Vrijdag 10 maart
Hier hebben we steeds op gehoopt; wakker worden onder een wolkenloze hemel. Eindelijk gaat het gebeuren, een zonnige skidag zonder zorgen!
En we hebben ook nog in bed gelezen, ontbeten met omelet en koffie gezet.
Tegen tienen wordt Ger ongeduldig:
“Kom nou joh, we moeten een beetje opschieten, straks is het overal papsneeuw”.
Ik ben bang dat het al zover is, want het dooit nu vast als een gek, maar ze heeft wel gelijk. Stel dat we nog een paar uur van redelijke sneeuw kunnen genieten, is dat mooi meegenomen.
We besluiten om voor de opwarming de afdaling Bleue du Lac te nemen, die we al een paar keer eerder hebben gedaan om daarna weer naar Zwitserland te gaan.
Om bij het eind te beginnen: in Zwitserland zijn we nooit geraakt. Als we uit de lift stappen, waait er een harde wind, die we bij deze blauwe lucht niet hadden bedacht. Op zich niet zo erg, want het belooft een warme dag te worden en wat verkoeling kan geen kwaad.
Alleen deze geprepareerde piste is nu bevroren en aangezien het niet heeft gesneeuwd vannacht, is het één grote lange ijsbaan. Net als alle andere pistes aan deze kant van de berg. Nu komt er door de ski’s en boards die er over heen gaan als regel nog genoeg afschraapsel van sneeuw en ijs op te liggen, om je nog wat grip te geven. Zo niet hier. De wind blaast alle hoop daarop in witte wolken de berg over, het gruis blijft zelfs niet tegen de zijkanten van de piste liggen.
En dan het lawaai van ski’s, maar vooral van boards op dat ijs! Je hoort het achter je dichterbijkomen en je hebt geen idee of die mensen de boel onder controle hebben, hoe hard ze gaan en of ze jou onderuit zullen skiën. Die onzekerheid doet je techniek geen goed.
Ik denk dat we er wel een uur over hebben gedaan om beneden te komen. Veel stilgestaan om te wachten op rustige momenten. Aardig wat mensen zien vallen ook.
Grote stukken van de piste hebben we niet eens echt geskied, maar gerutscht. Of zoals mijn Franse skilerares vroeger riep: “Rapage!”
Halverwege zegt Ger:
“Als we beneden zijn, denk ik dat ik maar naar huis ga en over een paar uur eens kijk hoe het dan is”.
In plaats daarvan kiezen we voor Morzine. Ligt wat lager en meestal heb je er weinig last van wind. Ik heb er wel even behoorlijk de pest over in dat we niet de kant van Chatel op gaan. Daar had ik veel zin in, maar Ger heeft gelijk als ze zegt dat de kans op ijspistes daar groter is. En één ding is zeker: zo’n risico willen we niet meer nemen.
In de lift zitten we samen met 2 mannen, die ook gevlucht zijn voor het ijs. We zijn niet de enigen. Aan de andere kant moeten we onder ogen zien, dat er een behoorlijk aantal mensen is dat met weinig moeite over het ijs skiet. Ik troost me met de gedachte dat dat vast mensen zijn die met skiën zijn opgevoed. Er zijn veel gezinnen met jonge kinderen op de piste, de hele dag door. Die kinderen zitten dus niet op skiles, maar leren het gewoon al doende, van hun ouders. Vandaag zagen we een hummel, die zeker weten nog geen drie was, met een fopspeen in de mond naar beneden gaan!
Al met al is het even slikken. Toen we vanochtend uit het raam keken, dachten we: ‘dit wordt de mooiste skidag van de week’! Nou, tot nu toe is het de slechtste.
Morzine brengt ons, vooral mij, wat tot rust en terug in Avoriaz gaan we alsnog richting Chatel. De toestand van de pistes daar valt mee. Okay, hier en daar ijzige stukken, maar we doen nog een paar mooie afdalingen. Tot slot weer nog even Morzine en dan houden we het voor gezine.
Ski’s terugbrengen en even checken bij de receptie of we morgen niet nog eens met al onze bagage door de sneeuw bergop moeten lopen. Ze beloven beterschap.
Terugkijkend op deze dag zijn we tevreden. De slechtste dag was het niet. Het is alleen dat onze verwachtingen iets te hoog gespannen waren.
Minder tevreden dan voorgaande jaren zijn we over Bizz Travel. Toen Ger vanavond alvast wat vuilnis wilde gaan weggooien, deed de lift het alweer niet.
Verder is er in deze studio geen kluisje, terwijl in de Algemene Voorwaarden staat dat ze niet aansprakelijk zijn voor diefstal van spullen uit je woonruimte. Dus we lieten elke dag met lichte ongerustheid o.a. de iPad en laptop thuis. Het is goed gegaan.
Vogel van de dag: hoog in een dennenboom of spar zag en hoorde ik twee vogels. Van grote afstand, tussen de takken, absoluut niet te herkennen. Als ze een straal zonlicht vingen, dacht ik felle kleuren te zien, rood met name. Je hebt er dus niks aan. Nu is dat met vogels meestal het geval. Ze zitten achter een blad, ze vliegen net weg, ze zitten met hun kont naar je toe etc.
Menu van de dag: diepvrieskabeljauw van de Carrefour met Nederlandse tekst op de verpakking, pasta met kappertjes en Parmezaanse kaas, broccoli met knoflook.
Dit was dan voorlopig het laatste blog vanuit Avoriaz. Over de terugreis schrijf ik vast nog een verslag, alleen publicatie moet wachten tot we thuis zijn.
Gelukkig, nog een mooie skidag en de foto’s liegen er niet om, prachtig.
De broek is super gaaf, moeten jullie koesteren.
Goede terugreis.
Ja, die broek wordt hoe langer hoe meer ‘waard’! Intussen zonder ellende weer thuis! Liefs.
Goede terugreis lieve dames!
Dank je wel! Intussen weer aan de kade. Lieve groet.
Fijn dat jullie heel huids zijn thuis gekomen. Petje af dat jullie dit ieder jaar doen.
Hier is het nog steeds rond 30 graden. Van nacht voor het eerst sinds weken wat regen gehad zodat het buiten erg ‘balmy’ is.
Kijk uit naar jullie trip naar Iran.
xx
Ja Ruud, in training blijven! Hoewel ik niet zo’n hittefan ben, zou ik, als ik naar buiten kijk, bijna liever 30Celcius hebben! En …. verslagen vanuit Iran… Deo Volente!