Vrijdag 19 mei 2017

Titel: Even genoeg gastvrijheid

‘Een zwartkop in de morgen, verdrijft kommer en zorgen’ (oud Zeeuws gezegde). Vogel van de dag, vlakbij de auto’s.
Ger gaat echter ook nog in de kloof kijken, waar we gisteren niet gingen staan, en komt terug met rijke buit: mannetje blauwe rotslijster en een clubje maquiszangers. Daar zijn we even stil van.

Het belooft opnieuw een stralende dag te worden. Als we om half 10 vertrekken, is het al 24 graden. Onze route van vandaag loopt door de provincie Golestan. Eerst naar Maraveh Tappeh dan naar het Zuidwesten over Kalaleh tot Azad Shahr en daar slaan we linksaf richting Shahrud.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We komen in een ander landschap terecht; bijna zonder overgang zijn de heuvels bebost, en de valleien zijn helemaal groen van het jonge graan. Langs de weg staan heesters en naaldbomen.
Het eerste stuk van de route, weten we niet waar we precies zijn. Nu is dat niet zo erg want er is maar één gele, doorgaande weg….. tot we ineens voor een splitsing staan. En ‘t is niet zo dat de ene weg onverhard is bijvoorbeeld, zodat je direct weet dat je het asfalt moet volgen. Nee, twee gelijkwaardige asfaltwegen. Staat niks van op de kaart en Garmin bemoeit zich er al helemaal niet mee. Er staat wel een bord Kalaleh, waar we naar toe moeten, maar dat willen we graag volgens de geplande route en niet langs één of ander alternatief. Goed, we volgen het bord.
Daarna ben ik nog een tijd bang dat we toch een verkeerde keuze hebben gemaakt, tot we door een wegomleiding ineens bij een militaire basis terechtkomen. Ah, daar kunnen we het vragen. Wordt weer een heel gedoe natuurlijk; je begint met twee militairen en eindigt er met een stuk of zeven. Eén komt er op het idee om de route te tekenen en van hem begrijpen we dat we in elk geval op de goeie weg zitten: de afslag naar Maraveh Tappeh moet nog komen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Als we er éénmaal zijn, zien Ger en ik de plaats niet eens liggen. Er staat een stel half vergane lemen huizen bij de kruising en we denken dat dat het dorp is. Gelukkig flasht Wim en zegt dat we er nog niet zijn. Hij heeft het echte dorp verderop zien liggen bij een oase.
Ik heb een goed excuus, want ik werd afgeleid door een vogel, die in de opening van een betonnen paal gaat zitten.
“Ger, je moet even kijken wat daar in die paal zit”.
“O, da’s een kuifleeuwerik”.
“Nee, helemaal niet, volgens mij is het een bijzondere vogel”.
Laat het nou een uiltje zijn. Leuk hè? Welke weten we niet, klein in elk geval. Het zou een steenuil geweest kunnen zijn of een Brahmaanse steenuil. Ik dacht nl. opvallend wit bij de kop te zien. Voor wat het waard is, want ik zag het beestje in een flits.
Wat ik onderweg ook zie in een flits, is een levende slang aan de rand van de weg, naast de vele dode, die op de weg zien liggen.

We waren gebleven bij Maraveh Tappeh. Gelukkig zijn er winkels open, het is immers vrijdag en verkiezingen. Van de laatste merken we weinig. Van de politie iets meer. Tijdens het boodschappen doen, worden we aangehouden. Eerst Wim: paspoort. Daarna ook die van ons, het kon niet uitblijven. We zitten weer vrij dicht bij de Turkmeense grens, misschien wordt hij daar zenuwachtig van. Wim zegt dat we op weg naar Teheran zijn, dat is vast geruststellend voor hem. In elk geval mogen we verder gaan met waar we mee bezig waren.

Kalaleh is helemaal behangen met foto’s van verkiezingskandidaten, zelfs de bomen hangen vol. In die plaats, botst Wim bijna achterop onze auto.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dat kwam zo. Onderweg er naar toe worden wij op een gewelddadige manier gesneden, beter gezegd: bijna van onze weghelft gedrukt. In de achteruitkijkspiegel van die auto zien we dat de vrouw in het zwart, die naast de bestuurder zit, zich helemaal rot lacht. Daarop wordt Gerda, die rijdt, heel verschrikkelijk kwaad en ik moet toegeven dat ik op dat moment in staat zou zijn om zo iemand standrechtelijk te executeren. Of het nou in Iran of in Nederland gebeurt.
De auto blijft niet ver voor ons rijden en in Kalaleh schiet hij ineens naar de kant van de weg om bij een fruitkraampje te stoppen. Luid claxonnerend stopt Ger er vlak naast en het minst erge wat ze de man toeroept, is ‘klootzak’.
Voor Wim, die van niks weet en zeker in dorpen en steden zo dicht mogelijk achter ons probeert te blijven, is dit een erg onverwachte manoeuvre en hij kan maar net op tijd remmen.

De wegen zijn slecht vandaag, veel beschadigd asfalt, kuilen, richels, drempels en bulten. Om een uur of vier zijn we het gehobbel en gerammel meer dan zat. Zo’n camperbus maakt door alles wat in de kastjes en zo staat, veel meer kabaal dan een gewone auto. Toch duurt het nog tot half 6 voor we een standplaats hebben gevonden.
Het landschap verandert: aan beide kanten bergen en in de vallei er tussenin, rijstvelden. Vanaf de weg kunnen we daar niet bij komen. Bovendien zou het geen zin hebben want je kan moeilijk in iemands rijstveldje gaan staan. Echt elk stukje grond is bebouwd. Ook de bergen langs de weg zijn erg ontoegankelijk. Zo rijden we kilometers zonder dat we een mogelijkheid om te overnachten zien.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Pas na Farsiyan komt er wat meer ruimte, de vallei wordt breder en de rijstvelden zijn op. ‘t Is trouwens de eerste keer dat we in Iran rijstvelden hebben gezien.
We komen ergens waar drie vrij lastige opties zijn om de auto’s neer te zetten. Eén ding hebben ze gemeen: het uitzicht is fantastisch. We kiezen de hoogste plaats om hopelijk wat wind te kunnen vangen, het is 34 graden.
We vangen niet alleen wind, maar ook goede gaven van de bevolking. Eerst komen een paar knullen ons kersen brengen uit de boomgaard beneden ons. Fijn, bedankt! Waar komen jullie vandaan….foto’s maken. We denken dat het klaar is, maar ze komen terug. Dan stopt er een trekker, de boer komt er bij plus een familielid van de jongens uit de boomgaard, die Wim een paar klinkende zoenen geeft, en nog één of andere dwaalgast geloof ik. Precies houd ik het niet bij, want na de fotoshoot trek ik me even terug in de auto. Het is voor mij genoeg geweest vandaag.

Als we voor het eten gaan zorgen, gaan ze doodleuk op onze stoelen zitten, die nog bij de bus staan. Sorry hoor, je kan hoog opgeven over de gastvrijheid van de Iraniërs, maar dit vind ik nogal brutaal. Na het eten vraagt Ger aan Wim of hij wil helpen met de stoelen opruimen, misschien begrijpen ze de hint. De ene helpt met de stoelen, Gerda komt in de bus en sluit de deur, Wim begint nog tegen hen over Instagram en verder bemoeien wij ons er niet meer mee.
Ik geloof dat Wim op een gegeven moment ook naar binnen gaat en de schuifdeur dicht doet. Na een tijdje horen we hun brommer starten en wegrijden…..eindelijk rust!

Menu van de dag: chili con (geit)carne van Wim. Kersen toe.

Gerda moet nog opzoeken of ze misschien de kleine torenvalk heeft gezien. Later.