Zondag 22 juni 2025

Gisteravond stonden er hier veel minder campers dan we verwacht hadden. Van te voren zag ik een bomvol parkeerterrein voor me, met veel drukte. Niks van dat al: een rijtje brave witte campers op het gravel, en nog enkele brutale op het asfalt; we denken dat dat niet mag. Heel rustig was het, alleen de meeuwen schreeuwden, geen verkeer op wat fietsers en lopers na. Gerda denkt dat de mooie overnaadse bootjes die hier liggen van het museum naast ons zijn. Het heet Ballastbrygga en ze heeft er toen we hier aankwamen nog even binnen gekeken. Over brutaal gesproken: wij stonden dus nog steeds heerlijk afgezonderd van de andere parkeerders. 

Dat staan we vanochtend om 7 uur nog steeds. Buiten is het 14°, half bewolkt, matige wind. Op de meteo staat regen vermeld en we hebben geen brandende kachel nodig. 

Het is nog steeds rustig; we zijn gisteravond zelfs niet wakker geworden van al de mensen die terugkwamen van hun boottochtje.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nou rustig….: “Volgens mij hoor ik een drone”, zeg ik. Ja klopt, de buurman van verderop, een Nederlander, is wat verscholen achter de muur van het museum gaan staan en laat zijn drone de omgeving filmen. Het lijkt ons een onsympathieke man; Gerda hoorde hem gisteren op luide toon tegen zijn Nederlandse camperbuurman het ene opgeklopte verhaal na het andere vertellen over hoe steil de hellingen wel waren die hij nam enzovoort. Vanochtend zet hij dat voort. De buurman lijkt er wel gevoelig voor. Maar even terug naar de drone: hoe zou dat juridisch zitten, vraag ik me af. Je mag toch niet ongevraagd foto’s van mensen maken, denk ik? Dus dan ook niet filmen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De omgeving waar we staan, doet me denken aan Amsterdam-Noord: een aangename mix van cultuur, oude bedrijfsgebouwen, oudere woningen, maar ook hoge nieuwbouw, moderne architectuur, duidelijk in ontwikkeling. En dat alles bij het water. 

Vanaf het hotel naast de parkeerplaats klinkt plotseling lawaai van startende motoren. Het is voor ons geen verrassing, want kort nadat we hier gisteren arriveerden, kwamen er met veel geraas een stuk of tien mooie motoren aan, waaronder twee ‘Easy Riders’, die na een knetterend ererondje parkeerden bij het hotel. En wat aankomt, vertrekt vaak weer. Mooi om te zien, hoewel ik me altijd erger aan dat onnodige gas geven. 

Heb ik wel eens verteld dat Gerda en ik ooit met de Easy Riders door Vietnam zijn gereden? https://www.easyridersvietnam.com De formule is (was) heel simpel: zij rijden, jij zit achterop en je hebt niet al te veel bagage bij je. Zij verzorgen waar wordt gegeten en geslapen: o.a. bij mensen thuis in een houten huis op palen in het oerwoud, prima verzorgd en met genoeg privacy. Het was een positieve ervaring. Ze hebben alleen niet van die motoren met lange voorvorken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Alvorens wij vertrekken, komt er een man met een hond langslopen, die ons erop wijst dat we hier niet mogen staan, het is een particuliere plaats. Het verbaast ons niks, maar het was er heerlijk. 

Voor ons vertrek keek ik even op internet wat er in Kristiansand valt te beleven en laat ik nou stuiten op de Kunstsilo. Lijkt interessant en ziet er mooi uit. Het is een voormalige graansilo die nu, zo lees ik, behoort tot Noord-Europa’s meest innovatieve ‘powerhouses’ voor kunst en culturele ervaringen. Als ik toegangskaarten koop, vertelt de medewerker me vol trots dat ze sinds mei 2024 bestaan en al een reeks prijzen hebben gewonnen, terwijl hij wijst op de oorkondes die achter de receptie staan opgesteld. 

Alleen al van het gebouw zijn we erg onder de indruk, daarbij komt de ligging aan het water bij de haven en dan nog de exposities en collectie. Ik noem het project Gjerdeløa van Marianne Heske, Carl-Henning Pedersen en Else Alfelt, de Tangen Collectie, ‘s werelds meest uitgebreide collectie van noordelijk modernisme. Ook internationale hedendaagse kunst. Natuurlijk vinden we niet alles even boeiend, maar het geheel is zeker erg de moeite waard, tot en met de heerlijke vissoep in de brasserie, geen haring, maar wel vis. Het was een welbestede middag en een mooie laatste dag in dit land.

Naast de Kunstsilo is een nieuwe wijk gebouwd. Met name in het gebouw dat er direct naast ligt, wil je best wonen. Ware het niet dat de silo een terras heeft met beelden, dat direct uitkijkt op de balkons en de grote raampartijen van die appartementen. Ik moet er niet aan denken dat er de hele dag door mensen naar mijn huis wordt gekeken en ze ook veel kunnen zien van wat daar gebeurt. 

Ik weet eigenlijk niet hoe het in Nederland is, maar in Noorwegen kan je op veel parkings betalen via de app Easypark, ook in de parkeergarage. En als je die verlaat, stopt automatisch de parkeeractie. 

We staan voor de nacht op een parkeerterrein naast een best wel drukke weg aan de rand van een woonwijk met een park. ‘s Nachts rijdt er meestal niet veel verkeer is onze ervaring tot nu toe. Het is fijn dat we morgen zó bij de boot zijn, uiterlijk 12:00uur moeten we ons melden.

En dan verder…Denemarken. Zoals het er nu uitziet, zullen wij in drie dagen van Hirtshals naar Amsterdam rijden. Dat zit zo: de dochter van mijn enige neef (ik noem hem mijn favoriete neef) is archeologe en betrokken bij o.a. veel wat in Zeeland gebeurt en is gebeurd. A.s. vrijdag organiseert het Rijksmuseum van Oudheden in Leiden i.s.m. Edufact Advies in Erfgoed, AWN Nederlandse Archeologievereniging en Schelde Delta UNESCO Global Geopark een Zeeuwse Middag. O.a. mijn achternicht, Nathalie de Visser, spreekt daar over Verdronken dorpen in de Scheldedelta. Wij zijn uitgenodigd en zouden het heel leuk vinden om er bij te zijn. https://edufact.nl/wie-zijn-wij/ 

Menu van de dag: groene asperges en omelet met Parmezaanse kaas. 

In de Kunstsilo was een 55 meter lang borduurwerk te zien van ene Torvald Moseid, die ook een vogel van de dag borduurde. Nu zijn we niet gek op textiele kunst, maar dit was wel bijzonder. 

Morgen deinen we naar Denemarken. 

We houden jullie op de hoogte!