Zaterdag 25 mei 2024

Half 9 vanochtend: de vogel van de dag is al in de pocket: de palmtortel! Dankzij Gerda die een tijd voor paal heeft gestaan, want daar zit het dier bovenop, bij gebrek aan palm. Nou ja, het scheelt maar 1 letter, dus hoe erg kan het zijn? Hij probeert wel om Gerda in te palmen met lieflijk gekoer. 

Daarna komen Barry (Barrie?) en Willeke ons gedag zeggen; ze zijn klaar voor vertrek naar Mardin. Het was leuk om hen hier te ontmoeten. Over Mardin vertellen ze dat het een heel mooie stad schijnt te zijn; de gehele binnenstad staat op de werelderfgoedlijst van de Unesco. Hmm..dat maakt nieuwsgierig…

Een tijdje later zeggen wij een pensionman gedag, de jongeman, die ons eergisteren ontving, is nergens te zien.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We rijden eerst naar Siverek, een vrij grote plaats zo te zien en hopen op een Migros. We hebben zicht op het immense (stuw?)meer rechts van ons en verder overheerst het geel van de vele korenvelden. 

Kwart over 1 en 21 kilometers vóór Siverek op het dashboardscherm: spanningsverlies linker achterband. “Stop maar Ger, dit is niet goed”. Dat hoef ik haar natuurlijk niet uit te leggen, de band is plat. Het eerste wat we denken, is: de prop! In Nederland hadden we een tijdje voor onze reis een spijker in deze band, waarvoor de ANWB kwam en er een prop in schoot. Volgens onze garage konden we daarmee prima op pad, niks aan de hand. Ja…ermee op pad gáán wel, maar ermee op pad zíj́n? 

We zijn goed verzekerd via de NKC en bellen SOS International. Gaat niet..huh? Ik moet toch met een Turkse simkaart naar Nederland kunnen bellen of ben ik nou gek? Gewoon +31…. Niet dus. Dan de KPN-simkaart er maar weer in en kosten maken, denk ik. Prima service vanuit Nederland, ze sturen me hun app-adres en we bellen over en weer. De Turkse Alarmcentrale is gewaarschuwd, er komt hulp naar ons toe om de reserveband eronder te leggen. Gerda plaatst in haar oranje hesje de gevarendriehoek. Ondanks die driehoek en onze knipperlichten, rijden de Turkse politie en de Jandarma regelmatig met een rotvaart voorbij. Tof! Hoe laat de hulp komt, weten we niet, later blijkt dat het een uur of 3 gaat worden. Na een tijdje neemt de Turkse hulpdienst appcontact met ons op, ze komen er aan met een bergingsauto. Hoezo dan..de band moet toch verwisseld worden? Ja maar, horen we vanuit Nederland, mochten ze dat niet kunnen, dan moeten we meegenomen worden naar een bedrijf waar dat wèl kan..ok!

Om kwart over drie arriveert er een gammele(!) bergingsauto, dat geeft hoop! Er wordt niet eens geprobeerd om de band te wisselen; met een slakkengangetje schudden we naar Siverek, terwijl de chauffeur ons alvast een prijs noemt (vertaalappt) waarvoor de band gerepareerd kan worden. Dat zal ons een zorg zijn: er is maar één ding belangrijk, dat die nieuwe reserveband onder de auto komt. Tussendoor, want hij blijft appen, wil hij weten waar we vandaan komen, waar we naar toe gaan of we zussen zijn, kortom het hele ritueel dat hier met regelmaat wordt uitgevoerd.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In Siverek staat er een bus van een firma klaar, die blijkbaar banden kan verwisselen. Dat wordt gedaan, hoewel we dat constant moeten blijven eisen en er intussen constant door wordt gezanikt over de reparatie. Intussen heb ik weer uit Nederland gehoord, dat wij hier nu niets hoeven te betalen: er is een ‘riante regeling getroffen met Remed, ruim genoeg om de bandenwissel en de reparatie van te betalen’. Remed is blijkbaar een Turkse organisatie, waar ze vanuit Nederland zaken mee regelen. 

Na het wisselen van de banden, rijdt de bus van die firma weg en over geld wordt niet gesproken; ze weten blijkbaar dat het goed zit. De chauffeur van de bergingsauto blijft aanhouden. Ik denk: ik bel Taner, de Turkse eigenaar van het restaurant bij ons beneden, die aanbood dat we hem mochten bellen als we (vertaal)hulp nodig hadden. Lang telefoongesprek verder: Taner raadt aan om maar wat (€10) te betalen dan zijn we overal vanaf. Doen we, eigenlijk wisten we het natuurlijk al, maar je genaaid voelen, terecht of onterecht, is niet leuk. 

Wegwezen en naar de Migros, er zijn er drie in de stad. Maps werkt niet goed, ik denk omdat we 4G hebben, maar dan een héél klein beetje! Paar keer vragen, want we zijn in de buurt, omkeren, eenrichtingsverkeer, geen parkeerplaatsen, Gerda met knipperlichten (alweer!) aan op mij wachtend, terwijl ik lopend met een boodschappentas op pad ga. Geen lekkere groentes en geen wijn, gelukkig hebben we nog wat: regeren is vooruitzien. 

Intussen heeft Gerda de stad Viransehir ingetikt, waarnaartoe Mapsje ons weer de verkeerde weg opstuurt, wit in plaats van geel en bovendien leidt het nergens naar. Na bijna 10km wordt het ons duidelijk. Omkeren. 

“We gaan bij het tankstation Hypco vragen of we er mogen staan”, zegt Gerda, doelend op een goed uitziend geheel net buiten Siverek. Ik vind het prima, maar hoop wel dat er vannacht iemand aanwezig is. Dat is zo en we worden heel hartelijk ontvangen. Dat dan wel weer. We krijgen een soort privéplek, achter het station en een schutting plus een poort, die de eigenaar achter ons sluit.  Voorts zet hij een kleine barbecue bij ons neer om ….een vreugdevuurtje te maken misschien? Even later brengt hij koffie. Vrolijk is het kampeerdersleven, faria!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat vond ik dit een klotedag. Kijk een lekke band hebben we vaker gehad en het loopt altijd goed af, daar had ik ook vertrouwen in. Het is gewoon, wat er allemaal bij komt kijken en dan doel ik voornamelijk op het niet kunnen communiceren, waardoor argwaan mogelijk eerder een kans krijgt. Dat moet ik mezelf dan ook aanrekenen. 

Wat blijft is: waarom kon ik met mijn Turkse simkaart niet naar Nederland bellen?

Menu van de dag: we hebben nog een blik witte bonen, een blik tomaten, courgette, paprika, knoflook, komkommer. We maken er iets van. Blikken tonijn ook nog en eieren. Komt goed. 

Toen we ontdekten dat we op de verkeerde weg zaten, wilde ik het liefst direct terug naar huis, langs alleen maar grote goedgevulde supermarkten in glossy steden. Ik was de armoe zat en voelde me onvrij. Mede door het schrijven van dit verhaal, is dat gevoel al wat gezakt. 

Gerda zag tussendoor nog een aasgier en een fitis. 

Pffff….ik neem nog een wijntje.

En elk nadeel heb z’n voordeel: de banden staan nu allemaal op 3,5 Bar.