Woensdag 25 mei 2022

Camp Rogac, zo heet het hier. En over ‘heet’ gesproken; zoals wel vaker gebeurt, schijnt de zon nu vanaf de andere kant dan gisteravond en wel boven op onze bus. Koffie drinken doen we liever  ergens anders in de schaduw, bijvoorbeeld op een pleintje met bomen enkele honderden meters verderop. Daar staat een VW Caddy geparkeerd, achterklep open en een jong stel is met het huishouden bezig. Het is duidelijk dat ze hier hebben overnacht. VW brengt tegenwoordig Caddy’s op de markt, die helemaal ingericht zijn om als camper te fungeren. Aan de buitenkant valt niet te zien dat er mensen in (kunnen) slapen. Ik ben een beetje jaloers, wat zou ik hier vannacht ook graag hebben gestaan. Bij onze bus kan je toch altijd aan het hefdak zien dat het om een camper gaat, ook als het dak dicht is. Maar ik moet niet mopperen; we hebben al vaak met gesloten dak op dorpspleinen en zo overnacht, zonder dat er een haan naar kraaide.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vanaf de kustweg zien we mooie eilanden liggen in een erg blauwe zee. Het klassieke beeld van Dubrovnik, de rode daken aan het water, verrast toch weer door de schoonheid ervan, hoe vaak je het ook op foto’s (en in het echt) hebt gezien. Verder is het er veel te druk, elke parkeerplek is bezet en hordes toeristengroepen dalen de trappen af om de oude, autovrije stad te bekijken. Wij deden dat jaren geleden ook, maar nu kiezen we voor de Lidl. 

Vandaag willen we in Albanië eindigen en hoe pakken we dat aan? Via de kustweg of meer landinwaarts? We kiezen voor het laatste omdat we al zoveel kustwegen hebben gereden dat we aan verandering toe zijn en bovendien schijnt het veel sneller te gaan. 

Eerder dan verwacht, staan we voor een grenspost. Montenegro…nu al? Hoe stom is het dat we aan de douanier vragen welk land we eigenlijk inrijden? Heeeeel stom! Het antwoord dat hij geeft, is verrassend: “Bosnië en Montenegro”. “Nou”, zegt Gerda, “twee grenzen in één, wie doet het ons na?” Wat blijkt, we zijn ‘gewoon’ in Bosnië Herzegovina, ik zag ook al steeds borden met de afkorting BiH. Onze verwarring heeft te maken met het feit dat we er steeds vanuit zijn gegaan dat we de kustweg zouden volgen en als je dat doet rijd je van Kroatië rechtstreeks Montenegro in. We geven de hitte de schuld.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij Trebinje steken we de gelijknamige rivier over, ziet er mooi uit en wat later stoppen we bij een oud aquaduct, dat ik toevallig zag liggen. Verder lijkt het hier in BiH een stuk armer dan in Kroatië; slechte wegen, totaal verroeste vangrails en veel oude, wrakkige auto’s, om over sommige betonnen, afgekloven flatgebouwen maar te zwijgen. 

Na onze lunch in de ondraaglijke hitte van een parkeerplaats langs de weg, is het niet ver meer naar Montenegro. Zodra we de grens gepasseerd zijn, is de weg als bij toverslag van een zoevende gladheid. De bergen zijn wat ruiger dan we tot nu toe zagen, in de verte lijkt er zelfs wat sneeuw op te liggen, de rivier en de (stuw)meren zijn donkergroen door de bossen die erin  weerspiegelen. 

Tijdens het laatste traject naar de Albanese grens hebben we veel oponthoud; er wordt aan een weg gewerkt, kilometers lang. Zonder dat er ook maar iets wordt aangegeven, ben je ineens aan het spookrijden op één van de twee linker banen of er komt je ineens verkeer tegemoet op wat eerst jouw rechter banen waren. En dat verkeer haalt dan ook nog in. Ik leg het vast niet goed uit, maar het is chaos. Vrachtwagens die geen ruimte krijgen, obstakels in het wegdek, rotondes tegen de richting in en opstoppingen omdat bestuurders elkaar het licht in de ogen niet gunnen. De wegwerkers zien het lijdzaam aan en grijpen nergens in. Daarbij hitte, stof. 

Bij de Albanese grens staat een kleine file, maar verder geen problemen. Het is later geworden dan we hoopten en willen nu zo snel mogelijk van de weg af en een plek zoeken om vannacht te staan. Bij de dorpen en gehuchten, die we zien, krijgen we geen prettig gevoel. De ene bar na het andere café, mannen die rondhangen bij autowasplekken, veel vuilnis op straat, autowrakken en zwerfhonden. Niet de omgeving waarvan we denken ‘leuk voor vannacht’. 

We hadden het bij de kerk moeten vragen, ergens buiten een dorp, waar we op het brandschone terrein de auto keerden. Er stonden auto’s geparkeerd en als we hadden aangebeld om te vragen of we er lekker in de schaduw mochten staan vannacht, wie weet waren we dan als Jezus zelf ontvangen. 

Nu informeren we bij twee politiemannen, die ons naar een camping 7 km verderop sturen en Feyenoord veel succes wensen. We rijden maar een beetje op het gevoel en komen terecht bij een in aanbouw zijnd resort ‘Kembsor’ met houten huizen, een restaurant en een heel grote parkeerplaats voor ‘lokals’. Een beetje landelijk, koeien, hooiende boeren en schaduw. Wat een dag, niks meer aan doen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gerda hoort en ziet een flits van de andere vogel van de dag: bijeneter. 

We zitten nog aan wijn en bier als er een groene Eend het terrein komt oprijden met een Nederlands nummerbord. Hij parkeert naast ons en ik ontvang hem met de wijze woorden: “Dit geloof je niet!”

Natuurlijk volgt er een geanimeerd gesprek o.a. over Eenden. Hij reist met een tentje en gaat dat  bij het resort opzetten. Dat blijkt nl. ook een kleine camping te hebben, iets wat Gerda direct had begrepen, maar bij mij nog niet was doorgedrongen. Later spreekt ze er één van de medewerkers, die voorbij loopt, over aan, omdat het toch een beetje asociaal voelt om direct naast een camping met je auto te gaan staan. Het is geen probleem. 

Terwijl de Nederlander in het restaurant eet, is ons menu van de dag: gebakken verse worstjes, couscous met ras el hannout, roerbak ui, bleekselderij en kastanjechampignons.