Zaterdag 1 juni 2024

Neem nóóit de 850 van Niksar naar Ünye! Je ziet 100km. alléén asfalt, in allerlei verschillende kleuren wegens ‘reparaties’.. dat dan wel weer, vele vormen putten in de weg en andere beschadigingen, waardoor je de wijnflessen in de koelkast constant hoort tinkelen, terwijl je nog niks mag drinken. Je ogen van de weg afhalen is gevaarlijk, vóór je het weet, heb je een beschadigde band door een pothole. Gelukkig is er Gerda, die zegt dat het landschap steeds hetzelfde blijft en dat is niet dusdanig interessant, dat ik steeds wil kijken: heuvels heel dicht begroeid met bossen, eentonig donkergroen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Heel druk is het verkeer niet, dus ik kan wel veel wisselen van rijbaan en slingeren om valkuilen heen. Tot een uur of twee zijn we zo bezig en ik kom met een depressie aan in Ünye. Arme Ger, ze heeft het extra zwaar met mij. Ik wil één ding: weg uit dit derdewereldland, zo snel mogelijk. Ik begrijp heel goed dat veel Turkse inwoners dat met mij eens zijn geweest en nog steeds zijn. 

Eerst nog even de afronding van gisteren. De agressieve zwerfhonden hebben wij niet gezien; de paar honden die in de buurt wilden komen, waren bang van de dazzer. 

Na haar controlerondje bij aankomst op de camping, vond Ger dat het eigenarengezin, dat samen buiten stond te praten, in plaats dáárvan beter de strontspatten uit de plee zou kunnen poetsen. 

Na een poosje komt de baas met zijn vrouw voor onze camper staan en maakt er een foto van. Wij vinden dat je zoiets even vraagt. 

Vanochtend loopt de baas, opvallend gekleed in een net zwart pak, een rondje over de camping….apart. Tot zover het goede nieuws! 

En dan: Gerda hoort al vroeg een vogel zingen, waarvan ze zegt: “Dit geluid heb ik nog nooit gehoord”. Met de kijker naar buiten dus en wat een verrassing: roodmus! Twee zelfs, een echtpaar (of zo..). Vogels van de dag. Voorts horen we een koekoek en zien een soort gaai, geen Vlaamse, want veel lichter van kleur, waarschijnlijk de Midden-Oostenvariant. 

Tien uur, geen wolk aan de lucht, 18° en twee bussen met teeners… wat moeten die hier? 

Gerda rekent cash met Euro’s af bij de campingbaas, die z’n zwarte pak heeft verwisseld voor een meer alledaagse outfit. Gerda vindt dat ze niet zo sympathiek wordt benaderd, ik denk dat ze gelijk heeft. Een clubje teenerjongens dat ons ziet vertrekken, roept dat ze mee willen!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De vraag is: rijden we vanaf hier door naar de Zwarte Zeekust (Ünye) of gaan we terug? Nee, niet naar Niksar, niks an. 

Goed, in Ünye kan ik op een parkeerterrein, met een kleine Migros, even uitrazen en dan is de eerste vraag: hoe komen wij hier aan zee? Moeilijk om een toegangsweg te vinden. De tweede vraag: rijden we door of blijven we hier? In het laatste geval kunnen we vandaag i.p.v. morgen boodschappen doen en dan relaxen. De weg naar zee loopt langs het onderkomen van de Jadarma, waarnaast op een ruim stuk gras best een camperbus kan staan. Ook verderop langs het kustwegje is plaats genoeg. De vragen zijn: willen we hier stoppen voor vandaag en zijn dit plaatsen waar je wat nachtrust hebt of komen vanavond de families picknicken en arriveert daarna de jeugd met bonkende bassenauto’s? Retorische vragen. 

We gaan door, richting Bafra, ondanks het besef bij mij, dat de wens om door te rijden misschien meer met emotie heeft te maken dan met verstand. Want..wat staat ons te wachten? Toeristisch is het hier niet (we zagen vandaag ergens 1 camper) en misschien is er daarom weinig aanbod op Park4Night. De paar plekken die worden aangeboden, zijn niet echt aantrekkelijk. Zo komen we terecht op Yali Karavan Park. Kleinschalig, simpel, rustig en vanuit de bus kijken we op de Zwarte Zee, hoe ver zal het zijn…150 meter verderop. En wat het belangrijkste is: we hoeven niet alles af te rijden om wat te vinden. Bijna alle plaatsen op deze camping zijn bezet door mensen die voor het hele seizoen huren, een vaste plek hebben en….er nu niet zijn!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Maar wat zei ik..rustig? Na een paar uur de muziek (met name de bassen) van onze jonge overbuurman aangehoord te hebben, vraagt Gerda hem of het wat zachter kan, waar hij direct positief op reageert. Heel fijn, maar waarom bedenk je dat niet zelf? 

Er werkt een man hier, die 40 jaar in Nederland heeft gewoond en gewerkt, hij spreekt de taal goed. Hij is vier jaar geleden teruggekeerd naar Turkije, maar zijn kinderen zijn allen in Nederland gebleven. We denken te begrijpen dat hij gescheiden is van zijn vrouw en dat zijn familie het hem niet in dank afneemt hoe hij zijn leven (nu) heeft ingericht. 

Gerda gaat even langs het strand met donker zand lopen, ik schrijf. Zwemmen lijkt haar niks, het water is heel lang ondiep en ze denkt dat het een beetje vies is, ook omdat ze geen vogels bij het water ziet. 

Menu van de dag: Paprika, ui, knoflook, komkommer, courgette, rest snijbonen…. met een omeletje maar weer. 

Gereden kilometers: 206.

Morgen gaan we kijken bij Kizilirmak Delta Bird Sanctuary, een heel bijzonder gebied o.a. qua planten en…vogels!! We zijn er nu toch in de buurt.