Datum: 11 mei 2016

“Het is hier heerlijk”, appte Sarine. “Als ik jullie was, zou ik de bus maar inpakken en ook naar Texel komen”.
Het was een verrassende aansporing, het overwegen waard; juichende weersvoorspellingen en bovendien hadden we woensdag 4 mei toevallig vrij. Omdat we een dag heen en weer te krap vonden, scheepten we dinsdagavond om half 10 in om een goed half uur later aan te komen in Den Burg. Daar parkeerden we in de Bernhardlaan voor Tuincentrum v/d Werve, die hun klanten verwelkomen door middel van een groot bord met het opschrift “Brandhout”. Ik moest even schakelen….

Vlakbij, in de Beatrixlaan – we blijven in de familie – staat Ton al te grijnzen in de deuropening van een gedateerd rijtjeshuis, type woningwetwoning jaren ’50. Van ‘inrichting’ is geen sprake; er zijn wat spullen zijn neergezet, die je gewoon nodig hebt om er met 5 personen te kunnen leven. Een eettafel met stoelen, een bank voor de TV en boven een ouderlijk bed plus 3 kinderbedden. Veel meubels zijn in elkaar getimmerd door iemand zonder passende opleiding en oog voor design, maar ze functioneren.
Ook de vaalbeige vloerbedekking doet wat ze moet doen: bedekken. Zo te zien al enkele decennia lang. Dit is overduidelijk een huis waarvan de bewoners andere prioriteiten hebben dan het uitdragen van hun goede smaak.
Ton en Sarine vertellen dat het gezin een jaar lang door Azië aan het reizen is. En aan de vele gebruikte reisgidsen in de zelfgetimmerde boekenkast te zien, is dit niet hun eerste reis.
We drinken er een borrel op en gaan daarna naar ons buitenhuis.

Woensdagochtend half 8: “Ik ga even de plasemmer leeggooien”, zegt Ger, “voor het volk ontwaakt”.
Als ze de auto weer binnenkomt, kijkt ze me op een speciale manier aan en zegt: “Je gelooft het niet!”
“Vertel”.
“Nou, toen ik uit de bus stapte, keek ik goed om me heen en dacht, ok, niemand te zien. Ik loop met die emmer naar de boom en op het moment dat ik hem leeggiet, hoor ik iemand fluiten. Ik kijk op en wat zie ik? Sarine, die de honden aan het uitlaten is!”
Die wordt al gauw gevolgd door de hondenbezitters van Den Burg zelf. Het valt te prijzen dat een aantal ervan de uitwerpselen van hun geliefde dier opraapt, maar ik moet er niet aan denken! Zo’n warme hondendrol in je hand….argh! Dan toch liever kouwe kak.

Na het gezamenlijke ontbijt scheiden onze wegen. De familie gaat op robbenjacht, wij wandelen in de Slufter en langs het strand. Qua vogels: grasmus, kneu, rotgans, groenpootruiter enz. Vele kunnen we tegen het licht in niet herkennen. Vogel van de dag is de eidereend, prominent aanwezig in volle voorjaarspracht.

Bollenveld

‘s Avonds eten we met z’n allen vol liefde en wellust bij Freya, een knus plaatselijk restaurant.
“Wat een geluk dat we voor vanavond nog konden reserveren”, zegt Sarine, “het zit bijna altijd vol”.
Commentaar van 13jarige Seth: “Ja, zo’n kunst is dat niet als je maar 5 tafeltjes hebt!” Met zo’n blik van ‘ben ik nou zo slim of….’

Om de plaatselijke dienders in verwarring te brengen, parkeren we de bus voor de komende nacht nu aan de andere kant van de straat, naast het kerkhof. Lekker rustig. De doden zijn moe van de herdenking eerder deze avond, waarvan witte bloemenringen in de invallende duisternis getuigen.

Waarschijnlijk is dit de laatste keer dat we in deze bus slapen, want afgelopen zaterdag hebben we ons jawoord gegeven aan een California Sonora!
Nadat er nog wat dingen worden vernieuwd, omgezet en aangebracht, kunnen we hem, Campercentrum Amersfoort Volente, de 19e mei ophalen.

En als ik het verslag er goed op krijg, dan kunnen jullie hopelijk nog lang meegenieten van dit blog en onze belevenissen met de ‘nieuwe’ buscamper.