Zaterdag 24 mei 2025

Nogmaals, wat hebben we genoten gisteravond: het water, de mooie luchten, stilte, overvliegende ganzen, een vuurtoren in de verte en een enkele wandelaar. 

Vanochtend acht uur, buiten is het 8° en zonnig. De kachel blijft uit. 

De andere twee campers vertrekken al snel: vroege vogels! Wij doen het rustig aan, hier helemaal alleen staan is nóg leuker. 

Na een tijdje parkeren er kort na elkaar een stuk of 5 auto’s, dat kan bijna geen toeval zijn. En dat is het ook niet; het is een clubje mensen, die zich bij hun auto’s, soms met veel moeite, in zeilpakken beginnen te hijsen. Twee van hen hebben een kind bij zich en bij één daarvan straalt de tegenzin ervan af. Hij is een jaar of 12 denk ik en staat zonder een vinger uit te steken verveeld toe te kijken hoe zijn vader de boot in orde begint te maken. Tja, zaterdagochtend, niet naar school en dan dit. Het zijn kleine open boten waarmee ze gaan varen, er staat behoorlijk wat wind en het is koud. Even later kan ik een foto maken als ze met een rif in het zeil driftig oefenen in overstag gaan. Ze krijgen les, we zien de instructeur in een motorbootje van de één naar de ander varen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“Wat is dát dan?”, vraagt Ger die net komt aanlopen en ze doelt op het geschreeuw dat uit de richting van het water komt. Ik hoor het ook al even en vroeg me hetzelfde af. Ze haalt de kijker erbij en constateert dat het Canadese ganzen zijn: vogels van de dag. Gekkenhuis: uit Canada komen vliegen om hier de boel een beetje op stelten te zetten, kostje voor Faber. 

Onze eerste bestemming is de Lidl, een kwartiertje rijden hiervandaan. Eenmaal in de winkel valt het Gerda op dat alle bieren een maximaal alcoholpercentage hebben van 3,5%. Ze doet het ermee, maar eigenlijk vindt ze het wat te laag. De wijnen kunnen we niet vinden en een medewerker vertelt ons dat Lidl in Zweden geen wijn verkoopt, we moeten in een staatswinkel zijn. Hoe die heet? System Bolaget en is hier recht tegenover zegt hij. Ook een winkelende vrouw, die hoort waar het over gaat, wijst met een brede armzwaai die kant op. Hadden we toch altijd gedacht dat het alleen in Noorwegen zo was geregeld. De staatswinkel is meer een supermarkt, maar dan alleen met drank dus. Het is er behoorlijk druk; vijf kassa’s open en mensen die met dozen vol naar buiten komen. En zó fijn dat de alcoholvrije flessen allemaal bij elkaar staan met de tekst ‘Alkoholfri’. 

Van hieruit gaan we de E6 op richting Gotenburg. Ten Noorden daarvan liggen er een aantal eilanden in zee en het lijkt ons leuker om Noorwegen via die route te benaderen, dan over de E6. Ten hoogte van Känstorp slaan we af naar de 160 en vanaf Stenungsund rij je over drie bruggen met aan beide zijden een prachtig uitzicht het eiland Tjörn op. Veel water, veel jachthavens en allerlei kleine eilanden. Intussen is het 13°. 

Op Tjörn rijden we maar een kort stuk en komen dan over een brug op het volgende eiland: Orust. Gelukkig zijn ze de ‘n’ vergeten! Bij Varekil gaan we linksaf de 178 op, richting Slätthult.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Onderweg kan je goed zien dat het hier om rotseilanden gaat, aan beide kanten van de weg kijk je tegen rotsformaties aan. Verder heeft het landschap veel ruig grasland zonder vee, wat landbouw, stukken bos, verspreid liggende huizen en, neem ik aan, boerderijen. Dit alles constant afgewisseld met mooie uitzichten op het water. 

Omdat we ‘vuil’ water nodig hebben voor afwas etc. stoppen we bij het kerkje van Tegneby. Er ligt een kerkhof bij en uit ervaring weten we dat daar meestal een kraan is. Zo ook hier. Wat we ook uit ervaring weten, is dat de kerken meestal op slot zijn. Zo ook hier. 

Van Orust naar het eiland Malö vaart een kabelpont. We gaan in de rij staan en vragen ons af of ze op de boot een pinpas zullen aankunnen of dat we met Kronen moeten betalen en die hebben we niet. Ik maak een plan: “Ger, als regel komen ze op zo’n pont een kaartje verkopen als je op de boot staat en er al wordt gevaren. Als we dan niet kunnen betalen, ook niet met Euro’s, dan gaan ze echt niet omkeren, want dat kan niet vanwege de kabel. En ik denk ook niet dat ze ons zullen dwingen om weer mee terug te varen. Dus wij doen heel geschrokken en dan laten ze ons echt wel gaan”. Bij het oprijden van de boot zie ik weer zo’n plakkaat met QR-codes. OMG, hadden we misschien weer via die app moeten betalen? Lang verhaal kort: er gebeurt niks. Waarschijnlijk is dit ook een System Bolaget! 

Na twee kleine bruggen, die je nauwelijks zo kan noemen, zijn we vandaag geëindigd op het eiland Flatö. We staan niet bij een of andere plaats. Op Maps staat ‘Svarteskärs Brygga’.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vlak voor we bij deze ‘parkeerplek’ waren, hadden we een tegenligger, personenauto met aanhangwagen, die door alle metaal en glas uitstraalde dat ie echt niet van plan was om één centimeter te wijken of achteruit te gaan. Het wegje hiernaartoe is namelijk erg smal met greppels aan beide kanten. Wij moesten achteruit en dat vinden we in deze bus lastig; je kan niet lekker over je schouder achteruit kijken. Samen hebben we het gered: achteruit de bocht om en een vrij steile oprit op, zonder dat de trekhaak het asfalt raakte. 

En daar staan we dan, met ons bek vooraan. 

Menu van de dag: groene asperges met worstjes van de Lidl.

Het weer is wisselvallig; het heeft een poos behoorlijk geregend toen we er net stonden, het is windstil geweest, nu schijnt de zon met nog steeds wolken erbij en de wind is weer aangewakkerd. Ons hoor je (nog niet) klagen. 

Wat verder opvalt: we hebben nog geen mug in of om de bus gehad! En tijdens onze reizen maakt Gerda elke ochtend voor vertrek met de rest van het afwassop de voorruit vrij van dode insecten. Is nu niet nodig. Prettig voor ons, maar of het een goed teken is?