Dinsdag 16 november 2021

Wat ik gisteren vergeten was te melden: nadat we in die mooie dorpen waren geweest, zagen we in het land op een grote akker wel duizend ooievaars! Niet normaal, zoveel hebben we er nog nooit  bij elkaar gezien. Onbegrijpelijk ook, tenzij ze aan het verzamelen waren voor de najaarstrek misschien? En Gerda wijst me erop dat ik ben vergeten te zeggen dat die bijzondere dorpen zichzelf ‘moerasdorpen’ noemen; ze liggen in Las Marismas del Guadalquivir. Op de gemeentehuizen wordt dat ook steevast aangegeven tezamen met de naam van het dorp. 

Wat een luxe om zo naar je ontbijt te kunnen lopen en een beetje vreemd om het op te eten met zicht op het olympisch stadion. Het hotel zit er blijkbaar aan vastgebouwd.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na het ontbijt denken we direct naar de stad te vertrekken, maar er ontstaat eerst nog wat gemuggel (oud Zeeuws-Vlaams woord). Onze paspoorten en zo willen we in het kluisje leggen, maar er ligt geen gebruiksaanwijzing bij en de toetsen om de boel te bedienen, werken niet. Omdat ik ook een sleutelgat zie, ga ik maar eens informeren bij de receptie, want de hoteltelefoon doet het ook niet. Ja inderdaad, het kluisje moet gewoon met een sleutel open en dicht en die pakt de receptioniste voor me uit een kast. Ik volg de instructie: draaien naar rechts open, draaien naar links dicht. Nee dus. Andersom proberen: ook niet. Receptie bellen…o nee, de telefoon doet het niet! Uiteindelijk komt er iemand helpen en wat blijkt, je moet de sleutel gewoon twee keer dezelfde kant op draaien. Als ik hem erop wijs dat de telefoon het ook niet doet, kruipt hij half onder het bed om daar de stekker in het stopcontact te steken. Gaat lekker allemaal! Alleen het leeslampje aan mijn kant naast het bed blijft kapot; hij kan er nu niks aan veranderen (gelukkig, kan hij ook eens iets niet) en ik heb de indruk dat hij ook geen zin heeft om het op zijn to-dolijst te zetten. 

De taxi kan worden besteld en staat binnen twee minuten voor de deur om ons voor minder dan 9 Euro af te zetten bij de Torre del Oro. Gezien de prijs voelen we ons totaal niet afgezet! Eerst lopen we evenwijdig aan het groene water van het Canal de Alfonso XIII. Volgens Gerda is die kleur een teken van gezondheid. Via veel mooie gebouwen en verbazingwekkend dikke, oude ficusbomen, lopen we naar Puerta de Jerez, een soort plein, waar je op loopafstand bent van enkele bezienswaardigheden. Eerst koffie..‘t is intussen half één.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Daarna, het kan niet missen, de kathedraal, een paar minuten lopen. Eerst maar eens een rondje eromheen om de buitenkant van dit indrukwekkende bouwwerk te bewonderen. Als we naar binnen willen gaan, blijkt dat je eerst ergens een kaartje moet kopen. Of op internet of hier in de kathedraal zelf. Samen met vele anderen schuifelen we in de rij richting loket. Gerda heeft gelezen dat het soms wel anderhalf uur duurt voor je aan de beurt bent, dus terwijl we langzaam vooruitgaan, probeer ik of ik op internet vlugger aan kaarten kan komen. Dat schiet niet op, de site functioneert niet zoals het hoort. De wachttijd valt mee, na een kwartiertje vragen we of we voor morgen kaarten kunnen kopen. Nee, dat kan niet, alleen voor vandaag. O, en om hoe laat kunnen we dan naar binnen? Nu meteen. Dat hadden we totaal niet verwacht en ook niet gepland, maar nu we er toch zijn… Voor een bejaardentarief en met de boodschap dat we tot half vier de tijd hebben, betreden we om drie uur de immense ruimte. Wat een ongelofelijk imposant bouwwerk is dit! Goud en zilver, de mooiste schilderijen, een ontzettend groot orgel versierd met weelderig houtsnijwerk, beelden, het graf van Columbus, het kan niet op. 

Na deze bezichtiging kunnen we de toren beklimmen, die Giralda heet. Hoe hoog het precies is, weten we niet, maar we hebben eigenlijk geen zin om ons zo vreselijk in te spannen. Ik vraag aan de kaartjesman hoeveel treden het zijn, waarop hij antwoordt dat het geen treden zijn, maar hellingen. Dat verandert de zaak misschien en we beginnen aan de beklimming, die inderdaad meevalt, iets van in de dertig hellingen. Het is leuk om over de stad uit te kijken, maar niet zo bijzonder dat je zegt: adembenemend!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Via een binnentuin vol sinaasappelbomen komen we weer op straat, uiteraard veel later dan half vier. En wat hebben wij verdiend? Juist, een lekker drankje en wat eten. De toeristendrukte in de stad valt ons mee, misschien toch het seizoen en/of corona? Rondom de kathedraal staat het vol met paardenkoetsjes en er zijn volop fietsen en elektrische steps te huur. Aan de hand van een lijstje met aanbevolen tapasbars gaan we op pad. De eerste twee zijn gesloten, misschien wel voorgoed en daarna hebben we geen zin meer om verder te zoeken. We zijn een paar keer langs Postiguillo gekomen en de sfeer daar staat ons wel aan, evenals de gerechten op de schoolborden. Goed gegokt; de tent ziet er leuk uit, heel mooie zwart-witfoto’s aan de muur en veel stierenkoppen. Heerlijke gerechten en een prettige bediening. Ook de muziek is goed, waaronder een ontspannen Miles Davisgeluid. Dat alles voor ongeveer de helft van de prijs die we in Nederland zouden betalen. Voeg daarbij een taxi die ons voor minder dan 7 Euro terugbrengt naar het hotel, ongelofelijk. 

Daar wacht een kamer op ons met schone handdoeken. Kennen jullie het verschijnsel van de zware handdoeken in hotels? Je hebt een kleine handdoek, die op de vloer mag liggen, dan nog twee grotere handdoeken voor…ja, voor wat eigenlijk? En dan twee heel grote, zware handdoeken, voor na het douchen denk ik. Ik kan die laatste helemaal niet hanteren, ze zijn nauwelijks met één hand vast te houden. Mijn vermoeden is dat ze met dat soort handdoeken de gasten een gevoel van luxe willen geven. In mijn geval werkt dat niet; ik vind het veel sjieker om met een lichtere kleinere maat jezelf moeiteloos af te drogen. 

Morgen meer.