Donderdag 7 juni 2018

Wat was dat een heerlijk rustige nacht!

Het meer is ongeveer 10 miljoen jaar geleden ontstaan door de inslag van een meteoriet en ligt zelfs hoger dan het Titicacameer in Zuid-Amerika. Sinds 2014 is het onderdeel van de Roof of the World Regatta. Verder staat in de Bradt dat je er ook prima kan windsurfen, maar dat je al je spullen zelf moet meenemen! Lachen… er is hier echt helemaal niks!

Tijd voor de laatste 50 km. of zoiets, in Tadjikistan. De hoogvlakte is steeds ontzettend mooi en het meer blijft nog lang in zicht; het is uitgestrekter dan je in eerste instantie zou denken. 

Ineens komt er een flinke domper: er is een brug ingestort en aan de shitzooi die daardoor is ontstaan, is duidelijk nooit wat gedaan. Ik kan me daar af en toe zo kwaad over maken! Afijn, dat je weet dat je nog steeds in Tadjikistan bent. 

We stappen allebei uit om onze strategie te bepalen en de ergste stenen weg te halen. Het meest linke blijft de vrij steile helling aan het eind, waar je weer de weg op moet. En wie gaat het doen? Het is Gerda die de klus klaart!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een tijd later worden we beloond met een clubje prachtige vogels, die op en naast de weg lopen. Hoenders, patrijzen, kwartels? We weten het niet en ze staan ook niet in het boek. Oranje wangen, grijs petje, beige rug met zwarte streepjes, opvallend korte poten en een donkere staartpunt. Zoeken we later wel op internet.

Eerst ligt er nog een pas te wachten op 4280 meter. Vóór we daar echter aan beginnen, komen er nog heel veel ‘doorwadingen’. Om de klipklap stroomt water over de weg, wat op zich niet erg is. Helaas zijn er veel hopen steen en grind bij, waar het water lastige goten in heeft gemaakt. Behalve die ene keer in het begin, toen we op de shovel moesten wachten, hebben we het met waterstromen nog niet zó heftig gehad. Gelukkig overleven we alles en de auto ook.

De pas, die direct voor de grensovergang van Tadjikistan naar Kirgizië ligt, is een regelrecht drama. Bij de laatste passen gaat het als volgt: eerst is er een soort asfalt, dat over gaat in gravel en wasbord (1e versnelling). Bij deze pas gaat het gravel over in keiharde, rode, opgedroogde blubber, waarin niet anders dan sporen en kuilen zitten met niveauverschillen tot zeker 40 cm. Daarbij staan sommige kuilen nog vol water en af en toe zijn er overstromingen, waar we net aan, half slippend doorheen komen. Alles flink stijgend. Ons grote geluk is dat het niet regent, of heel recent geregend heeft; in dat geval was dit voor ons absoluut niet te rijden geweest. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Aan de Tadjiekse kant van de grens is het voor ons, hoe zal ik het noemen…wat chaotisch. Terwijl we in een hokje staan waar ambtenaren als regel de gegevens uit je paspoort in een groot schrift overschrijven, komt uit een krot aan de overkant een man gelopen, die om onze auto heen gaat draaien. Hij heeft geen uniform aan, meer de kleding van een armoedige burger. Op een gegeven moment zie ik hem aan het portier voelen of het op slot is. Als Ger dit hoort, rent ze furieus de trap af en confronteert hem met zijn gedrag. Hij zegt dat ie van de douane is en de auto moet controleren. Het is nauwelijks te geloven. Gerda vraagt of hij zich kan legitimeren, maar daar doet ie niet aan. De andere mannen bevestigen dat het zijn taak is, maar wat ons betreft, zal hij moeten wachten tot de andere formaliteiten klaar zijn. 

Intussen genieten alle mannen met volle teugen van het feit dat wij kwaad worden over de manier waarop we afgesnauwd en behandeld worden. Luid lachend hangen ze uit het raam. 

Om een onduidelijke reden moeten we 50 Somoni betalen, die snel in een la verdwijnen. Gerda wil een foto maken van het bijbehorende document, zodat we later kunnen bewijzen dat we het hebben betaald. Dat mag absoluut niet en snel grist hij het papier van het bureau. Nou ja, in wezen komen we er nog goedkoop van af.

In weer een ander hok, denkt een hondsbrutale twintiger dat hij me steeds kan aanraken. Kortom het is een hufterig en heel vervelend gedoe. 

De inspectie van de auto stelt niks voor, misschien heeft Gerda toch indruk gemaakt. 

Bij het wegrijden, stijgt het terrein behoorlijk en is het één wirwar van die opgedroogde kleisporen. Iets ontwijken zit er niet in; je moet er op hoop van zegen doorheen klappen. 

Ongeveer 20 km. verderop is de Kirgizische douanepost. Na een helse afdaling. Zoals Christian zei, toen we hem later weer spraken: 

“Als het had geregend, hadden jullie en ik nooit die grenspassage kunnen rijden”.

Aan deze kant van de grens zit een heel slome jonge man achter een desktop. Hij kan nauwelijks praten, zo vaak geeuwt hij. Op een gegeven moment vraagt hij zelfs of Gerda even zijn mobiel voor hem uit de kast wil pakken! Dan hoeft hij zelf niet op te staan. 

Ook hier moeten we (waarvoor?) betalen: 15 USD. Als wisselgeld willen we graag Kirgizische Som. Dat krijgen we, maar te weinig. Na protest van Gerda haalt hij er nog wat bij.

Hoe dan ook, we hebben de grens overschreden voor relatief weinig geld. We hebben wel andere verhalen gelezen.

Op weg naar Osh, stoppen we in Sari-Tash. ‘t Is mooi geweest. Paar boodschappen doen en een slaapplaats zoeken. In de eerste winkel worden we uitgelachen door een stel dronken pubers. In de tweede kunnen we geld wisselen en een paar basic dingen kopen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Voor de nacht willen we niet bij een guesthouse staan. We rijden een beetje rond en via een soort particulier ‘ziekenhuis’ terrein komen we terecht op een flink stuk gras in de buurt van wat losstaande huizen. 

Bij het dichtstbijzijnde huis vragen we of ze er geen bezwaar tegen hebben dat we hier staan. Nee. Voor de beleefdheid vragen we of ze er geld voor willen. Zeker wel, 300 Som. We hebben het er graag voor over. 

Als borrelhap worden ons vier heerlijke home made dumplings gebracht en verder zien of horen we niemand. 

Omdat het net voor bedtijd begint te onweren en regenen, slapen we beneden. Was niet nodig geweest, na korte tijd is het rustig. 

In het dorp staat een wegwijzer richting China….