Zaterdag 11, zondag 12 maart

Tien uur: de sleutels inleveren bij de receptie in het andere gebouw. De sneeuw voelt zwaarder en papperiger aan dan gisteren. Misschien geen ijsvlaktes meer vandaag.
’t Is al warm; mensen lopen met blote armen buiten.
En de lift doet het!

Om een uur of half 12 hebben we het vertrekritueel achter de rug en zonder sneeuwkettingen zoeven we de berg af totdat het vóór Taninges stopt. Dat wil zeggen kilometers stapvoets rijden en stilstaan, waardoor we zeker een half uur vertraging oplopen. Maar daar blijft het bij. Als we de route door het dorp, waardoor de vertraging ontstaat, achter de rug hebben, verloopt alles verder soepel. Zonnige, droge piste met prima grip!

Al pratend over wat we vanavond zullen eten, realiseren we ons dat we de wijn in Avoriaz hebben laten staan…shit! Dan nog meer schrik: de snijbonen, rauwe ham en een blik bier liggen ook nog in de koelkast daar. Help! Is er een Carrefour in de buurt?
Bij Rolampont gaan we de weg af en direct hebben we allebei een déjà vu. De afslag naar de oude brug, het dorp zelf, de kerk….dit kennen we toch? Inderdaad, daar is de brug over het Canal de la Marne à la Saône. Vorig jaar hebben we hier met de auto gestaan om te overnachten. Hoe is het mogelijk dat we nu precies dezelfde afslag hebben genomen.
Winkels van enige betekenis zijn hier echter niet. Bovendien is het nog vrij vroeg en daarom kiezen we ervoor om door te rijden naar Montigny-le-Roi, bij de volgende afslag. Die plaats lijkt wat groter. In elk geval is er een Intermarché en als we daar rondlopen, komen we er achter dat we ook in een keukenkastje spullen hebben laten liggen! We zijn echt goed bezig geweest.

We moeten heel wat in de rondte rijden voor we een plek naar ons zin vinden. Eén keer veren we allebei tegelijkertijd op: “Kijk daar dan!” Het is een prachtige kleine parkeerplaats bij een oude muur en bomen, maar helaas: een verbodsbord voor campers.
Verder zijn er mogelijkheden bij het park, het gymnasium en bij de veemarkt (een grote wei vol hekken). De laatste plek lijkt het meest geschikt, alleen hebben we daar het lawaai van de doorgaande weg langs het dorp.
Gerda neemt er geen genoegen mee en gaat nog even kijken achter een paar ‘service’-gebouwen. Daar zien we een stel lege parkeerplaatsen, alleen ik denk dat het privéterrein is. Toch niet, althans het wordt nergens aangegeven. Wel veel andere (5) verbodsborden zodat we ons lekker welkom voelen. In de gebouwen bevinden zich o.a. een crèche en een tandartsenpraktijk. ’t Is hier heerlijk rustig, geen verkeerslawaai, strakgeschoren heggen en twee dikke katten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We bekijken nog even de route voor morgen, die door Limburg loopt. Dat komt zo: alweer een paar jaar geleden reageerde er af en toe ene Gerard op onze reisverhalen, die ik toen nog plaatste op de site van ‘waarbenjij.nu’. Hij en zijn vriendin Carry bleken ook regelmatig met een camper te reizen en deden daar verslag van via dezelfde site. Daarna werden we vrienden op Facebook, hadden met enige regelmaat contact en het gevoel ontstond dat we elkaar maar eens ‘moesten’ ontmoeten. Dat gaat morgen gebeuren. We zijn allerhartelijkst uitgenodigd in Landgraaf, waar Carry woont. Gerard woont in Sittard.
Dus het wordt Luxemburg-Luik in plaats van Luxemburg-Brussel.

Als om 10 uur de fel brandende lampen buiten aan de muur van het gebouw uitfloepen, duurt het niet lang voor ook ons licht uit gaat.

Menu van de dag: Jambon de Bayonne, bloemkool, Parmezaanse kaas, tagliatelle.
Vogels? Nooit van gehoord.

Zondag 12 maart.
Het eerste wat we horen als we wakker worden, is de lach van de groene specht. In dit gedeelte van Frankrijk is hij blijkbaar een vaste bewoner.
Als het lachen van de vogel overstemd wordt door het gebeier van de vroegmisklokken, is het tijd om op te staan. Dat wil zeggen: Gerda staat op en doet de kachel aan. Ik mag altijd blijven liggen tot zij is aangekleed en de ergste kou uit het huis is verjaagd. Heerlijk!
Alle (rol)luiken van de huizen achter ons zijn nog dicht en de zon werpt haar eerste stralen door de ramen in het tentdoek van het open dak.

Om 10 uur rijden we weg, wat vroeger dan gewoonlijk. Als we non-stop doorrijden, zijn we om half 3 in Landgraaf in plaats van om 4 uur, zoals we hebben aangekondigd.
Eerst nog een stop in Luxemburg, waar we als echte Nederlanders goedkoop tanken en onze meegebrachte lunch opeten. Want sinds we een vrachtwagen inhaalden waarop stond: ‘Vers vogelvlees van het Gardameer’ stik ik van de honger. Ik ben benieuwd wat dat voor vogels zijn. Tot nu toe heeft het woord Gardameer bij mij nooit associaties opgeroepen met vlees. Als het nou het Gerdameer was geweest!

Het is half 4 als we vanaf een afstandje Gerard en Carry herkennen, die ons op de straathoek opwachten, met Baloe de Hovawart. Tot voor kort zou ik ‘Baloe de Hovawart’ hebben ingeschat als zijnde een titel van een fantasyboek à la De Hobbit. Voor mensen die nu ook even het spoor bijster zijn: Hovawart is een hondenras en Baloe is een hondennaam.
Baloe woont bij Carry, die haar aandacht verdeelt tussen hem, veertig schildpadden en Gerard. Van volgorde en prioriteit wil ik af zijn.
Het is een leuke kennismaking, hoewel er tegelijkertijd het gevoel is dat we niet echt vreemden zijn. Natuurlijk is dat wel zo en tijdens de thee in de late middagzon is er gespreksstof te over.
Bovendien verrast Gerard ons met de mededeling dat hij in een dichtbijgelegen restaurant een tafeltje voor ons vieren heeft gereserveerd, maar….”als dat jullie niet uitkomt, geen probleem, het kan zo geannuleerd worden”.
We moeten even resetten, gericht als we waren op het schema van een uur of acht, half negen thuis. Maar het aanbod is te verleidelijk en zo rijden we even na elven de Krijn Taconiskade op na een etentje bij ’t Kastiëlken te Heerlen. Goeie ambiance, lekker eten en prima gezelschap!
Eigenlijk kwamen we al een beetje thuis in Limburg.

Menu van de dag: salade met champignons, spekjes etc., Limburgs zuurvlees (Gerda). Salade met garnalen, schnitzel met champignons (Riet).

Geen vogel gezien, zelfs geen vreemde. Hoewel…onderweg dacht ik een donkere roofvogel te zien, die in een boom zat. Afmeting arend. Je hebt er niks aan…je zoeft er voorbij.

En nu…. volle kracht vooruit in de aanloop naar Iran. Want hoewel zelfs het Carnet de Passages al binnen is, valt er nog genoeg te doen.
We houden jullie op de hoogte van de vorderingen; zo nemen jullie er nog íets van mee. Want op verschillende plaatsen lees ik dat het verboden is (en misschien zelfs onmogelijk?) om reisverhalen over Iran op internet te zetten, terwijl je daar reist. Hoewel ene Agmadi (fonetisch) van de Iraanse ambassade mij door de telefoon vertelde dat ik gewoon m’n verhalen op het blog kan zetten. Hij verpakte die boodschap echter in zoveel wollige woorden, dat ik mijn twijfels heb.
Zou een VPN-verbinding helpen?
Mocht iemand nuttige informatie hebben…graag!!

Tot slot, dank voor alle reacties tijdens de afgelopen week. Ben ik altijd blij mee.