Woensdag 12 maart 2025

Acht uur, bewolkt, 14°.

Behalve over de handdoeken heb ik ook nog wat te mopperen over de douche en de badkamer. Als de douchekop ophangt kan hij alleen naar links of rechts worden gedraaid, maar niet verder naar beneden gericht. Je ziet het al op de foto: als je een beetje behoorlijke stralen wil, dan spuit het water op de tegenoverliggende muur. Je moet daarom vlak bij die muur allerlei capriolen uithalen om water op de gewenste plekken van je lijf op te vangen. Irritant! Het alternatief is een slappe straal die dan wèl ongeveer in het midden van de doucheruimte neerkomt. Voorts is de doucheruimte half open, zodat er behoorlijk wat water de droge ruimte in spat. En omdat er geen drempeltje is, moet een opgerolde baddoek verhinderen dat er douchewater de droge ruimte inloopt. Gevolg: voor de wastafel is het ook altijd nat. Zo dus.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We besluiten om vandaag op purperkoetjacht te gaan en vertrekken in de regen. Dé plek om dit dier te zien, is volgens vogelsites Quinta do Lago, net ten westen van Faro. We komen er niet goed achter of het een ‘gewoon’ dorp is of een natuurgebied of beide. Het blijkt van alles wat te zijn, waarbij de hoofdmoot golf is! Ik heb niet overal op gelet, want we waren druk bezig om bij de juiste meren, lagunes etc. te komen. Maar ook zonder op te letten zie je overal om je heen greens liggen. Zo heten die toch hè? Hoe lang je ook rondrijdt het houdt niet op om over de miljoenenpanden, die over het gebied zijn uitgestrooid maar te zwijgen. Wassenaar is er kinderspel bij, ik overdrijf niet. 

Het lokt interessante discussies tussen ons uit: “Er zijn hier geen stoepen”, zegt Ger. Mijn antwoord: “Rijken lopen niet”. 

Een meer waarbij een restaurant ligt met van die waterfietsen in de vorm van zwanen, slaan we over, er is geen levende vogel te bespeuren. Uiteindelijk komen we terecht bij een lagune, die tussen het vasteland en een lang smal eiland ligt, meer een duinenrij zo te zien. Dit alles is onderdeel van het natuurreservaat Ria Formosa. Er loopt een mooi wandelpad langs en verderop ligt een lange houten brug, die naar de overkant leidt. Nou, dat nodigt uit tot een mooie wandeling. Het is bewolkt, droog en bijna windstil.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Er lopen en fietsen slechts enkele mensen, vogels zien we iets meer, maar nog niet zoveel als we hadden gehoopt. De eerste exemplaren die we zien zijn kluten, wintertalingen, kleine zwartkop en een overvliegende hop. Dankzij een app van Gerda komen we achter de namen van bloeiende planten, zoals wisselbloem, Kaapse klaverzuring en woestijnhyacint, ons tot nu toe onbekend. 

Natuurlijk gaan we de brug over en dat achter de duinenrij de zee ligt, verrast ons niet; de branding was van een afstand te horen. Restaurant Gigi, dat bij de duinovergang ligt, is dicht. 

Intussen is het half twee en omdat de hamburgerschrik er nog steeds in zit, besluiten we terug naar de auto te gaan om in de plaats Almancil een restaurant op te zoeken. Bovendien begint het net te regenen. Gelukkig waait het niet zodat de paraplu uit de rugzak kan.

Het wordt ‘Aroma-bom sabor’ direct bij de ingang van het dorp. Hoewel het er wat cafetaria-achtig uitziet, kunnen we kiezen uit drie dagmenu’s: Portugese gehaktballetjes met aardappelpuree en groente, een gerecht met varkensvlees en eentje met inktvis. We kiezen voor het eerste.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gerda eet met smaak, ik vind het gehakt niet zo lekker als ik had gehoopt; te veel broodkruim of zo erin denk ik. Maar met extra groente komt het allemaal goed. 

Het is droog geworden en omdat we nog niet genoeg gezien hebben van de lagune en de vogels gaan we terug. We parkeren nu op een andere plek en lopen nog een heel eind op het pad langs de lagune. Op een gegeven moment zie ik dat Gerda iets bijzonders in de kijker heeft en ze wenkt om mij er ook naar te laten kijken. Tja op het eerste gezicht zou je denken een merel of een kauw…maar waardoor deze mogelijkheden direct afvallen is het feit dat deze donkere vogel een ronde witte vlek in zijn nek heeft, goed te zien, want hij zit met zijn rug naar ons toe. De forse snavel lijkt oranje en hij heeft een vorkstaart. Dat wordt vanavond zoeken op internet. 

Niet lang erna komt de tweede verrassing: in de lagune ziet ze een trap! De vraag hierbij is wat voor trap? Een kleine of een grote? In elk geval is het geen keukentrap (haha) en ze houdt het op een grote: vogel van de dag.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Teruglopend naar de parkeerplaats zien we nog een groepje blauwe eksters, een echtpaar gele kwikstaart en natuurlijk de ‘gewone’ vogels waaronder zilverreigers en zwaluwen. Jammer dat we zonder purperkoet naar huis moeten, maar we zijn nog niet weg. 

Vanavond thuis ziet Gerda bevestigd dat de trap een vrouwtje grote trap was. Aan onze deskundige Barry, die thuis op haar post zit, hebben we advies gevraagd m.b.t. de onbekende donkere vogel. Ze is er druk mee bezig dus…nog even afwachten. Als je hem niet zelf hebt gezien, is het uiteraard extra lastig om er iets zinnigs over te zeggen. 

Wij zelf zien een vogel op internet die eraan doet denken: de roodsnavelbuffelwever! Hoe krijg je de naam verzonnen, alleen ècht rood was de snavel die wij zagen niet en deze buffelwever heeft meer witte vlekken dan ‘onze’ vogel en ook niet eentje in zijn nek denken we. 

We gaan er een nachtje over slapen.
Tot morgen!
Wel weer een soort uitsmijter toch?