Donderdag 2 juni 2022

Wat ik gisteren vergat te melden, bevangen als ik was door door mijn warmtedepressie, is dat wij onderweg getuige waren van een botsing tussen 2 auto’s. De brede weg liep, zonder strepen of iets, door een doods dorp. Bij een kruising passeert ons een rode auto en klapt vervolgens vol in de flank van een andere auto, die bezig was vanaf rechts komend, de weg over te steken. Het gebeurde vlak voor onze neuzen. Wat een knal geeft dat zeg! Beide auto’s draaiden half om hun as. Het was ook een beetje ‘stom’ ongeluk; de rode auto had de andere gemakkelijk kunnen ontwijken, ruimte genoeg. Wij reden door, geen zin om ons in Griekse discussies te mengen. 

Het tweede ongeluk gebeurde in onze eigen bus. Ik wilde mijn volle(!) glas rode wijn op het deksel van de koelkast zetten, wat mislukte. Het viel om. Wat er dan in zo’n bus moet gebeuren om de wijn op te kunnen ruimen, wil je niet weten en daarom hoor je mij er verder niet over.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik durf het bijna niet te zeggen, maar het is een beetje fris vanochtend in de schaduw van de grote cipressen met een beetje wind. En wat scheelt dat, voor mij althans, veel in energie en humeur! Ik voel me een ander mens, heb zin om er weer op uit te gaan en niks is me te veel. Heel wat anders dan gistermiddag, toen de tranen mij over de wangen liepen. Ja, je kan het gezeik vinden, maar ik ben van mening dat je ook je zwakke kanten en momenten ‘moet’ laten zien; wat hebben mensen aan een façade van ‘bij ons is alles voorspoed en geluk’. Ik leerde al vroeg, vind ik zelf, dat wanneer jij ergens mee zit, honderdduizend andere mensen daar óók mee zitten. Dat begon op school: als ik iets niet begreep, stak ik altijd mijn vinger op en vroeg net zolang door bij de onderwijzer of leraar tot het me duidelijk was. Na de les zeiden klasgenoten dan tegen me ‘ik was blij dat jij het vroeg, want ik begreep er ook niks van’. 

Verder deed de nachtegaal zijn naam eer aan qua tijdstip van zang en hoorden we de hop. Vanochtend klinken de bellen van vee op de heuvels, meestal is dat eentonig, maar deze dieren hebben bellen in allerlei toonhoogtes. En Gerda kan onze jerrycan nog vullen met water omdat er een mevrouw komt die wat klusjes op het kerkhof doet en er geen moeite mee heeft dat ook wij van de kraan gebruik maken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Door de bergen en over de rivier Nestos naar Stavroupoli en vandaar naar ‘t zuiden richting veel water! Een onafzienbaar meer dat Vistonida heet met daaronder in zee een grote baai of misschien staan ze wel met elkaar in verbinding. 

Gerda was bang dat het er een vreselijk saaie boel zou zijn, maar dat valt alles mee. Het is een mooi en interessant uitziend gebied, met wat zoutpannen en heel veel wetland. Het doet ook aan de Camarque denken. Wat wel tegenvalt, is de vogelstand; we zien alleen een zilverreiger en een klein soort sternen. Maar….welke? 

Lagos is een deels vervallen plaats aan zee en het massatoerisme heeft er nog geen vaste voet aan wal gezet. Om daar te blijven, vinden we niks en we rijden door naar Fanan aan de overkant. Het ziet er wat beter uit dan Lagos, maar er komen voornamelijk Griekse vakantiegangers denken we. Een ruime vissershaven, met slechts een stuk of drie plezierjachten. Veel leegstand, afgekloven en onafgebouwd vastgoed. Maar de horeca doet z’n best; er zijn wat tamelijk goed uitziende restaurants. 

We verkennen uitgebreid de omgeving en schaduw kan je vergeten. Het lijkt wel of er een vloek op rust. Uiteindelijk keren we terug naar waar we aankwamen: een kleine  parkeergelegenheid, naast een parkje met pijnbomen en het strand met slechts een handjevol mensen erop. Gerda gaat direct in zee, maar kan geen gebruik maken van de douche op het strand; zó heet is het water van de hitte. Gelukkig gaat het na een tijdje behoorlijk flink waaien. Wie weet komt er nog een lekkere bui.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Behalve onze auto, staan er nog twee grote witte bestelbussen van Griekse gezinnen, die met hun hele huishouden in het park lijken te leven. 

En het is blijkbaar een geliefde locatie voor bruidsreportages. Terwijl ik dit schrijf is de fotosessie bezig van een tweede bruidspaar. Never a dull moment. We vinden het een lekker soort zooitje hier. 

Voor mijn doen ben ik vroeg klaar met het verhaal, het is half acht. Wat zich verder vanavond nog zal afspelen, horen jullie dus morgen. Ik moet ook nog koken, we hadden geen zin om het gas vroeg aan te zetten met deze temperatuur. Het was de hele dag meer dan 30°. Ik houd het nu vol, kan je nagaan wat een frisse start van de dag voor invloed heeft gehad. Maar één van mijn lijfspreuken luidt: iets is nooit één ding! (beetje Cruijff?)

Het menu van de dag wordt: pasta als gisteren, gebakken gamba’s, roerbak kool, wortelen en paprika. 

De politie is al langs gereden en niet gestopt.