Maandag 21 mei 2018

Om half elf gisteravond klopte er nog een knul op de deur. Volgens Gerda om mee te delen dat het stadion gesloten is. We scharen het onder de Oezbeekse humor.

De gewone week is hier blijkbaar weer begonnen; hordes kinderen trekken voorbij in hun schooluniformen. Blouse of overhemd wit, rok of blouse zwart. 

De mensen die naar het werk gaan, parkeren hun auto’s aan weerskanten van de ingang van ‘ons’ laantje en als het daar vol is, dreigen ze de uitgang te blokkeren. Vóór ze de auto op slot gooien en weggaan, moeten we snel vragen of wij er eerst even uit mogen. Geen probleem.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Met het papiertje van Hotel Asia met de naam van UzgazOil erop rijden we spiedend over de M37. Na 45 km. hebben we het tankstation nog steeds niet gezien. In plaats daarvan staat er langs de kant van de weg ineens een groot blauw bord waar in witte letters ‘DIESEL’ op staat en een pijl die naar rechts wijst. We slaan het wegje in en net als we beginnen te twijfelen of dat de juiste beslissing was, zien we een paar bescheiden pompen staan. Uit één ervan komt diesel! Weliswaar tegen zwarte marktprijzen, maar dat is voor onze begrippen nu ook weer niet zoveel meer dan de officiële prijs. 

Van de paar heuvels die we enkele dagen geleden zagen, hebben we niks meer gehoord, maar de lage bergen, die we nu aan de horizon zien, zijn blijvertjes denken we. Wat zal het een verademing zijn om eens door een ander landschap te rijden. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vandaag moet er weer worden geregistreerd. Daarom heeft Ger een wijk in Samarkand opgezocht waar meerdere B&B’s en hostels zitten. Van één ervan, Furkat, hebben we het adres ingevoerd in Garmin. Als het niks mocht zijn, hebben we in elk geval alternatieven in de buurt. En we willen graag ook een grote supermarkt er bij!

Onderweg hebben we te maken met opvallend veel agressief rijgedrag. Lang en veel claxonneren, snijden, flashen… Geen wonder dat er ineens een opstootje op de weg is; bij iemand is de hele zijkant uit de auto gereden. 

Het toppunt van de verkeersdag is onze entree in Samarkand. We moeten een dalende éénbaansrijstrook af die direct langs een spoorlijntje loopt. Zo zout hebben we het nog niet gegeten, het is een kwestie van je heel voorzichtig van de ene kuil in de andere scheur laten zakken. En dat met tien gele taxi’s en evenzoveel witte Chevroletjes achter je aan, die allemaal boven op hun claxon hangen. Het fijne is dat het onmogelijk is om ons te passeren, dus we doen dit geheel en al op eigen wijze. 

Na die ellende denk ik een supermarkt te zien en parkeer de auto. Laat het nou een slijterij zijn! Dat wordt restjes eten vanavond, maar die kunnen dan wel smakelijk worden weggespoeld. 

Eerst naar Furkat. Garmin stuurt ons steeds dieper de shit in; smaller worden stegen en open liggend wegdek, zeg maar rustig ‘afgrond’. 

Op een gegeven moment houdt het voor mij op. Ik zeg:

“Ger, ik ga het niet doen, die laatste 200 meter”.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik hoef het niet verder uit te leggen. Gerda loopt naar de Furkat en als ze terugkomt, rijd ik toch de  steeg in omdat Ger heeft gezien dat er aan het eind een soort parkeerterrein is. 

Als we bij Furkat komen, wijst ze de binnenparkeerplaats aan, waar we zouden moeten staan. Ik zie zo dat dat, gezien de maat van de bus, engte van de steeg etc. een drama wordt.

We zijn het gelukkig helemaal eens en slaan opgelucht de hoek om van het parkeerpleintje. Daaraan ligt B&B Bahodir, waarvan Gerda zegt dat het veel leuker is dan Furkat.

Voor USD 8,-/p.p. per nacht mogen we naast de ingang staan, camerabewaakt. Daarbij krijgen we een kamer tot onze beschikking waarvan we de douche en het toilet mogen gebruiken en waar we onze devices kunnen opladen. Verder is er free WiFi, ook in de auto. Voeg daarbij een ontbijt en visumregistratie. Plus een huisdier, zijnde een Aziatische steenpatrijs.

Daar zeggen we geen nee tegen. 

Blijkt dat we vanuit de auto zicht hebben op misschien wel de mooiste bezienswaardigheid van Samarkand. 

‘t Is een beetje fris, rond de 20 Celsius. Boven de bergen zagen we flinke buien hangen.

Voor alle duidelijkheid, we mogen op die hotelkamer slapen, maar we slapen gewoon in de auto. Als je de kamer had gezien, zou je het begrijpen.