Donderdag 8 december 2022

Slechte nacht gehad, we lagen ieder op haar beurt uren wakker. Ik door de naweeën van mijn besmetting en Gerda omdat ze er nog steeds middenin zit. 

Maar niet getreurd, vandaag gaan we naar Ostiense. De wijk wordt omschreven als relatief groot, authentiek, ietwat ruig, kraakpanden, veel street art en in het bezit van de op één na grootste kerk van Rome. ’t Kan een stuk minder. Die beroemde kerk heet San Paolo Fuori le Mura, vertaald: St. Paulus buiten de Muren. Intrigerende naam en wat de diepere gedachte daarachter is, zoeken we nog uit.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We nemen de metro vanaf station Flaminio en daar wacht ons meteen de eerste verrassing: al het openbaar vervoer is vandaag gratis! Kijk, aan die heilige Maria heb je wat; haar onbevlekte ontvangenis wordt vandaag gevierd en daar hoort blijkbaar vrije verplaatsing bij. 

Op station Termini stappen we over op de Blue Line tot de halte Piramide, genoemd naar de piramide van Gaius Cestius, die er begraven ligt. We willen nl. de begraafplaats Campo Cestio bekijken, die zeer de moeite waard schijnt te zijn en waar de piramide deel van uitmaakt. 

Bij de ingang van het kerkhof staan nog enkele mensen, die net hebben aangebeld. Tevergeefs, het hek blijft gesloten. Op een A4 staat dat het kerkhof op feestdagen om 13:00uur sluit en dat je tot 12:30uur wordt binnengelaten. Niet dus, want het is pas 12:20uur. Maar ja, wat moet je in een half uur op een grote begraafplaats waar veel te zien is. Niks.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We gaan lopend op pad naar het gedeelte van Ostiense dat Garbatella heet en volgens onze informatie een dorp is binnen deze wijk. De mensen die door de bouwplannen van Mussolini werden verjaagd uit hartje centrum konden daar terecht. De wijk werd verdeeld in lotti, genummerde gebouwen rondom gezamenlijke tuinen. 

We zijn nog niet op weg of de street art spat van de muren; wat een mooie en aparte kunst. Soms moeilijk te fotograferen. 

Tijdens onze wandeling passeren we een opvallende moderne metalen brug, de Ponte Settimia Spizzichino. Qua grootte lijkt hij wat uit de toon te vallen in deze omgeving. Later lezen we dat deze brug is vernoemd naar de enige joodse vrouw die na de Tweede Wereldoorlog terugkeerde naar het Romeinse getto, nadat ze daar in oktober ‘43 samen met ontelbare andere joden was opgepakt. 

Deze wijk heeft minder indrukwekkende gevels te bieden dan de wijken die meer in het centrum liggen en door de gemoedelijke sfeer voelt het niet alsof je in Rome bent. Als we eenmaal in de wijk met de lotti zijn, is de hoogbouw verdwenen en lopen we door stille straten met veel groen rondom de huizen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We besluiten om hierna naar het Museo Centrale Montemartini te gaan, dat als een bezienswaardigheid wordt aangeduid. Het museum is gehuisvest in de oude Acea elektriciteitscentrale. We vinden er tot onze aangename verrassing een boeiende en aparte combinatie van klassieke beelden en mozaïeken met oud industrieel erfgoed, de immense machines van de vroegere krachtcentrale, waarvan veel onderdelen mooi van vorm zijn. 

En hoe klassiek zijn de beelden, als er één bij is van een man die duidelijk op zijn mobiele telefoon aan het kijken is! 

Ook hier zijn weinig mensen, zodat we in alle rust kunnen genieten van wat we te zien krijgen. Blij dat we er naartoe zijn gegaan. 

Het museum ligt aan de rand van wat je een oud industriegebied zou kunnen noemen, met veel vergane glorie in de vorm van lege, vervallen fabriekspanden en alle silhouetten die daarbij horen. Wij houden van dat soort omgevingen en zouden graag het terrein opgaan om er eens lekker rond te struinen. Maar helaas een grote metalen poort verhindert dat. Gerda troost zich met het fotograferen van wat er nog boven de muur uitsteekt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De metro brengt ons daarna bijna thuis, want de laatste twintig minuten zijn we weer afhankelijk van onze vermoeide benen. 

De vraag ‘waar eten we?’ wordt beantwoord bij de receptie van ons hotel. De receptionist geeft ons een kaartje van restaurant Visconti 2.0 , hooguit tien minuten lopen. Zonder reservering kunnen we er echter niet terecht, maar wel even verderop bij Palazzaccio Da Eduardo, what’s in a name… 

Menu van de dag: shared food, vijf visgerechten met o.a. ansjovis, vongole, garnalen en rode mulballen. Courgette en aubergine. 

Als verrassing kregen we na afloop een gratis glas limoncello van de baas met heerlijke zelfgebakken koekjes. Ik bleef wel zitten met een vraag, waar ik ook van het personeel geen antwoord op kreeg. We hebben een shared menu, dus we krijgen een even aantal visfilets en ook de andere vissen zijn zo verdeeld. Alleen van de rode mul liggen er vijf ballen op een bordje. Daar snap ik dus niks van; waarom geen vier of zes? Ik ben nog steeds heel benieuwd naar de achterliggende gedachte. 

Wat ons verder opvalt, is dat de bediening hier in Rome wat, ik zal het maar ‘vlotter’ noemen, is dan in Nederland. Voorbeeld: als de één nog zit te eten, wordt van de ander het bord al weggehaald. Dat soort dingen dus. 

Tot slot: Gerda had niet zoveel belangstelling voor de Basilica San Paolo Fuori le Mura, maar nadat ik er vanavond wat meer over heb verteld, is ze toch nieuwsgierig geworden. 

Ze denkt nu zelfs dat ze er liever naar toe wil dan naar de St. Pieter van het Vaticaan. Dus….wie weet.