Woensdag 24 mei 2023
Het wordt warmer. Voor het eerst doen we ‘s ochtends alle ritsen van de daktent open om zoveel mogelijk wind (!) te vangen. Het moet niet gekker worden! We staan blijkbaar aan een druk gedeelte van de Camino de Santiago, want de pelgrims trekken bijna in file voorbij.
En dan blijven er de automobilisten met gedrag, waar je van denkt…hoezo dan? Vanochtend is het een jonge vrouw in een kleine maat BMW. Ze zet de auto neer, opent het portierraampje, klapt haar stoel naar achteren en gaat gestrekt, voet uit het raam. Ze is eerste die parkeert vandaag. Ze staat, nou ja..ligt nog maar net of er komt een man alleen in een auto aangereden, die op dit grote lege parkeerterrein zijn auto aansluitend aan de hare parkeert. En onder het motto van ‘a dirty mind is a joy forever’ vraag ik me af of dit toeval is. We hebben tenslotte op dat gebied vreemde dingen meegemaakt tijdens onze reizen met de bus. In dit geval is er niks aan de hand. Jammer voor mijn verhaal.
Gerda heeft de route ingetikt naar het Museum Serralves in Porto, maar die gaat niet over rozen. Wel over alleen maar kinderkopjes, na een tijdje hebben we allebei het Paris-Roubaixgevoel. Daarbij komt dat we ons kronkelend door allerlei vage dorpen moeten wringen, waar we soms alleen met de spiegels ingeklapt doorheen komen. Vooral Gerda is het spuugzat en ergens in een éénrichtingstraat zegt ze: “Ik hou er nu mee op, ik keer hier om en ga zelf m’n route wel zoeken naar het asfalt van de A28!” Een Portugees, die haar manoeuvre aanziet, wil haar nog stoppen, door te gebaren dat ze tegen de richting in dreigt te gaan, maar dan kent ie Ger nog niet. Het is maar een paar honderd meter, moet kunnen.
Even later staan we achter een bedrijfsbusje dat midden in een smalle straat heeft geparkeerd. Samen met de volgers, die we hebben, claxonneren we de boosdoener naar buiten. Ik bedenk ineens dat ik in Nederland bijna een bekeuring kreeg toen ik even de claxon aanraakte omdat een automobilist niet zag dat het stoplicht al even op groen stond.
Er zijn nogal wat Lidl supermarkten in Portugal en met Pinksteren in gedachten denken we dat het een goed plan is om nu voor 3 dagen boodschappen te doen en dat a.s. zaterdag te herhalen. Voor 4 dagen of meer hebben we geen opslagcapaciteit genoeg in de auto.
Dan het laatste traject naar het museum. Dat gaat vlot, alleen het parkeren minder. Rijden, rijden en uiteindelijk parkeren we in een wijk waar niet zo’n fijne sfeer hangt. Er zijn een paar mannen die toekijken en ik denk ‘mag het maar goed gaan’. Alle kostbare dingen mee, de gordijntjes dicht en Maps op de loopstand.
Dat we naar dit museum willen, komt door het feit dat we op internet foto’s zagen van een mooie roze Art Deco Villa. Volgens de informatie heeft die te maken met het museum voor moderne kunst, dat Serralves heet. En dat alles ligt in een park, dat de moeite waard is.
Na twintig minuten heuvelopwaarts horen we aan de kassa dat de roze villa dicht is. Shit happens. Vervolgens storten we ons op de exposities in Serralves.
Letterlijk de meeste ruimte komt toe aan kunstenares Carla Filipe. Er is veel over haar en haar werk te lezen in uitgebreide folders, maar in de zalen zelf, waar de kunstwerken hangen en ook liggen in vitrines, is geen informatie voorhanden. De voorstellingen bestaan uit beeld, maar daarbij vooral ook uit heel veel tekst, waarvan de woorden op ongebruikelijk wijze zijn afgebroken of anderszins lastig te begrijpen zijn. Kortom, bijna elk werk is een soort puzzel en voor mij op dit moment teveel. Ik wil ‘gewoon’ genieten van dingen die ik zie of me erover verbazen en verder even niks. Dat doe ik door de afbeeldingen die ik mooi vind tot me te nemen en niet na te denken. Let wel, dit zegt veel van mij en is beslist geen kritiek op wat Carla Filipe heeft gemaakt en bedoeld.
Verder is er werk te zien van Allora & Calzadilla. En er is aandacht voor de collectie van de Banco Privado Português. En hoe dat precies zit, is me ook teveel. Zelfs één van de suppoosten raakt helemaal in verwarring als ik hem vraag of de zaal waarin we nu zijn nummer 2D is, zo onduidelijk is de informatie. Hij heeft geen idee, wat hij mogelijk heel vervelend vindt en lult misschien daarom door over dingen waar ik helemaal niet naar vraag. Ik bedoel maar, ik ben niet de enige, die hier in verwarring geraakt.
Terwijl we teruglopen naar de auto komen we langs de gesloten hekken van de roze Villa, waar we een glimp van opvangen.
We zoeken op Park4Night of er ergens onder Porto iets aantrekkelijks is bij de kust. Valt tegen. We kiezen een locatie, die er positief uitspringt en gaan op pad. Lang verhaal kort, alles wat we bekijken, is niet leuk. Op den duur zetten we de app uit en gaan zelf zoeken. We eindigen met 2 opties, vlak bij elkaar en allebei aan het eind van een doodlopende straat.
Een man die met zijn auto bezig is, vragen we of we er zouden mogen staan, want er zijn huizen in de buurt, hoewel vele daarvan nu nog onbewoond zijn. Hij zegt dat we van beide opties gebruik kunnen maken, maar raadt ons de plek aan waar we nu staan, als zijnde de meest rustige. Het duurde even voor we er konden parkeren omdat het vol was.
Het is een stukje asfalt bij het Centro de Educação Ambiental das Ribeiras de Gaia. Achter de auto loopt een beekje dat ons scheidt van de plaatselijke golfbaan. Een vrouw die bij het Centro werkt, vindt het goed dat we hier staan, maar het lijkt mij prettig en nuttig dat ook de buurman niet de politie gaat bellen omdat hij ervan baalt dat we hier overnachten. Via een man die bij hem op bezoek gaat, krijgen we zijn toestemming en hij komt even later hoogstpersoonlijk naar ons toe om te zeggen dat we net zo lang kunnen blijven staan als we willen en mochten we ergens gebrek aan hebben – eten, bier, wat dan ook – dan kunnen we gewoon even aanbellen en zal hij ons graag helpen. Hoe vind je die? Hij verontschuldigt zich zelfs voor het feit dat zijn honden blaffen en zegt dat hij hen naar binnen zal doen.
Menu van de dag: verse tonijn, roerbak ui, knoflook, spitskool, courgette, sojasaus.
Vogel van de dag: ekster, hier in een boom. Word je blij van.
O, dat doet me weer even denken aan het museum: bij alle exposities hoorde geluid, maar heel indringend en storend geluid, dat niet ophield.
Hopelijk blijft het hier vannacht rustig.
The first image on the photo titled ‘weet niet wie’ reminds me of a slaughtered cow or pig at the butcher’s. Really had to focus on that!
Great that the weather is improving.
Haha! Ja ik snap het. Intussen wordt het weer minder…