Maandag 8 mei 2023

De wolken zijn vertrokken, dus is er zon. Om zeven uur is het 4°, er staat een stevige wind en wij staan nog in de schaduw. De vogels denken ook bekijk het maar, alleen de groene specht horen we lachen, die heeft er lak aan: vogel van de dag. 

Op naar Andorra via de Col de Puymorens (1920 m.) De bergen worden hoger en uiteraard kaler, wat ons goed bevalt. De hellingen zonder bomen zijn vrij donker(groen) en zien er fluweelachtig uit. Op de hoogste bergen ligt hier en daar nog wat sneeuw. 

Onze eerste missie vandaag is koelvloeistof kopen. Op alle reizen hadden we dat bij ons, alleen nu niet! Bij controle gisteren zat het niveau iets onder het minimum en volgens Gerda hebben ze bij onze vorige garage eens gezegd dat dat het beste is. Ik denk: vreemd. Waarom zet je een minumum en een maximum op een reservoir, als het niet de bedoeling is dat het niveau zich daar tussenin bevindt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gerda belt Amersfoort om te informeren welke soort vloeistof we moeten kopen en ook om te vragen wat nou het juiste niveau is. Ze krijgt iemand aan de telefoon, waaraan ze zich irriteert, ik hoor het. Later zegt ze dat hij klonk alsof hij nog niet uitgeslapen was en dat hij ook wat ongeïnteresseerd reageerde. Het blijkt dat we G13 moeten hebben, een roze vloeistof en op een lijzige manier zegt hij tegen haar: “Ik zou het reservoir vullen tot aan het maximum”. 

Bij het eerste, immens grote tankstation stoppen we en we zijn niet de enigen! Heel Frankrijk en Spanje komen in Andorra tanken, dat is wel duidelijk! Begrijpelijk, het scheelt met Frankrijk toch wel zo’n 40 à 50 cent per liter. Het maakt ook duidelijk waarom er zoveel verkeer is; die auto’s vliegen echt vanaf de weg in rijen het station binnen. En dan heb ik het nog niet eens over de volle parkeerterreinen bij supermarkten. Drank, sigaretten, parfums etc. alles taxfree verkrijgbaar. 

Gelukkig verkopen ze in de winkel bij het tankstation de juiste koelvloeistof, volgens de aardige verkopers dan. Er staat alleen geen G13 op, maar het is roze en Gerda gelooft erin. Ik bijna.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We vinden een parkeerterrein langs de route, waar we koffie drinken en de motorklep openzetten, zodat motor en koelvloeistof kunnen afkoelen. Als de vloeistof nog te heet is, staat er druk op en kan het uit het reservoir spuiten. Je moet het niet op je huid krijgen, begrijpen we. 

En een kwartiertje later volgt stap 2: het reservoir openen en bijvullen. Dat gaat als een fluitje, alleen….het ziet ernaar uit dat het niveau nu boven het maximum zit. De auto staat weliswaar wat scheef hier, maar toch! Hoe krijgen we het teveel eruit? 

Hevelen, is het eerste wat in ons opkomt, maar daarmee krijg je meestal ook wat van het spul in je mond en dat is niet de bedoeling. 

“Nu had ik altijd die injectiespuit in de auto”, zegt Ger, “maar bij het inpakken dacht ik ach, die hebben we vast niet meer nodig en ik heb hem er volgens mij uitgehaald”. Nu ze het zegt: met één van de vorige auto’s hadden we op reis ooit ook één of ander akkefietje en toen kwam Gerda op het idee van een grote injectiespuit. Na thuiskomst heeft ze aan een vriend van ons, die in een ziekenhuis werkte, gevraagd of die er misschien eentje voor ons kon ontvreemden. En zo geschiedde. 

“Of…zal ik voor alle zekerheid toch even kijken bij het gereedschap?” En jawel, toch meegenomen! Helaas is de omvang van de spuit te groot voor de opening van het reservoir. Een ander, kleiner spuitje, dat ze tevoorschijn tovert, is te kort om bij de vloeistof te komen. En dan ziet ze ineens de ontbrekende schakel: een soort rietje dat precies om de tuit van de injectiespuit past en lang genoeg is om vloeistof uit het reservoir op te zuigen! Zonder geluk vaart niemand wel. 

Ja mensen, het is een raadsel hoe die Gerda altijd weer de juiste gereedschappen bij zich heeft. Je moet haar af en toe wel een paracetamolletje laten slikken, maar dan is ze er ook helemaal bij! 

Bij een Ecler Supermarkt, waar je niet echt blij van wordt, doen we boodschappen. 

Lunchen doen we op een grote enge parkeerplaats achter een commercieel centrum, waar we per ongeluk terechtkomen; foute afslag genomen. Wat lager, naast de auto, stroomt heel snel een riviertje, La Valira, en door een flinke windvlaag vliegt onze landkaart door het open raam naar buiten. Tweede redding door Gerda vandaag: ze krijgt hem nog net te pakken voor hij over de rand valt. Een mens maakt wat mee!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En zo zijn we even later terug in Spanje en wel op de N260. Bij Adrall slaan we rechtsaf richting Sort en stoppen voor de nacht in het dorp Vilamur. Als we de navigatie hadden gevolgd, waren we hier waarschijnlijk nooit meer vandaan gekomen, zulke nauwe straatjes waren er voor ons bedacht. We trappen er niet in, keren om waar dat nog kan en laten ons door een man met een mooie rode baard de juiste route uitleggen. Het is trouwens vlakbij, een hele grote ruimte met weinig auto’s, onverhard. Aan de voorkant van de auto staat het dorpshuis, aan de achterkant kijken we ver weg naar de lagere bergen. 

Naast het dorpshuis grazen schapen, een jonge kater komt ons begroeten, de boerenzwaluwen vliegen rakelings langs ons heen en boven ons cirkelen een paar vale gieren, later gevolgd door een rode wouw. Ik zeg altijd: ik wou dat ik een wouw was. 

Verder komen er weer kinderen bij de auto, die we de wonderen van ons rijdende huis tonen. Altijd  leuk om te zien hoe mooi ze alles vinden en hoe verbaasd ze zijn. 

Menu van de dag: merguez worstjes, roerbak paprika, courgette en knoflook. 

Buenas noches!