Zondag 23 oktober 2016

Het was te doen vannacht qua geluid met het dak open en de klep dicht. De ‘gewone’ trein maakt een acceptabel geluid. En de TGV, zoals we hem noemen, heeft waarschijnlijk vannacht niet gereden, want als we die horen aankomen, duwen we direct onze oren dicht. Wat een pokkeherrie maakt dat ding! En alle auto’s die van onze parkeerplaats vertrokken zijn? Daar hebben we niks van gehoord!
Naast alle cultuur hebben we ook natuur, die zich dit keer erg rustig houdt; we staan onder mooie grote pijnbomen en achter ons groeien granaat- en sinaasappels. Dat geeft toch weer even een ander beeld.
De hotelmannen blijven nieuwsgierig en observeren ons terwijl ze buiten een sigaretje roken of omgekeerd. Wat is er eerst?

Het is bewolkt, erger: het begint zachtjes te regenen. Nog erger: het houdt op met zachtjes regenen. Dit laatste was een standaard grapje van mijn vader wanneer lichte regen overging in een serieuze bui. Het blijft zeker een paar uur onafgebroken plenzen.

Italië en zijn monumenten..

In Paola willen we even internetten. “Want dat is een grote plaats”‘ zegt Ger, “en daar hebben ze langs de boulevard ongetwijfeld bars waar we terecht kunnen”.
Helaas, we nemen een verkeerde afslag en komen terecht in de nauwe steegjes, die er op foto’s zo schilderachtig uitzien, maar waar je met de bus uit moet blijven. Je kent het vast wel, hoge stoepen voor de huizen aan de éne kant en op z’n Italiaans geparkeerde auto’s aan de andere. En natuurlijk gaat het altijd wel, we hebben nog nooit in z’n achteruit terug moeten rijden, maar ‘t is millimeterwerk. Op één punt echter, houdt het op en begrijpt zelfs een Italiaanse man spontaan dat hij zijn auto zal moeten verplaatsen.

Diamante doet zijn naam eer aan; het ligt te stralen in de zon, die dan weer volop schijnt. Dat rijdt een stuk prettiger. Want als al die putten, scheuren en andere oneffenheden vol water staan, is het moeilijk inschatten hoe diep en groot ze zijn. En we kunnen de mooie bergen rechts van ons weer zien.
Na Scalea zoeken we de afslag naar Praia a Mare, op de kaart mooi gelegen. Het is een gouden greep. Er is heel veel ruimte, plek zat om te staan. Direct voor het strand ligt een rotsachtig eiland en het uitzicht op de noordelijker gelegen bergen is fantastisch!

Zicht op Praia a Mare

Praia a Plas

Dit wordt een ‘sigarenmomentje’ voor Gerda; stoel naar buiten, biertje er bij en gaan! Jammer dat het de laatste sigaar uit de doos is.
Opvallend dat er hier weer een paar campers staan. Ja, van die witte. We zien al zeker een week niet of nauwelijks campers rijden. Af en toe komen we een Italiaan tegen en sporadisch een Duitser. Hier staan drie Duitsers, maar, zoals ik zei, het is zo groot, dat we lekker ergens alleen kunnen staan.

Menu van de dag: de pasta met radicchio etc. Af en toe móet ik het eten, zoveel rode sla is hier te koop!

Vogel van de dag: tapuit.

Het moest een keer gebeuren: het gas is op. Precies op het moment dat het koken klaar was. Veel beter kon het niet. Na het eten heeft Ger voor het eerst in deze bus, op professionele wijze, de nieuwe gasfles aangesloten. Groots!
We hebben trouwens nog nooit zo lang met één fles gedaan: zes weken!