Vrijdag 5 mei 2023

Wat hebben we genoten op het weitje bij de boer! 

We liggen nog maar net op bed in de daktent als we een uil horen roepen. Een uil die roept in het donker vind ik altijd heel geheimzinnig. Ook later in de nacht, als we een poos wakker zijn omdat Ger erg moet hoesten, klinkt in de nabije omgeving nog steeds het geroep. Vogel van de nacht. 

Gelukkig is het niet de haan, die vogel van de ochtend wordt! Ik was er bang voor, want een boerengehucht zonder haan kan niet bestaan. Hoewel….niks gehoord en ook de honden bleven stil. Boeren en honden, de combinatie doet me terugdenken aan mijn jeugd in het dorp Zuidzande, waar mijn vader een kleermakerij had.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In West-Zeeuws-Vlaanderen woonden rijke boeren, waarvan er behoorlijk wat klant waren bij ons. Zij konden immers de dure Engelse stoffen betalen, die mijn vader kocht om hun costuums van te maken. Naast de kleermakerij hadden we nog een manufacturenwinkel, die mijn moeder runde en waren we een afgiftepunt van stomerij Palthe. 

Om wat voor reden dan ook moesten er met regelmaat costuums of andere kledingstukken bezorgd worden bij de boeren. Mijn vader knoopte de kleding dan in een grote zwarte doek, die aan mijn fietsstuur kwam te hangen en zo ging ik op pad, met precieze instructies van mijn vader waar welke boer woonde. Mijn standaardvraag aan hem was: “Hebben ze een hond?” 

Zijn standaardantwoord was: “Ja, maar die zit vast”. In mijn herinnering had hij altijd gelijk. De honden zaten in een grote ren en begonnen als gekken te blaffen als je ook maar één voet op het erf zette. Daardoor kwam er iemand naar buiten om te kijken wat er aan de hand was en dan kon ik mijn vrachtje afgeven. Het zou kunnen dat er ook honden waren die met hun halsband vast zaten aan een ketting die tussen twee palen was gespannen, zodat ze alleen wat blaffend heen en weer konden rennen. In elk geval ben ik nooit aangevallen. 

Hier zitten de honden niet vast en rennen met enige regelmaat het erf af om elkaar grommend te lijf te gaan. Waarop de eigenaren dan weer luid schreeuwend de boel tot kalmte manen. 

Half 9, de zon schijnt, er is wat wind en het is 12°. 

En het gehucht waar we sliepen heet niet Arfons, wat ik gisteren beweerde, maar Pierron. Dat komt zo: eens woonden hier twee mannen, Piet en Ron en…. 😆 haha, geintje! 

We vervolgen onze weg naar Carcassonne. Na zo’n 10 minuten zijn we in Arfons, waar ik naast de  kerk een opvallend Christusbeeld zie staan. Het vraagt om een foto, dus we parkeren even.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Naast de ingang van de kerk en aan de voeten van Jezus zit een etende man, die eruitziet als een dakloze. Op mijn vraag of er een bakker in de buurt is, wijst hij naar een kruidenier iets verderop. Het is zo’n dorpswinkel waar ze van alles wat hebben, zodat je niet direct naar een supermarkt in een ander dorp moet als er iets op is. De eigenaar is een leuke jonge man. 

We hebben broodnodig brood nodig, maar ik zie alleen wat stokbroden staan, plus een paar andere broden met een wat vreemde vorm, die ook niet echt volkoren lijken. 

Ik vraag of hij nog wat anders heeft dan baguettes en voeg eraan toe dat ik graag bruin/donker brood wil. Hij wijst op een overtuigende manier naar de twee apart gevormde broden en hoewel ik er niks van geloof dat dat bruin brood is, knik ik dat het goed is. Tegen beter weten in vraag ik of het kan worden gesneden….het idee dat ze in zo’n dorpswinkel een broodsnijmachine zouden hebben in een land waar ze geen dunne boterhammen eten zoals wij dat doen! 

En dan, je gelooft het niet, haalt hij direct een broodmes onder de toonbank vandaan, legt het brood op een papieren zak, zet het mes erop en kijkt vragend naar mij of ik de dikte van de snede die hij aangeeft in orde vind. Nee, liever wat dunner. Hij verplaatst het mes en kijkt voor de tweede keer of ik akkoord ga. Eigenlijk niet, maar ik heb niet het lef om nog veeleisender te zijn dan ik mezelf al voel. Terwijl hij snijdt, wordt mijn idee dat het een gewoon witbrood is, bevestigd. 

En zo kom ik terug bij Gerda met een brood dat we niet wilden hebben in plakken van 3 cm. dikte gesneden. Gelukkig is ze heel begripvol en na mijn verhaal te hebben aangehoord, zegt ze te denken dat ze in mijn plaats hetzelfde zou hebben gedaan. 

Nu nog even in de kerk kijken, die gewijd is aan Sainte Marie. De deur staat open. De kerk is uit 1684, van binnen vrij eenvoudig en heeft bij lange na niet de sfeer die het kerkje in Nohant-Vic had. Het is wel geestig dat er zwaluwnesten in de kerk zitten en de vogels vliegen er af en aan. Buiten zien we gierzwaluwen door de lucht scheren.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij een mooi oud kerkhof vrolijkt de nachtegaal onze koffiepauze op. Hoe vogel wil je ‘t hebben? 

Onze route loopt een heel eind langs het riviertje de Aude en als we daarna de Roussillon binnenrijden, nemen de oude wijnstokken het over. Ze zien er gezond uit voor hun leeftijd. 

Over Axat naar Ille-sur-Têt en met behulp van Park4Night, dat eerst niet werkte omdat we soms ineens 3G hebben, staan we nu op een dorpsweitje in Bouleternère. Zou zomaar kunnen dat jullie daar nooit van gehoord hebben. Het kan leuker, maar ook slechter. Het is heel rustig, behalve wat opgefokte honden en er staan nog een paar auto’s van dorpelingen. 

In elk geval zijn we in de Pyrénées Orientales, hetgeen o.a. te zien is aan de hogere, rotsachtige en deels onbegroeide heuvels, een soort voorbodes van de bergen. Het is fijn om na dagenlang gekronkel tussen het groen, met weinig uitzicht, hier door een weids landschap te rijden. 

Menu van de dag: pasta, meiknolletjes, gerookte haring en Parmezaanse kaas. 

Wat vooral Gerda opvalt is dat er geen zwerfvuil te bekennen is. Alle bermen, parkeerplaatsen etc. zijn schoon. En daar geniet zij heel erg van. 

Later!