Donderdag 9 mei 2024

De avond verliep rustig op wat jonge mannen in slippend optrekkende auto’s na, die door ‘onze’ kroegbaas bestraffend werden toegesproken. 

Omdat ik door het uur tijdsverschil in de vallende duisternis moest koken, hadden we het licht aan en besloten om de gordijnen niet dicht te doen. Zeker door het hefdak was het voor iedereen overduidelijk dat we er waren en we dachten dat het niet goed was om ons af te sluiten, letterlijk en figuurlijk. We merkten dat dat op prijs werd gesteld; als mensen in de buurt kwamen werd er over en weer gegroet. 

Om half 11 begon het zachtjes te regenen en hoewel de nacht rustig was, heb ik slecht geslapen. Daarbij komt dat veel mensen al heel vroeg het dorpsplein uitkiezen om elkaar op te halen, bij te praten, met portieren te slaan, auto’s stationair te laten draaien en met veel gekleng in- en uit te laden. Daar sliep Gerda dan weer tot een uur of 7 doorheen. 

Wij kruipen onder de veren vandaan, de winkels gaan open, 14° bij een klein beetje regen. 

Als we wegrijden, doen we de portierramen open en zwaaien iedereen gedag, waarvoor we lachende gezichten terugkrijgen. Voor de kroegbaas is het te vroeg, het café is nog gesloten.

Tanden poetsen doen we op een stille plek bij een tankstation, dat vonden we iets te intiem voor op het dorpsplein. En wat hebben we weer een klote snelweg. Omdat het vrij druk is, kan ik ook niet lang op de betere linkerbaan rijden. Gerda vraagt zich af hoe het is gesteld met de Bulgaren en religie, want ‘ik zie nergens in het land een kerktoren of moskee staan’. Wel klaprozen. 

Bij onze lunchpauze krijgen we de kuifleeuwerik, een club ringmussen en de grote gele kwikstaart kado! Tot Gerda ineens zegt: “Joh, ik heb me vergist, het zijn Spaanse mussen!” Verbaast me niks, volgens mij had ik er al eentje ‘olé’ horen roepen (haha). 

Om een uur of 1 is het pas echt droog, geen insect te zien op de voorruit, misschien door de aanhoudende nattigheid, er komt wat blauw in de lucht met zonneschijn en de temperatuur vliegt omhoog naar 20°. Ik begrijp ook ineens waarom ik me zo dorstig voel: wijngaarden! De weg wordt beter en leger, net als gisteren. 

Om kwart over 2 zijn we bij de Turkse grens, nadat Gerda claxonruzie met een agressieve bumperklever heeft gemaakt en we op zeven kilometer afstand langs de grens met Griekenland zijn gereden. 

Gerda, die rijdt, wisselt tot 2x toe van wachtrij, wat niet echt helpt, want het personeel wordt gewisseld en dat gaat zo vreselijk onbegrijpelijk traag, dat we rekening houden met een internetstoring. Tijdens het wachten, zegt ze: “Wie heeft hier nou z’n motor nog steeds aan?” Ze draait aan de contactsleutel en het is stil….wij dus. Als we eindelijk aan het derde loket staan, is er wat verwarring bij de douanevrouw, zijn we een caravan of een camper? Het mondt uit in een inspectie van onze bus, die niks voorstelt. De schuifdeur moet open en als de man met een sigaret in z’n mond naar binnen wil gaan, zegt Gerda: “Not in the car with your cigarette please”. Controle klaar. 

We herinneren ons beiden dat we eerder bij deze grensovergang zijn geweest, al was het alleen maar om de grote moskee die er staat. 

Tijd om simkaarten te kopen bij een jonge vrouw, die ons met volle mond verwelkomt, ze zit te eten. Een soort rijst met plakjes pasta..zoiets, onsmakelijk geheel. En terwijl ze ons helpt, paspoortgegevens in de computer zet etc., eet ze gewoon door. Het duurt lang, maar de test slaagt, we hebben bereik. 

Daarna het tolvignet. Alleen cash geld wordt geaccepteerd, dus wisselen en daarna in een klein stoffig hok op je beurt wachten. Treurnis alom. Je betaalt het bedrag dat je kwijt denkt te zijn aan tol. Hoe kunnen we dat nou weten? We vertrouwen erop dat je, mocht het bedrag op zijn, ergens een nieuw voorschot kan betalen. Om half 5 hebben we alle procedures doorlopen en we willen niet meer rijden, alleen maar rust!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Helaas zijn we dicht bij een stad, Edirne, in die zin, dat een plattelandspleintje er niet in zit. Park4Night heeft niet zoveel. Als het dichtbij kan, willen we voor het gemak ook best weer naar een camping, maar de enige die er was, is dicht. Geeft niet. We vinden een parkeerplaats met goede recensies, in een buitenwijk van de stad. Voor we er zijn, stoppen we nog op een ander otopark, maar dat is wel erg afgelegen, verlaten en naargeestig. 

Waar we nu zijn, ziet het er niet uit, maar het voelt goed. Heel aardige bewaker en vannacht rustig en ook veilig genoeg denken we. 

Menu van de dag wordt waarschijnlijk: groene asperges, pasta met tonijn uit blik, mogelijk ansjovisjes erbij, knoflook…..we gaan het zien. 

De rest komt morgen! 

De kuifleeuwerik is voor Gerda de vogel van de dag! 

Hier lopen de kauwen om ons heen en drie (zwerf?)katten, die onze borrelworst ruiken, maar niks krijgen.