Donderdag 20 maart 2025

Wat een regen toen we gisteravond naar bed gingen! Eigenlijk ook wel gezellig.
Bij het wakker worden, schijnt de zon, waarmee we volgens de voorspelling de hele ochtend blij kunnen zijn.

Het is misschien stom, maar we redden het geen enkele ochtend om vroeg op pad te gaan. We verblijven op mooie plekken met uitzicht, je kan zo naar buiten lopen en we genieten ervan om alles op ons gemak te doen. 

Bovendien is vanochtend ons kantoor open: inchecken voor de vlucht van morgen, taxi reserveren, hoe gaat het ook weer bij het inleveren van de auto terwijl hun kantoortje nog niet open is, van die dingen. Voor elven zijn we nooit klaar en vaak, net als nu, loopt het tegen twaalven voor we eropuit gaan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sagres staat nog op de lijst, alleen het is wel een uur rijden. Aan de andere kant: lekker belangrijk, we willen er graag naar toe en er schijnen ook leuke vogels te zijn. Dus als Gerda vraagt ‘maar waar gaan we nu naar toe vandaag’, zeg ik ‘Ponta de Sagres’. Ze is blij dat ik het voorstel omdat zij het in gedachten al had afgeschreven om reden van de afstand en die misschien gecombineerd met de weersvooruitzichten. 

Onderweg is het droog en niet ernstig bewolkt tot op een kilometer of tien van onze bestemming er wat druppels beginnen te vallen. Als we geparkeerd hebben in de buurt van het fort, valt het water met bakken uit de lucht en net als aardig wat andere mensen blijven we in de auto zitten. Toch klaart het aan de westkant van het schiereiland al op en vijf minuten later schijnt de zon, waardoor we uitzicht krijgen op een mooie kust en zee. Vlug aan de wandel.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Je moet eerst het fort in, daar een kaartje kopen, waarna je aan de achterkant op een soort plein komt, waar een mooi oud kerkje staat, gebouwd in 1579. Het fort stelt niet veel voor denken we, hoewel we er niks van weten. Alleen dat het in de 15e eeuw is gebouwd en dat Hendrik de Zeevaarder er een zeevaartschool stichtte. Zelf voer hij niet echt veel over de wereld, begrijp ik, maar hij financierde reizen van anderen. 

We nemen ook geen tijd om er iets van te bekijken omdat we het liefs het schiereiland rond willen lopen voor de volgende bui valt. Eerst genieten we links en rechts van het fort van het prachtige uitzicht en lopen dan een behoorlijk eind met minstens windkracht 7 tegen naar de vuurtoren, die bijna op het zuidelijkste punt van het schiereiland staat. Onderweg zien we een paar keer een zwarte roodstaart: vogel van de dag. Meer vogels zien we niet, behalve dan een enkele meeuw. Het heeft geen zin om de verrekijker uit de rugzak te halen, door de wind is die niet stil te houden.  Vanaf de vuurtoren lopen paden langs zee, je mag alleen niet dicht bij de rand komen en dat is maar goed ook, want de windvlagen zijn zo sterk dat je af en toe een stap opzij geblazen wordt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dicht bij de vuurtoren staat een rond betonnen ‘ding’, dat in spiraalvorm is gebouwd en waar in het midden een indrukwekkend en ook een beetje angstaanjagend geluid opstijgt vanuit een ‘zeegrot’. Het is het lawaai van de golven die onder je voeten tegen de rotsen slaan. Mooi gemaakt. Het doet me denken aan het stalen doolhof van Richard Serra in Museum Voorlinden. 

Tot slot bekijken we het museum dat presentaties toont over de geschiedenis van de Portugese ontdekkingen door o.a. Vasco da Gama. Op de eerste verdieping zijn wisselende exposities met nu onder meer constructies van zwartgeverfde takken, die mooi passen in dit moderne gebouw. De ingelijste, met natuurlijke materialen (o.a. modder) gemaakte kunst doet ons weinig. 

Haasten, haasten….het is kwart voor drie en we moeten eten!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een paar kilometers verder vinden we een prima visrestaurant: Museu do Perceve. We zijn de enige gasten, maar dat mag de pret niet drukken, de mensen zijn heel gastvrij en omdat we een poosje op onze verse gegrilde zeebaars moeten wachten, krijgen we een gratis bakje olijven. De baars is het wachten waard, mooi en smaakvol gegrild en ook de wijn is heerlijk. Voor de kenners een blend van Syrah, Alicante Bouschet en Aragonez. De mooie jonge ober vertelt ons nog veel meer over andere speciale wijnen die zijn baas, als we het goed hebben begrepen, zelf produceert.

We hebben geluk vandaag en missen alle buien. Die van tijdens de maaltijd is ook voorbij en we rijden droog naar huis en hebben genoten van Sagres en het schiereiland.

Dit verhaal is wat snel geschreven, want er moet nog worden ingepakt vanavond. Om 7 uur leveren we de auto in op het vliegveld en om 9:15 uur staat onze vlucht gepland. 

Thuis komt er vast nog een terugblik op ‘papier’. Voor nu alvast mijn dank dat jullie mijn verhalen wilden lezen en erop reageren, ik vind dat heel leuk.
Later meer!