Donderdag 17 mei 2018

Eén van de eerste dingen die we doen, is verhuizen naar de schaduw. Want…waar gisteren schaduw was, is nu zon! En dat is om 8 uur ‘s ochtends al niet prettig meer.

Onderweg naar die schaduw rijden we langs de camper van Els en we zien de kat onbeweeglijk als een Egyptisch beeld in de ingang van de auto zitten. Wat een plaat!

De Nieuw-Zeelanders rijden zwaaiend weg. Gisteren zei hij: 

“Kom morgenochtend een bakje koffie bij ons drinken, we zetten altijd genoeg”. Misschien hadden we ons vroeger moeten melden, maar we zijn er nog niet aan toe. Het voelde aardig vrijblijvend trouwens, dat is altijd prettig. 

Iets met het paspoort komt ook niks van; we hadden besloten dat als er van het motel niemand om kwam vragen, wij het zo zouden laten. Blijft over diesel tanken: niks. Bij die tankstations waar het op de borden staat, zeggen ze dat ze het niet hebben. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dan maar naar het museum, het Savitsky Karakalpakstan. What’s in a name. Ik ga even kort door de bocht: Igor Savitsky was zelf kunstschilder en heeft bovendien schilderijen verzameld van kunstbroeders en -zusters wier werk niet beantwoordde aan de normen van het Sovjet-realisme en dus verboden was. Russische avant-gardisten. 

Het museum, glimmend van het marmer aan de buitenkant, ziet er van binnen minder gelikt uit dan we thuis gewend zijn. De schilderijen zijn wat rommelig opgehangen, zo van we moeten ze wel allemaal kwijt jongens, dan hang je er maar een paar meer aan die muur. Geeft verder niks. Waar ik last van heb is de slechte verlichting van de werken. Die is er eigenlijk niet, alleen de gewone lampen in het plafond en dat is het. We vinden er mooie schilderijen bij, naast wat minder werk. Al met al een bezoek waard. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In tegenstelling tot de kunstwerken, is de koffieshop in het museum minimalistisch: leeg en op slot. 

Nu een simkaart. Om de hoek is een Beeline-winkel. Helaas, geen simkaarten. Daarvoor moeten we bij de centrale vestiging zijn. En waar is die? Russisch, Russisch…. en hoe ik ook bijna smeek of ze het adres voor me willen opschrijven, no way. Op den duur biedt een jonge vrouw aan om met ons mee te rijden en wat blijkt, het is een kilometer verderop aan dezelfde weg. Dat niemand bijvoorbeeld op het idee komt om even een plattegrondje te schetsen op een stuk papier, twee strepen, twee stippen en je bent klaar. Mag ik even mopperen? 😉

Het komt goed met de simkaart, die alleen een stuk duurder is dan die in Kazachstan. Uit een raar soort zuinigheid hebben we geen kaart voor de telefoon genomen en daar hebben we nu spijt van. Dat gaan we goed maken, zodra we weer een Beeline zien. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Met de diesel is het nog steeds niet goedgekomen. Gerda vertrouwt op Thomas uit Lichtenstein, die zei dat er in Khiva diesel te koop is. Ik ben wat minder goed van vertrouwen. Hij zei nl. ook dat de weg naar Khiva goed is. Nou, dan heeft hij niet die van ons gereden. We gaan het allemaal zien. 

Khiva. We zijn nog maar aan het begin ervan als we een handgeschreven bord ‘Hostel’ zien. Het is half 7 en dankzij de 165 km. waar we de hele middag over hebben gedaan, zijn we er helemaal klaar mee. 

Het hostel heet Lali-opa, is een ontzettend leuk ding, er wordt vloeiend Engels gesproken en voor 5 Dollar p.p. mogen we de auto voor het pand parkeren, inclusief gebruik van toilet en douche, die er beide goed verzorgd uitzien. Gebruik van WiFi geen probleem, we zijn welkom op de binnenplaats met tuin. Heerlijk, wat een feest. 

Later blijkt dat we door Gar-MIN op een verkeerde route zijn gezet. En omdat het in dit stuk van het land op de kaart een wirwar van wegen is, hadden we dat niet door. Hoewel Gerda op een bepaald punt heeft gedacht ‘waarom moeten we hier in vredesnaam afslaan?’

Nog een beloning: mooie vogel. Niet te vinden in het vogelboek. Maat merel, iets forser. Bruin/grijs. Geel aan de stevige snavel en geel rondom het oog. In de vlucht veel wit aan de vleugels en zwarte randen. Praatjesmaker. Help! Bar?

We denken dat we hem op eerdere reizen ook hebben gezien, maar kunnen niet meer bedenken welke het is.