Woensdag 29 november 2023

Wat een verrassing, gisteravond laat hoorden we héél in de verte uilen roepen. Voor mij schept dat direct een soort geheimzinnige sfeer. 

En vanochtend zag Gerda staartmezen, altijd leuk om te zien, maar ze waren al eerder vogel van de dag. Jammer dan. 

Dat het koud is, is eveneens geen verrassing meer; er ligt rijp dus het zal wel gevroren hebben. 

De buurvrouw, die hier in de camper woont volgens Gerda, is met haar personenauto naar het werk, alweer volgens Gerda. Dat zij zoveel ‘weet’ scheelt mij in elk geval veel denkwerk. 

Het laatste bericht van dit ochtendnieuws: ik ben zo duizelig. Het doet me direct denken aan wat me zomer 2022 in Italië overkwam, maar dan in lichte vorm. Toen ging ik, vrijwillig, naar het ziekenhuis, nu vind ik dat niet nodig, maar vervelend is het wel. De meeste van mijn normale taken, kan ik nog net in wat aangepast tempo uitvoeren. De dingen waarbij mijn hoofd sterk achterover moet worden gebogen (dak dicht doen) of veel moet draaien, neemt Gerda voor een deel over. Als we vertrekken, is het wel wat gezakt, maar achter het stuur gaan zitten, lijkt me nog geen goed plan.

We vertrekken over de N162 en daarna de N12 richting Rouen, met weinig bewolking en behoorlijk wat zon. Het landschap is vriendelijk glooiend en heeft niet de spectaculaire herfstkleuren die we eerder zuidelijker zagen; de meeste bomen zijn hier kaal, wat mooi afgetekend tegen de wolken ook heel decoratief kan zijn. Bij de kerk (op slot) van Pré-en-Pail drinken we de tweede kop koffie. 

Na Alençon komen we onverwacht op de E402 terecht, Péage. In ons vooroorlogse boekje is die weg nog paars en gratis. Op dit moment in mijn verhaal ben ik jullie een korte uitleg schuldig vind ik. Officieel sinds vandaag, maar eigenlijk al vanaf afgelopen maandag zijn we op weg naar huis. De directe aanleiding daartoe was een bericht van Gerda’s dochter die zaterdag jarig is en om dat te vieren a.s. vrijdagavond een etentje wil organiseren met naaste familie. De verhalen worden door de thuisrit waarschijnlijk wat minder interessant en ook korter, want minder stops tussendoor en al dan niet geplande bezoeken aan één of andere bezienswaardigheid. 

Na de lunch neem ik toch het stuur over van Gerda, die slaperig wordt van de rustige snelweg. Ik voel dat mijn ‘onwel’ zijn nog niet helemaal over is, maar als ik me rustig hou, gaat het goed. De geeuw- en slaap’aanval’ die ik had toen Gerda nog reed, is ook overgegaan. 

Vandaag laat Mapsje ons nog een onnodige détour maken, die klein is en dus meevalt qua tijdverlies. 

Na Rouen nemen we op de weg naar Amiens afslag nr. 10 naar Les Hayons, dat een modderweg is met drie huizen. Enkele minuten verder ligt Esclavelles, op het eerste gezicht ook meer gehucht dan dorp, maar het heeft wel een kerk. Hoewel ik niet weet of dat het verschil maakt tussen dorp en gehucht. Asfalt is er ook in de vorm van een parkeerplaats met genoeg plaatsen waar we uit kunnen kiezen. Helaas loopt het geheel zo scheef dat we het niet zien zitten om er te overnachten. Er is ook een dorpshond, die vanaf zijn erf zicht heeft op dit terrein en al onze bewegingen begeleidt met bars geblaf. Mocht je niet willen opvallen, zoals wij, dan weet het hele dorp direct dat er wat aan de hand is. 

Twee meter lager gelegen, is nog een geasfalteerd terrein, waarop de Salle des Fêtes staat. Het ziet er aardig waterpas uit. “Gaan we daar toch staan”, zegt Ger, maar dat vind ik moeilijk. Het is privéterrein en toch een ander verhaal dan een openbare parkeerplaats. Na veel pogingen om de ideale plek te vinden op het schuine terrein, moet ik het opgeven, het is niet om te doen. In de langzaam invallende duisternis, stuur ik met enige tegenzin de auto naar beneden om aan de zijkant van de salle een mooie vlakke slaapplaats te bezetten. Mocht er iemand komen klagen, dan hoop ik het zo uit te kunnen leggen dat we toestemming krijgen om te blijven.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tweede probleem: we staan nog niet of ik denk: water! Vanochtend zagen we op het display dat de watertank met niet-drinkwater bijna leeg is en volgens mij hebben we geen voorraad meer. Klopt, de jerrycan is leeg constateert Ger. Shit! Als hier nergens een kraan is, moeten we afwassen enz. met drinkwater en daarvan hebben we ook niet echt veel flessen meer. Gerda trekt haar jack aan en gaat op jacht, gelukkig zit niet-drinkwater in haar takenpakket 😉 Laat ze nou toch thuiskomen met vette buit: een kraan op het kerkhof, zoals meestal het geval is. En de bewoners van het kerkhof protesteren niet, die hebben al zolang onder een steen gelegen… (inkopper). 

Om 17:17uur schrikken we nog eens als plotseling de kerstverlichting aangaat, die aan de dakrand van de salle is opgehangen. En wij maar denken dat we hier ongezien de nacht zouden kunnen doorbrengen. Op enige afstand staan nog drie verlichte bomen. 

Het is nu half tien geweest en er is nog niemand naar ons toegekomen. Sterker nog, op dat parkeerterreintje waar we aankwamen, gebeurt volgens mij ook niks. In de zaal is geen feest. 

Één keer, toen het nog niet helemaal donker was, parkeerde er bovenop een auto, waar vier mensen uitstapten en ons bekeken. We waren direct op onze hoede, maar ze hebben niet anders gedaan dan met dikke jassen aan een kwartier staan te vapen. Het leek ineens of het hele dorp tegelijk de houtkachel aanstak. 

Menu van de dag: roerbak ui, knoflook, paprika, courgette. Runderhamburger. Abondance kaas na.  

Mijn duizeligheid is zo goed als over, ik hoop dat die door het liggen straks in bed niet terugkomt. 

Misschien moet ik m’n joggingbroek weer aandoen…