Donderdag 24 maart 2022

Niet echt koud gehad vannacht met de fleecetrui. De buitentemperatuur leek ook iets hoger dan gisternacht, voor wat het waard is. 

Eén van de vervelendste dingen die kunnen gebeuren op een camping is een vol washok; gezellig met z’n allen tanden poetsen, föhnen enzovoort. Nu is het hier vlug vol, want de ruimte is klein met twee wasbakken naast elkaar verzonken in een soort aanrecht. Nog voor ik binnen ben, golft er stevige muziek naar buiten en wie staat daar aan één van de twee wasbakken? De buurvrouw. Ze heeft lekker warm gedoucht; de vrij kleine ruimte hangt vol stoom en de muziek klinkt uit haar nog openstaande doucheruimte. Mijn groet wordt niet beantwoord.
Links van haar wasbak, ook op ‘mijn’ stuk, staan minstens tien potjes, bussen en flacons met artikelen die beloven dat je er mooier van wordt. Eén troost voor mij: ik weet zeker dat dat met zo’n pafferig, chagrijnig hoofd niet gaat lukken. In de ruimte die ze voor mij overlaat, maak ik me zo smal mogelijk, doe waarvoor ik ben gekomen en dan wegwezen. Op mijn niet gemeende ‘prettige dag’ krijg ik een vage mompel terug.

Vandaag gaan we langs de waddenkant van het eiland de vogelstand controleren. Maar eerst naar die fantastische Jumbo in Den Burg voor vier boodschappen. Je kan er maar om verlegen zitten.
Ik verheug me een beetje op de man achter de kassa, een speciaal tiep. Gisteren heeft hij ons de weg naar de slijter uitgelegd en ik heb bedacht dat ik tegen hem ga zeggen dat we die goed hebben gevonden. Kijken hoe hij reageert. Na mijn opmerking klaart zijn gezicht helemaal op: “Wat hebben jullie gekocht?”
“Een heerlijke, beetje speciale likeur”, zeg ik en als hij wil weten welke: “Chartreuse, een Frans merk”. Na nog wat heen en weer gepraat, vertelt hij vol verve hoe hij jaren geleden op aanraden van een cafébaas eens een dure, maar verrukkelijke cognac heeft gedronken, die veel zachter smaakte dan andere cognacs. Net als gisteren verandert hij tijdens zo’n gesprekje van een te dikke, onaantrekkelijke, kalende dertiger zonder mimiek en in zichzelf gekeerd, in een stralende, beweeglijke man, die in z’n enthousiasme de klanten, die na ons in de rij staan, gewoon wat langer laat wachten. De jonge vrouw die na ons komt, vindt het niet erg en geniet duidelijk mee van het gesprek. Kijk, zo maken wij nou vrienden op Texel 😉

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Onze controle begint bij de vissershaven in Oudeschild. Er liggen maar een paar boten, de rest zal  op zee zijn. Voor de plezierjachten is verderop een aparte haven. Bij de vele houten hokjes, die Gerda abusievelijk aanziet voor haringtentjes, zijn tickets te koop voor allerlei toeristische uitstapjes: zeehonden kijken, garnalenvissen enzovoort. De firma’s hebben namen als Anna, De Vrijheid en Het Sop. Het ziet er allemaal welvarend uit, maar het is zo keurig opgeknapt, zo ‘nieuw’ en helemaal beantwoordend aan de heersende toeristische normen, dat het ondanks de vele restaurants en het komen en gaan van al het volk, op ons een doodse indruk maakt.
Nadat Gerda nog een tankje campinggas heeft gescoord voor in de auto, volgen we de kust in noordelijke richting.

Links van de weg langs de waddendijk liggen vele ondiepe plassen waarin en waarbij het wemelt van de vogels. Het eerste wat we zien is een indrukwekkende vlucht ganzen die massaal naast de weg op het water landt. Voor we stilstaan, is Gerda al buiten met de kijker en meldt: rotganzen. Vogels van de dag.
Daarna rijst de vraag: wat voor rotganzen? ‘Gewone’ rotganzen, zwarte rotganzen of witbuikrotganzen. Zoals het dikwijls gaat bij vogels is het verschil niet zo simpel te zien. Ten eerste omdat de verschillen vaak miniem zijn, ten tweede omdat je te maken hebt met juvenielen en adulten, winter- en zomerkleden, mannen en vrouwen en wie weet: transvogels. Eén ding is zeker: ze zijn mooi.

Hetzelfde doet zich voor bij de zwartkopmeeuwen, die Ger denkt (hoopt?) te zien. Zoek het verschil maar eens met de kokmeeuw, ik geef het je te doen. Goed, ik zal jullie een beetje helpen: één van de verschillen is dat de zwartkopmeeuw een iets stijvere vleugelslag heeft! Mij ben je dan kwijt. In de orde van: zet twee harken naast elkaar en vraag dan welke is de stijve?
Een greep uit de rest van het assortiment: lepelaar, kluten, tureluur, wintertaling.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een eindje verderop bij gemaal Dijkmanshuizen zien we eidereenden in zee zwemmen en op de dijkhelling trippelt een zielige meeuw met een duidelijk kapotte vleugel, die nooit meer gaat goedkomen. Onderaan, op het basalt, staat een andere meeuw geduldig toe te kijken en, zo lijkt het, te wachten tot het gewonde dier gaat vliegen. Beetje treurig om aan te zien en te bedenken dat die met de geknakte vleugel waarschijnlijk de hongerdood wacht. 

Terug bij de auto vertelt een vogelend echtpaar dat ze op jacht zijn naar de grote stern; zwarte kuif, rode snavel. Geen wonder dat ze’m niet vinden, want volgens ons boekje heeft het dier een zwarte snavel. En ze raken Gerda’s gevoelige, blauwe plek als ze zeggen dat ze bij de  Oostvaardersplassen de blauwborst hebben gezien.
Dus als Gerda wat verderop rietstengels ziet, stoppen we in de hoop dat het vogeltje intussen Texel heeft bereikt. Bovendien staat er een monument dat ik wil fotograferen en een bank waar een vrouw op zit, die ik niet wil fotograferen.
Je gelooft het niet: terwijl ik nog in de auto zit, hoor ik haar aan Gerda vragen of ze een foto van haar wil maken met haar eigen mobiel. “Want”, zo zegt ze, “u heeft vast oog voor detail”, doelend  op de verrekijker van Ger. Als er een stuk of drie foto’s zijn gemaakt, vanuit verschillende hoeken, blijkt dat dit slechts de aanzet was tot een kwartier durende monoloog van het mens. Ze is gestoord, een narcist, heeft een supergroot ego of van alles wat.
Ik blijf in de auto omdat ik hier niet bij betrokken wil worden of op een botte manier haar ‘gesprek’ met Gerda verstoren. Zelfs als Ger zegt dat ze nu weer verder wil gaan met vogels kijken, houdt ze niet op.

Het monument dat ik wil fotograferen en waar ze ook veel over praat, is een propeller van een verongelukte Lancaster uit WOII. Verder over hoe en waar ze woont, haar familie, afkomst en de complete geschiedenis van Texel en nog veel meer. Ik zeg niks meer over haar, want nu moet ik met de billen bloot; ik raak van zoiets compleet van slag. Ik blokkeer of zo, in elk geval kan ik er helemaal niet mee omgaan, niet als het me overvalt. Eén ding weet ik zeker: ik wil een foto van de propeller.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op veilige afstand staan we stil zodat ik een beetje tot mezelf kan komen en we ook kunnen zien of ze al weggaat, zodat we terug kunnen rijden om de foto te maken. Ze blijft zitten. Na een poosje zeg ik tegen Ger: “Ik lijk wel gek om mijn plan zo te laten verstoren door dat mens. We keren nu om, ik maak de foto en als ze tegen me begint te praten dan zeg ik dat ik geen zin heb in een gesprek”. Dat doen we. Zodra ik uit de auto kom zegt ze: “Ik heb de foto aan mijn zoon gestuurd hoor”. Ik reageer niet en maak de foto. Nu pas kijkt ze echt naar me: “O, dit is de andere mevrouw!” Ik blijf haar negeren. Terwijl ik terugloop naar de auto roept ze me na: “Wilt u tegen uw vriendin zeggen dat ik de foto naar mijn zoon heb gestuurd?” Ik blijf stil.
Tijdens het wegrijden, gebaart ze naar Gerda, die haar portierraam opent en ik hoor haar schreeuwen: “Ik heb de foto naar mijn zoon gestuurd!”, waarop ze een duimpje krijgt van Ger.

Op weg naar Boer Lap maken we nog een stop bij De Kaap, een baken voor de scheepvaart en we kijken bij de Prins Hendrikzeedijk, een mooi aangelegd verdedigingswerk tegen de dreiging van de zee. 

Tegen vijven draaien we het chaotische erf op, dat nog steeds door niemand anders is ontdekt. Wat een rust… De kat van de familie struint lekker rond tussen het struikgewas en het riet en praat niet tegen ons. Wel bijzonder: een zwarte Lapjeskat!