Donderdag 23 mei 2024

Je gelooft niet wat een kolereherrie wij gisteravond om ons heen hadden. Behalve harde muziek uit de horecatentjes aan de overkant van de aangrenzende waterplas, kwamen er zeker 5 keer per minuut auto’s langs, waaruit oorverdovende muziek klonk, Turks….Oosters in elk geval. Zo hard dat ik me afvroeg hoe ze dat in godsnaam (sorry Allah) voor elkaar kregen vanuit een gewone personenauto. Het leek wel of er luidsprekers op het dak stonden. Op den duur hield ik even m’n oren dicht als ik er weer één hoorde aankomen; het werd te veel. Voeg daarbij een kwetterend koor van pratende mensen en blèrende kinderen. Tussendoor komt er nog een brommend en sissend gemeentevoertuig langs met twee slangen in de achterbak, waaruit een soort nevel de lucht in wordt gespoten. Raadselachtig. Daarna is het een poosje niet helder meer buiten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gerda gaat de blauwogige caféman bedanken voor zijn bijdrage in het gedoe rondom onze veiligheid vannacht en we hadden het er samen over of het passend, of juist helemaal niet, zou zijn om hem een leuke fooi te geven. Ze waagt het erop en ik zeg: “Dan vraag je hem toch of hij daarvoor iets wil aannemen, dan kan hij ook weigeren”. Nou…de éne bijdrage is de andere waard: hij neemt het geld graag aan. 

Vanaf half 11 zijn er nog wel de auto’s, maar minder frequent en bij het café aan de overkant lijkt het wat stiller. De politie is al twee keer met knipperlicht langsgereden. 

Vanochtend half 6: auto komt direct naast ons staan, kleng kleng… één of ander machien begint na een stuk of tien keer starten, ploffend te lopen en daarna flink te loeien. Bladblazer! Beter gezegd: afvalblazer. Alles wat het volk gisteren uit de handen liet vallen, blaast hij bij elkaar. Om een uur of zeven komen er twee sproeiauto’s met slangen, net als die éne van gisteren. De eerste sproeit op de kruinen van de bomen, de tweede richt zich op de boomstammen. Water is het in elk geval niet!…. Er komen hoe langer hoe meer werkmannen bij het huisje hier, allemaal in de weer met het schoonmaken en onderhouden van het park.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gerda probeert Zahide te bellen, die ons gisteren haar nummer gaf voor in geval van nood, om te zeggen dat het heel goed ging vannacht en haar nogmaals te bedanken. Het is maar goed, dat we haar niet nodig hadden, want het lijkt of het nummer niet klopt. Ook de vriend van Ger met de blauwe ogen krijgt het niet voor elkaar. Wel zorgt hij ervoor dat er via een ander nummer een Duitssprekende man aan de lijn komt, die Gerda belooft om de boodschap aan Zahide door te geven. Tussen dit alles door komt ineens één van de werkmannen naar Gerda toe met zijn telefoon. Ze luistert en hoort een man in het Nederlands vragen hoe hij haar kan helpen. Hoe kan dit…en we hoeven helemaal niet geholpen te worden! 

Ook tussendoor krijgen we tot drie keer toe thee aangeboden van de werklui, waarvoor we vriendelijk doch beslist bedanken. 

Eerst boodschappen doen in Elbistan. Bij de eerste supermarkt zijn we gauw klaar: er is niks van onze gading. De tweede, een Migros, overtreft de verwachtingen. Blij rijden we de stad uit, weer langs vele ‘noodwoningen’, zeg maar containerwoningen. We zien dat Afad ermee van doen heeft. Andere armoedige woningen hebben golfplaten daken en er loopt een meisje van een jaar of 8 op  straat te bedelen in plaats van op school te zitten. Het maakt ons treurig, maar hoe zal zij zich voelen?! 

We genieten van het landschap, het graan is al geel, komt vast omdat het hier warmer is dan waar we waren. Het is nu 28° en in de verte ligt de Nurhak Dagi, 3081 m. hoog. 

In Adiyaman rijden we langs opvallend veel beschadigde (appartementen)gebouwen en hopen puin. Het kan niet anders of dit is aardbevingsschade. Eng om te zien hoe sommige kapotte gebouwen weer worden opgeknapt: je denk echt die storten over een poosje alsnog in. 

Hier ook weer erg veel containerwoningen en Afad, evenals verderop in Kahta. We nemen aan dat daar dus mensen wonen, die dakloos zijn geworden. Dit is pas echt de hel op aarde.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Einddoel Nemrut Dagi, waarvan ik via internet wat wijzer probeer te worden. Moeilijk. Ik kom er niet achter of Nemrut ook een soort dorp is of alleen een berg. Er staat wel een witte stip op de kaart, maar alle richtingborden zijn bruin en die kleur wijst op een bezienswaardigheid. 

Wat ik lees, gaat alleen over een grote parkeerplaats beneden, waar je zonder problemen kan overnachten. Ja…de bewaker vraagt om geld en/of alcohol, eten in het restaurant is veel te duur voor de kwaliteit ervan, er is zwendel met tickets. Verder schijn je de bezienswaardigheden op de berg bij zonsopgang of bij zonsondergang te moeten bekijken: in beide tijdstippen heb ik geen zin. Gerda ook niet echt geloof ik. Verder lijkt het, ik kan het niet bewijzen, alsof de mensen hier (en dat zijn meestal mannen) zich tegenover twee vrouwen meer denken te kunnen permitteren dan tegenover een echtpaar. 

Verder de berg op ligt nog een kleinere parkeerplaats, van waaruit je niet drie kilometers de berg op hoeft te lopen, maar enkele honderden meters. We gaan het zien.

Als we bij het ‘dorp’ ( meer een kruispunt) Nemrut komen, geven we de gedachte aan een camping direct op: die is er niet. Twintig kilometers verderop ligt die grote parkeerplaats dus: gaan! De weg blijft gelukkig vrij goed. Ineens…een oud bord ‘camping’, verder geen info. Rijden rijden….hoezo camping…tot: pijl naar links: camping. Een privéhuis, waar ze een paar kamers verhuren, een stukje grind hebben voor enkele campers en in de serre eten serveren. Een leuke jongeman verwelkomt ons. De enige andere gast is een immens grote Nederlandse bus! Erin leuke mensen, die….wèl naar Georgië gaan. Au! Dat doet even pijn. Hij heeft o.a. contact met mensen die nu in Georgië zijn, die zeggen dat je alleen Tbilisi moet mijden en dat het verder in het land rustig is. 

Geef mij maar een borrel! 

Menu van de dag: groene asperges met gamba’s, knoflook en misschien verzin ik nog wat erbij.

Vogels van de dag: bonte kraai en gekraagde roodstaart. 

Wat is het hier rustig met een prachtig uitzicht, wat zullen we slapen!

We weten niet eens hoe de camping heet…. Camping is trouwens een heel groot woord voor dit kneuterige gedoe. 

Ik zie de koeien rustig huiswaarts lopen over de weg, geleid door een jonge koeienwachter.
Gereden kilometers: 244