Zaterdag 9 juni 2018

Ik sta hier vaker op de gang dan vroeger op de lagere school. Hoewel ik toch met enige regelmaat de klas uit werd gezet. Waarschijnlijk omdat ik te vrijpostig was. Dat was zeker een keer het geval bij handwerkles, waar ik een vreselijke hekel aan had. Merklap, maaslap…de woorden alleen al. Dit keer moesten we een sok breien van katoen. De mijne was knalrood en zo stijf als een plank. Als je niet verder kon of een fout maakte, moest je in de rij naast de lessenaar van de juffrouw op je beurt wachten. Ik geloof dat ik toen een opmerking over de lange wachttijd heb gemaakt.

Vanuit de gang keek je precies op de slagerswinkel en de slagerij. Ik volgde de vrouwen van het dorp die boodschappen deden. Onbehaaglijk was het als er bij de deur van de slagerij een koe of stier vastgebonden stond. Ik wist dat het dier stond te wachten op de dood en hoopte het moment waarop de slager het kwam halen, niet te hoeven zien. 

Hier sta ik op de gang omdat de router direct naast onze kamer op de gang hangt en dat scheelt een wereld aan snelheid. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Aan het ontbijt geloven we onze ogen niet als de Zwitser de eetzaal binnenstapt. Zijn vriendin Nadin voelt zich nog steeds niet zo lekker. 

Al pratend blijkt dat we allemaal een beetje ‘t zelfde gevoel hebben na het rijden van de zware route in Tadjikistan: het ‘het is volbracht’-gevoel. Christian zei, toen we hem onderweg ontmoetten:

“Ik moet nog nadenken over het vervolg. Het voelt of m’n reis klaar is”.

Fredrik en Nadin vragen zich af of ze hun oorspronkelijke plan om naar Ulaan Baatar te rijden, zullen uitvoeren. En ook wij hebben zoiets van als de auto het nu begaf en we zouden naar huis moeten vliegen, okay, het zit er op! 

Na het ontbijt haalt Ger de vervelende piep uit de schuifdeur van de auto en gaan we lopend naar de Beeline winkel voor simkaarten. Wat een hitte, veel cola drinken en snel weer terug naar de airco van het hotel.

Terwijl ik achterstallig werk doe op het blog, laat Ger de auto wassen bij het naastgelegen tankstation. Van binnen en van buiten, heerlijk!

Om 5 uur hebben we afgesproken met Christiaan, bij het standbeeld van Lenin. Leek ons een passende plaats. ‘k Weet niet of hij van een borrel hield, maar in de verre omtrek is geen kroeg te vinden. Denk vooral niet dat hier een equivalent te vinden is van ‘onze’ kroeg of een terras. Dus weer lang lopen in de zon tot we een met lappen afgeschermd plankier vinden, dat je met veel  goede wil een terras zou kunnen noemen. Helaas zie je door de lappen niks van wat zich op staat afspeelt en daarom kijken we in het glas…niet te diep.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We eten weer in het hotel, waar we nu de enige gasten zijn in de eetzaal. Fredrik vertelde ons nog dat hij korting had bedongen op de 90 USD voor hun kamer. Op booking.com had hij gezien dat de kamer voor 72 werd aangeboden. Bij de receptie gingen ze er mee akkoord. Hm…even over nadenken. 

Later op de avond appt Toon nog vanuit Bishkek. Zijn motor wordt naar huis getransporteerd en hij zelf vliegt binnenkort. 

Tot slot: door de zegen van internet weten wij nu dat we bij de Chinese grens een clubje Tibetaanse steppehoenderen hebben gezien en dat de vogel, waarvan we al sinds het begin van de reis de naam zoeken, de treurmaina is. 

Zondag 10 juni 2018

Ook wij proberen bij het afrekenen de 72 dollar voor de kamer te bedingen. Lukt niet, waar zou het aan liggen?

We zeggen Fredrik gedag, die ervan overtuigd is dat we elkaar in Almati weer in het zelfde hotel tegen het lijf zullen lopen!

We beginnen aan een saaie rit. We worden zelfs niet aangehouden bij één van de vele politiecontroles. Het weer lijkt wat wisselvallig; nu en dan harde windvlagen en een spatje regen. Gelukkig beginnen er bij Tash-Kömūr rode bergen in zicht te komen. 

De rivier waar we langs rijden heet eerst de Naran, later de Narin….geloof ik. 

Verschillende stuwdammen maken samen een groot meer, dat prachtig turquoise van kleur is. Verder hebben we het niet zo met stuwmeren. Zeker niet als het Toktogul Saktagicht heet (geloof ik). Kortom, beetje suffe dag, ik zei het al.

Bij Kara-Köl stoppen we er mee. ‘t Is even zoeken, maar uiteindelijk eindigen we naast een riviertje aan de rand van het dorp. Zodra we de deur open doen, wolkt de geur van wilde tijm ons tegemoet.

Later zien we een mooie klauwier, mogelijk een grauwe en komen de dorpskippen om onze auto heen scharrelen. Als dat geen vredig einde is van een weinig opwindende dag. Je zou zeggen: geniet er van.