Donderdag 28 februari 2019

Na het ontbijt, waarbij de ananas vervangen is door meloen, spreken we Karin aan op haar poging van gisteravond om onze kamer binnen te komen. Haar uitleg is als volgt: 

Ze doet elke middag een ronde langs alle kamers en zet dan ramen en of deuren open. Want met de zon er op wordt het veel te warm. Na 10 minuten herhaalt ze de ronde om alles weer te sluiten. 

Nou, de schoonmaakster is zeker 10 minuten bezig met elke kamer en wij zien dat ze dan alles open heeft. Daar is de middagronde dus niet voor nodig. Bovendien wordt onze kamer niet te warm van de zon, omdat die hier aan de noordkant niet schijnt. We zeggen dat wij het een onveilig gevoel vinden dat tijdens onze afwezigheid de deur openstaat. Vanaf de balkons naast ons kunnen mensen de kamer in.

Grote verontwaardiging: het is onmogelijk dat dat hier gebeurt. In de vijftig jaar dat het hotel bestaat, is er nog nooit wat gestolen! Niemand komt er in en de voordeur is altijd op slot. Als we zeggen dat we wel eens bestolen zijn door andere gasten, wordt ze even onzeker. Daar had ze niet aan gedacht. Ze herstelt zich direct en begint weer te betogen dat het niet bestaat en dat er hier in Zuid-Tirol niet wordt gestolen! Het berghoofd valt haar uiteraard bij. Ik denk, als er niet gestolen wordt waarom zou je je voordeur dan op slot doen? We houden vol dat het normaal is om een hotelkamer afgesloten te houden als de gasten uit zijn. Uiteindelijk zegt ze toe onze kamer over te zullen slaan bij haar ronde. En nog wat, als wij op onze kamer zijn, zetten we regelmatig de deur even open, daar hebben we haar niet voor nodig. Op de laatste opmerking reageert ze met te zeggen dat Italianen nooit luchten. 

“Waarom klopt u niet op de deur voor u binnen probeert te komen?”, wil ik weten. 

“Soms klop ik, soms niet”, is haar antwoord. “Ik voel met de sleutel en als die er niet in gaat, weet ik dat de gasten thuis zijn”. Gaat natuurlijk helemaal nergens over. 

“Stel dat de sleutels niet in de deur zitten, maar de gasten zijn toch op de kamer, dan is het een behoorlijke schending van de privacy als u ineens in de kamer staat”. Daar krijgen we niet veel reactie op en we houden het voor gezien. 

Vandaag gaan we aan de andere kant van het dorp skiën, richting Santa Cristina. Schijnt ook mooi te zijn. Om er te komen, ga je eerst naar het dorp, daar neem je drie roltrappen, gevolgd door 2 loopbanden. Eén cabinelift plus een telecabine met 62 personen verder, ben je aangekomen en kan het skiën beginnen. Het uitzicht op de mooi gevormde bergen is wederom groots. 

Francien appt nog dat zij bij restaurant Sofie aan de koffie zitten. Heel lief, maar op dat tijdstip zijn wij hier net klaar met het ontbijt. Zij moeten de jongens al om 9 uur afleveren bij de skischool en gaan daarna de pistes op. Onze dagritmes lopen nogal uiteen, maar dat is gelukkig voor niemand een probleem.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op een paar papperige afdalingen na zijn de pistes heel goed om te doen en voor we het weten zijn we bij Santa Cristina. Hoewel… bij Gerda wil het niet echt. “Ik ben te moe om m’n benen op te tillen”, zegt ze “en het wordt er niet beter op. Ik zie dat ik in een prachtige omgeving ben en toch word ik er niet blij van”. Dat klinkt niet goed. 

In Santa Cristina nemen we nog het treintje dat je naar de overkant van het dal brengt, waar je je tocht voort kan zetten. Voor Ger is het nu echt teveel, ze klapt helemaal in. Ik vind het jammer; we hebben nog weinig geskied. Terwijl we al op de skibus staan te wachten, zegt ze: “Ik kan natuurlijk een paracetamol innemen, misschien heb ik wel weer koorts”.

Zo gezegd zo gedaan en ze besluit om toch terug te skiën naar Ortisei. Ze wil dit zelf liever, zegt ze, maar ze doet het ongetwijfeld ook voor mij. Goed, treintje terug, een cabinelift in en als we daar weer uit stappen, staat ons een afdaling van 10,5 kilometer te wachten tot in Ortisei. Het is een mooie afdaling, met enkele heel zachte pistes met bulten van opgehoopte sneeuw. We doen het goed! En ook Gerda kan wat blijer zijn. Petje af voor haar! 

Eénmaal thuis willen we graag een afscheidsborrel drinken met Maarten en Francien omdat ze morgen vertrekken. Dat doen we en daarna zeggen we op hun hotelkamer de jongens gedag. Het was heel leuk om samen met hen hier te zijn. 

In restaurant Cascade eet Gerda een carpaccio van hert met koolsalade. Ik neem 3 Knödels: spinazie, rode biet en kaas. En we zeggen dat we niet meer aan het tafeltje vlak voor de ingang willen zitten. Verder is ook hier carnaval begonnen met een kinderfeest, waarbij voorbijgangers ondergespoten worden met een soort schuim uit spuitbussen. Alles ligt onder de confetti en de kisten met verkleedkleren zijn leeggehaald. Vanavond is er op de hellingen bij de skischool naast ons een fakkeltocht op ski’s. Gerda probeert er wat van te zien, maar dat lukt niet echt geloof ik. Ik kan het niet meer vragen want terwijl ik dit schrijf, is ze in slaap gevallen! 

Ergernis van de hele week:

Van de 140 TV-zenders is er niet één Nederlandse bij.

Ik dacht nog, dat Karin gisteravond onze kamer wilde controleren, kan er mee te maken hebben dat we ‘s avonds na het eten in de auto water koken voor thee. Ze zien ons naar de auto gaan en een poos later terugkomen. Wat spoken wij uit? Misschien hebben ze helemaal niet door dat er een gasstel in de auto zit. 

En last but not least: vandaag wordt Stoffel, mijn jongste zoon, 40 jaar. Hiep hiep hiep hoera!!!