Woensdag 27 juni 2018

Regen. We vertrekken vlug omdat we een onverhard wegje af moeten rijden en je weet het hier nooit met de modder. 

We ontbijten bij één van die fantastische parkeerplekken langs de weg, waar vaak een klein  restaurant, motel en/of andere bedrijfjes zijn gevestigd. Word je echt blij van, zeker in de regen.

Daarna hebben we weer veel te maken met werkzaamheden aan de weg. Stoplichten en één rijstrook open, dat werk. Opschieten doet het niet en het blijft regenen. 

Net als de ellende een beetje voorbij lijkt te zijn en we op glad asfalt rijden, gebeurt het: een geluid dat door je botten scheurt, je wil het niet horen! En tegelijkertijd weet je het: dit is waar je bang voor was. De auto stilzetten op de vluchtstrook en kijken naar wat je al had ‘wist’: de linker voorband is totaal aan flarden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Daar sta je dan, in de modder en de scherpe stenen. We komen in eerste instantie niet verder dan 112 bellen. Van daaruit zien we wel verder. Het vervelende is dat 112 alleen Russisch spreekt. 

“We moeten een auto aanhouden”, zegt Ger, dan wil de bestuurde daarvan misschien wel voor ons in het Russisch iets bellen, de ANWB of zo”.

Lijkt een goed plan. Het duurt even, niet iedereen heeft tijd en zin om in de regen en de blub stil te staan. Toch stopt er een man die voor ons aan het bellen gaat en zegt dat over 10 minuten de politie hier zal zijn. Ok…en spasiba! Na vijf minuten zegt Ger: 

“De politie komt echt niet, we moeten weer iemand aanhouden en de auto wat verder van de rijbaan af zetten”. 

De conclusie over de politie vind ik wat voorbarig; Gerda heeft wat minder met wachten dan ik. 

De auto verplaatsen daar heeft ze wel gelijk in. Het verkeer raast vlak langs de auto en de kapotte band zit aan de wegkant. Ik rijd echter iets te ver naar rechts en ze gebaart dat ik wat terug moet sturen. Dat gaat niet meer, het rechter voorwiel slipt al in de modder. Rijplaat er onder en de tweede poging slaagt. 

De tweede aanhoudpoging slaagt en weer gaat iemand voor ons aan het bellen. Het resultaat daarvan is het advies om twee kilometer met de auto te rijden naar een zogenaamd CTO, waar ze ons kunnen helpen. Ik vind het niks. Als ik naar het geheel kijk, denk ik daar moet je niet op rijden, op dat wiel. Dat gaat helemaal kapot. De man beweert dat het kan en een alternatief lijkt er niet. Ja, het reservewiel er onder leggen, maar dat zien we niet zitten. We hebben nu al verschillende keren gezien hoeveel moeite verschillende ervaren mannen hadden met het onder de auto uithalen van dat wiel. Daarvoor moet je de auto eigenlijk opkrikken. Lekker systeem van VW! 

We gaan op pad, knipperend en stapvoets, de kapotte band op de weg, de rechter wielen in de scherpe stenen er naast. Terwijl Ger me er fijntjes aan herinnert dat de eerste man zei dat een CTO zeven kilometer verderop zit in plaats van 2.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Terwijl we zo voortsukkelen (het geluid wil je niet horen!), swingt er ineens een Nissan vóór ons de berm in en een jonge man in blauw uniform stapt uit en komt naar ons toe. 

Ook hij gaat direct aan het bellen, voert meerdere gesprekken, maakt ons in simpel Engels duidelijk dat hij wat gaat regelen en wacht daarna met ons in de regen in de berm. Nu regent het niet echt hard, maar toch!

Na een kwartier stopt er een zwarte auto met twee mannen er in. Ze stappen uit, bekijken onze auto, praten wat met de militair en rijden weg. We begrijpen dat ze hebben gezegd dat de auto erg zwaar is. Wat gaat er nu gebeuren, gaan ze gereedschap halen? We wachten een tijdje. De militair is erg vriendelijk, maar lijkt geen man van veel (Engelse) woorden. Heerlijk, hoeven we niet steeds onderhoudend te zijn. 

De zwarte auto komt terug, hoewel, het is een ander merk en het zijn niet dezelfde mannen die uitstappen. Je hebt er wel wat aan: in een minuut of tien ligt de reserveband onder de auto en de kapotte band er in! En ook van hen krijgen we te horen dat we bij CTO’s moeten zijn voor een nieuwe band. Mogelijk is dat nog vóór Celjabinsk, maar zeker in de stad zelf. 

We zijn uiteraard heel blij en dankbaar en pakken de portemonnaie om af te rekenen. Er is echter geen sprake van dat we mogen betalen. We zijn stomverbaasd. Hoe we ook protesteren en geld pakken, ze weigeren pertinent, terwijl ze naar hun auto’s lopen, nog eens vriendelijk lachen, instappen en wegrijden. Dit maak je niet mee! 

Ook wij vertrekken en besluiten om niet onderweg te zoeken naar CTO’s, maar door te rijden naar de stad. 

Zegt Ger ineens: “Riet, die rijplaten waren zo verschrikkelijk smerig, dat ik ze daar heb laten liggen”. Mij best, we hebben er nog een paar bij ons die nieuwer zijn en beter. 

Bij het binnenrijden van Celjabinsk stoppen we om te vragen naar een CTO. We krijgen een adres met uitleg over de route en komen min of meer per ongeluk bij een ander bedrijf terecht dat banden verkoopt en een autowerkplaats heeft. En er bovendien heel goed uitziet; het had zo op IJburg kunnen staan.

Ze willen en kunnen van alles doen, alleen onze maat banden hebben ze niet. Daarvoor moeten we naar een andere vestiging van hun bedrijf. Garmin accepteert het adres niet, dus het kost wat tijd en moeite voor we het hebben gevonden. Dan komt het goed: voor €120 kopen we twee nieuwe voorbanden en gaat de oorspronkelijke reserveband weer terug op z’n plaats. 

Terwijl we wachten, kunnen we op een tv-scherm alles volgen wat ze in de werkplaats met onze auto doen. Heb ik in Nederland nog nooit gezien.

En als Gerda een man achter de balie vraagt naar een suggestie voor een hotel, gaat hij als een professional aan het werk. Hij zoekt er drie op, inclusief uitgeprinte routebeschrijvingen. Wij bekijken zijn keuzes op internet en komen uit bij Hotel Victoria. 

Ze hebben een aanbieding van 59 dollar voor een ruime tweepersoonskamer, incl. gebruik van wellness, zwembad etc. Daar zijn we geen fan van, ik geef het alleen even aan.

Het hotel maakt waar wat het op internet belooft. Alleen bij het diner loopt niet alles op rolletjes. Sommige bestellingen komen niet, daarom eten we samen Gerda’s gerecht op. Met de rest zal ik jullie niet vermoeien. We wachten niet langer, leggen bij de receptie uit wat er aan de hand is en gaan lekker naar onze kamer, waar het toch ineens een uur vroeger blijkt te zijn dan waar we vandaan komen. Winst!