omdat we daarheen wilden en het een prima manier is om ergens terecht te komen. 

Verder hebben we net nog een heet wasje gedaan omdat Gerda met een stuk chocolade in haar handen (of zo..) in slaap gevallen was op haar stoel. Trui en spijkerbroek zaten behoorlijk onder de vlekken, maar…de spijkerbroek is schoon. Morgen een andere trui aan.

En echt tot slot: ben je in de buurt, of helemaal niet, ga dan naar de villa in Jabbeke, waar Permeke woonde en werkte. Erg de moeite waard.